–

Mijn reactie op de stellingen:
1) Eens: acties (van kort/lief/voorspelbaar tot lang/stout/onvoorspelbaar) zijn de motor van een beweging. Vraag: welke acties zijn er geweest, en welke zijn gepland/bedacht-en-afgeblazen? Hoe is gereageerd op concrete oproepen voor actiesteun? Was er bij de actiegerichte Occupyers een gevoel dat er te weinig steun of hulp was?

2)Grotendeels eens: de geen-drempel-aanpak zorgt ervoor dat heel veel tijd en aandacht nodig is voor het instandhouden van het kamp. Wat ten koste gaat van acties die naar buiten gericht zijn. Ik verbaasde me ook over de m.i. vijandige houding tegenover b.v. de IS (lange discussies over welk spandoek wel of niet mocht worden opgehangen), waarmee een groep ervaren straatactivisten zich nogal onwelkom voelden (was mijn indruk). Mijn idee zou zijn: zolang niemand woordvoerderschap claimt, is iedereen welkom, van politieke partijbons tot individuele complotdenker.

3) Niet helemaal eens: trots op succes is prima! Kritiek van buiten werd wel eens afgewimpeld, maar er werd intern juist ook (te?) veel gediscussieerd. De sleutel lag volgens mij bij het bedenken en organiseren van activiteiten die ook zouden kunnen functioneren als graadmeter voor welke onderwerpen en actiemanieren het belangrijkst werden gevonden. Waarmee meteen de meest gehoorde kritiek (maar wat doen/vinden jullie nou eigenlijk?) beantwoord kon worden. Maar goed, gemakkelijker gezegd dan gedaan.

4)Niet helemaal mee eens: ik denk dat er veel sympathie en solidariteit was met andere bewegingen. Alleen leidde dat niet altijd en meteen tot concrete activiteiten. Volgens mij moeten we ook niet vergeten dat de groep ervaren actievoerders niet in 1 keer alles uit haar handen kon laten vallen om in Occupy mee te draaien, en dat de groep van voltijd-Occupyers misschien wat richting en eravring miste?

5) Wel mee eens, maar dat is makkelijk vanachter de computer. Op het moment van keuze moet je zeker zijn van je achterban, durven de confrontatie aan te gaan en steun te verkrijgen. Dat zou denk ik gelukt zijn (zeker in de periode tot de kerst), maar heeft ook een flink risico van b.v. arrestaties (waar ik zelf met 4 kids nu toch meer voor terug schrik dan vroeger).

6) Mee eens: een gezamenlijk standpunt en zekere mate van organisatie is onontbeerlijk. Dat is volgens mij wel geprobeerd, maar gesneuveld in de dagelijkse praktijk. Klopt dat?

7) Ja, mee eens, zie 6), maar de andersglobalistenleuze “Een Nee en vele Ja’s” zou wat mij betreft leidend mogen/moeten zijn.