Ga naar de inhoud

G20 en de protesten: een poging de balans op te maken

Zoals na alle grote en effectieve protestcampagnes van de afgelopen decennia ontstaat er na de G20 in Hamburg een lawine aan verslagen, meningen en evaluaties. Een poging tot een soort samenvatting daarvan, gekleurd door de persoonlijke ervaringen van uw correspondent.

27 min leestijd

(Zie voor eerdere berichten over g20 in Hamburg hier. De meeste links in dit artikel hieronder voeren naar Duitstalige bronnen. Het is nogal een ‘werk in uitvoering’. Dit artikel wordt de komende dagen aangevuld en bijgeschaafd. De foto is van pinknoise)

Het goede nieuws is dat de protesten zoveel stof hebben doen opwaaien, dat een goed overzicht inmiddels onmogelijk is, in ieder geval in slechts één artikel. Dat betekent dan ook dat we er voorlopig niet vanaf zijn en dat er later nog een paar thematische bijdrages komen (en wel over: repressie/politie, media, de G20/het kapitalisme zelf en ‘de beweging’). Maar hier eerste een poging tot een globaal overzicht van de gebeurtenissen en de analyses daarvan.

Verwachting

Er was ruim een half jaar naar toegewerkt door een breed scala aan linkse organisaties en verbanden. De voorbereidingstijd was aanzienlijk korter dan bij de eerdere grote topconferentie-protesten, maar de (op zich interessante) vraag is of dat veel verschil uitmaakte. De groepen die de eerste actieconferentie organiseerden in december 2016 wisten aanvankelijk ook niet goed of er wel animo zou zijn voor een massale campagne. Ze waren blij verrast dat er een paar honderd mensen op kwamen draven bij de eerste conferentie. Maar toen was ook al te zien dat de tegenstand (dus tegen de tegenstanders van de G20) groot zou zijn. De universiteit waar de eerste actieconferentie werd gehouden, wou de conferentie op de valreep afgelasten omdat de geheime dienst ze onder druk had gezet met informatie dat er ‘ook gewelddadige groepen’zouden deelnemen. De organisatoren moesten toen al voor het eerst naar de rechter stappen om hun democratische recht op vergadering door te zetten. Ze wonnen en de conferentie kon doorgaan.

Dat was kenmerkend voor de voortgang sindsdien. Elke vierkante centimeter moest bevochten worden door de ‘demonstranten’, zowel in de rechtszaal als ‘op straat’ en elders (in de media, bijvoorbeeld). Ondertussen werd een protest-netwerk opgebouwd dat een uniek en wellicht nog nooit eerder vertoond kenmerk had. Het was breed en behield desondanks een uitgesproken militante boodschap en inhoud. Het blokkeren van de G20-top bleef de expliciete bedoeling van de campagne (naast vele andere activiteiten). Ook de organisatoren van de radicale ‘Wellcome To Hell’ demonstratie maakten bijvoorbeeld deel uit van het netwerk, dat samen drie actieconferenties organiseerde en de hele infrastructuur voor de acties organiseerde.

Brede militante eenheid

Ook na de hevige confrontaties van vrijdagavond 7 juli bleef die eenheid intact en veel gematigdere groepen als Attac hebben zich (in tegenstelling tot tien jaar eerder met de G8-top in Heiligendamm) niet gedistantieerd. Dit was mogelijk omdat duidelijk was dat de afzonderlijke ‘leden’ van het netwerk verantwoordelijk bleven voor de door hen georganiseerde onderdelen, maar zich ook aan – veelal onuitgesproken – afspraken hielden over de grenzen waar alle activiteiten zich aan zouden moeten houden. Dat dit netwerk stand hield, is een wonder, maar verklaart ook waarom er zo krachtig gemanifesteerd kon worden.

Halverwege de voorbereidingen was er trouwens wel een omvangrijke afsplitsing geschied. Grote NGO’s als Greenpeace en (internetmobilisatieclup) Campact, samen met grote milieuorganisaties en delen van de vakbeweging, besloten hun eigen protest te organiseren, in het weekend voorafgaand aan de G20-top. Hadden ze dat niet gedaan, dan was de demonstratie van zaterdag 8 juli nog veel groter geweest. Maar verder waren de gevolgen opmerkelijk beperkt: de activiteiten van de ‘radicalen’ trokken veel meer deelnemers dan die van de ‘hervormers’. Ze organiseerden op zondag 2 juli een protest in de binnenstad onder de noemer Protestwelle (website) waar zo’n 10.000 mensen aan deelnamen. Het was een kleurrijk gebeuren ook doordat er veel boten op de Elbe bij present waren, dat verder niet veel beroering wekte, maar als aftrap van alle verdere acties gezien werd. Verschil met de activiteiten later in de week was ook dat de organisatoren van de Protestwelle de G20 niet geheel afwezen, maar aan wilden zetten tot beter beleid, vergelijkbaar met de ‘Make Poverty History’-campagne tijdens de G8-top in 2005 in Gleneagles.

Om deze schets volledig te maken moeten we ook nog het merkwaardige ‘neutrale’ initiatief noemen dat een soort pseudo-protest op de been probeerde te brengen onder de titel ‘Hamburg Zeigt Haltung’. Deze organiseerde zelfs een concurrerende demonstratie op 8 juli en was bedoeld als een soort schaamlap voor de morrende SPD en Grünen-achterban die dan toch konden beweren niet op hun handen te hebben gezeten. Naar verluidt kwamen er nog enkele duizenden mensen opdagen. Maar de opkomst viel bij beide initiatieven dus in het niet vergeleken met activiteiten van het ‘radicalere’ bondgenootschap dat de blokkades en andere demonstraties organiseerde. En belangrijker nog: hun achterban bleek in staat om daadwerkelijk te ageren en vervolgens dagenlang de ongekende politiemacht te trotseren die de autoriteiten (en het kan niet genoeg herhaald worden: in Hamburg zelf betreft dat een coalitie van SPD en Grünen…) op de been hadden gebracht.

Links weer de boeman

Om met de deur in huis te vallen, was de conclusie dat ‘voor het eerst sinds lange tijd radikaal links weer gepresenteerd kon worden als de grote dreiging’  misschien wel spijker op de kop wat betreft de grootste winst van de campagne. Radicaal links als boeman midden in (Noord) Europa. Wanneer hebben we dat voor het laatst gezien? Over de prijs die daarvoor betaald moest worden, hebben we het later.

Daarbij is natuurlijk wel de vraag of het spookbeeld dat hysterische media als Bild/Telegraaf en hun kleuterklasjes (geenstijl, pownews) opwierpen wel klopt. Ze stelden immers maar al te graag voor alsof half Hamburg in brand stond en er massaal geplunderd was waarbij vooral crèches en de winkel van sinkel de klos zouden zijn geweest. Dat was allemaal een groteske leugen en onderdeel van hun al jaren gevoerde hetze tegen links. De hyperlinks worden u bespaard naar de hetze bij geenstijl, pownews en de rest van de Roze Khmer en de krantenvoorpagina’s van Telegraaf en AD, en in verwaterde versie in andere media. Hoogtepunt van de hysterische hetze was de vermoedelijk doodleuk door geenstijl verzonnen ‘brief’ van een crechemedewerkster in Hamburg dat de actievoerders haar kinderen wilden mishandelen. Het is de moderne variant van de kinderetende wilden/communisten. Op pownews verklaarde de haatblogster Nanninga (die van de ‘dobbernegers’) dat ze zou willen dat de politie demonstranten zou mogen neerknallen terwijl Wildersfan en Baliedirecteur (in Roze Khmer reaguurderstaal: ‘subsidieslurper’) Yoeri Albrecht in hetzelfde programma op de landelijke overheids-televisie debiteerde dat de demonstranten allemaal rijkeluiskinderen zouden zijn. Hij kent ze kennelijk allemaal. Van Passolini gejat, zonder dat natuurlijk te vermelden, ging hij voort uit te leggen dat de politie-agenten arm waren en dus de eigenlijke slachtoffers zouden zijn. Die armoedige reacties hebben de acties in Hamburg dus in ieder geval weten te provoceren.

De berichtgeving uit/over Hamburg is een schoolvoorbeeld van het propaganda-model dat ooit door Chomsky en Herman ontwikkeld is, om te verklaren waarom media zo ‘gelijkgeschakeld’ de kant van de machthebbers kiezen onder omstandigheden die relatief ‘vrij’ zijn. Alle vijf filters uit het model zijn hier uitvoerig en gedetailleerd in werking te zien.

De berichtgeving had weinig met de werkelijkheid te maken. Er kwam na afloop ook een stroom aan grappige foto’s op sociale media los over ‘the day after in Altona’ bijvoorbeeld, met een foto van mensen die gezellig liepen te shoppen in de koopgoot en het onderschrift dat niet duidelijk was of de foto uit Hamburg of Aleppo afkomstig was. Maar het beeld was gevestigd, in heel de wereld, dat “Half Hamburg in Brand stond”. Het was voornamelijk een straat rond de Rote Flora in het Schanzenviertel waar op vrijdagnacht (en zaterdagnacht weer) op verschillende kruispunten forse brandende barricades waren opgericht en de politie wat tegenvuur kreeg. Verder waren er her en der auto’s in brand gestoken, veelal van de duurdere soort maar vaak ook ‘gewone’. Er werden vernielingen aangericht, waarbij zoals gewoonlijk wat banken en keten-supermarkten de klos waren, maar ook wat kleine winkels en bedrijven. Er ontstond al snel een discussie over wie daar achter zat, (zie bijvoorbeeld de verklaring van wat kleine bedrijven uit het Schanzenviertel) en er werd ook bericht – veelal zonder veel bewijs – dat misschien ook extreemrechtse relschoppers meegedaan hadden.

Buiten beeld: politie en G20

Gevolg van deze blikvernauwing in de berichtgeving was dat andere belangrijke zaken buiten beeld bleven. Zoals de zorgwekkende repressie en de ongekende politiemacht die werd ingezet. Achteraf kwamen sommige reguliere media daar wat op terug, zoals weekblad der Spiegel die meteen een rapport opdiepte waaruit bleek dat het allemaal van te voren gepland was om de repressie op deze manier toe te passen. De escalatie was gewoon onderdeel van het plan. Ooogetuigen bevestigen dit.

Wat ook nauwelijks aan bod kwam, was het werkelijke doel van alle commotie, namelijk de G20 en de regeringen die daar vertegenwoordigd waren en wat zij allemaal op hun kerfstok hadden, en vooral: het kapitalistische systeem dat ze gezamenlijk voorstaan en uitvoeren. Een drukbezochte tegenconferentie op woensdag en donderdag (5/6 juli) was daar natuurlijk veel over gegaan, maar media verkozen het beeld te schetsten alsof de demonstranten niet eens zouden weten waar ze tegen waren. Dit had ook mainstream centraal moeten staancentraal moeten staan. (Deze gaan we later vertalen, GI). En anders dit wel.

En wat ten derde geen aandacht kreeg waren al die andere acties van demonstranten, zoals de massale streetrave van woensdagavond, de blokkades op vrijdagochtend, de gelijktijdige havenactie, de ‘tweede golf’ richting Elbphilharmonie op vrijdagmiddag, of de mega-demonstratie op zaterdag. Ook in veel activistische berichtgeving trouwens, zoals de tamelijk hyperactieve verslagen van wat Amerikaanse websites, werd dezelfde blikvernauwing toegepast en bestond alleen enthousiasme voor de relletjes in het Schanzenviertel op de vrijdagavond.

Repressie

Ondertussen is er veel informatie verschenen over de mate van repressie, specifieke details over politieoptreden en nare verhalen van mensen die gewond raakten, zonder enig bewijs opgepakt en vastgezet werden en dergelijk. Hieronder een stel – maar zeker geen uitputtende lijst – links daar naar. Dit meisje vertelt hoe de politie haar elleboog brak. En nog een relaas.

Deze man werd nogal in de media opgevoerd als relschopper nadat hij op een bouwsteiger was gearresteerd. Hij vertelt zijn verhaal.

En dan de arrestanten die mishandeld werden. En ook hier.

Een bewoonster van het Schanzenviertel werd onderweg naar huis door de ME in elkaar geslagen.

Dat er geen doden vielen is een wonder.

De speciale eenheden die rondliepen stonden in ieder geval klaar om de trekker over te halen en hadden daar van tevoren toestemming voor gekregen: SEK-Mann: “Schusswaffeneinsatz war freigegeben”.

Die speciale eenheden (SEK en GSG9, naar verluidt) hebben twee keer een gewelddadig optreden gedaan midden in het Schanzenviertel. De eerste keer was op vrijdagnacht. Er waren mensen op het dak gezien die stenen naar de politie gooiden, (en volgens de politie ook molotov cocktails, dat bleek later zo’n voetbalsuportersflare te zijn…). Alle negen arrestanten moesten de volgende dag weer vrijgelaten worden. Er zat een groepje Russen bij die aanvankelijk opgevoerd waren als topterroristen, maar bij nadere bestudering bloggers waren die per ongeluk op het verkeerde moment thuis waren…

De tweede zwaarbewapende inval was op zaterdagnacht. Woonhuisen en een bioscoop, weer veel machtsvertoon, twee gewonden, zogenaamd op zoek naar molotowcocktails, niets gevonden. De ware reden was intimidatie. Het gewone machtsvertoon was kennelijk niet genoeg om de mensen angst aan te jagen, dus moesten er paramilitaire eenheden aan te pas komen.

Een verhaal appart was repressie tegen journalisten. Behalve de gebruikelijke verhalen van politie die journalisten mishandelt nadat ze goed duidelijk hebben gemaakt dat ze pers zijn, is er een waar schandaal rond het intrekken van de accreditatie van zoń 35 journalisten die eerst wel ‘goedgekeurd’ waren voor het verslaan van de top. Het vermoeden bestaat dat zij op een zwarte lijst kwamen nadat de definitieve accreditatielijst voorgelegd werd aan de (geheime diensten van) de afzonderlijke G20-landen. Zo werd bij verschillende journalisten de accreditatiekaart afgepakt (letterlijk, bij een politiecontrolepost) die eerder kritisch hadden bericht over Erdogan/Turkije.

Er is een project georganiseerd (https://g20-doku.org/) om politieoptreden zoveel mogelijk vast te leggen. Maar twitter saboteert dat.

Voor het geval ze nog mensen zoeken zijn hier (Engelstalige) tips.

Terwijl er al 20.000 politieagenten in touw/town waren, moest er midden tijdens de protesten/top toch versterking gehaald worden omdat die het werk niet aankonden. Hamburg fordert mehr Polizei

Het aantal gewonden aan de kant van de politie werd zoals gewoonlijk enorm overdreven (en klakkeloos overgenomen door media in Nederland). Nogmaals over dat aantal gewonden bij de politie. En uitvoerig hier: Während der G20-Proteste wurden weniger Polizisten verletzt, als die Polizei behauptet

Zo heeft de pr-afdeling van de politie gemanipuleerd.

Deze (filmpje) zullen ook wel zijn meegeteld

O ja politie had ook een verklaring.

Deze politieagente vond het maar niets en schaamt zich voor haar collega’s.

Tegen 35 agenten is een juridisch proces begonnen (dat meestal niets oplevert, maar toch).

En dan hebben we het niet gehad over de jacht op demonstranten met sociale media G20-Krawalle: Linke und Polizei beklagen “Online-Hetzjagd” wegen privater Internet-Fahndung | heise online

De pessimistische conclusie van uw correspondent op dit gebied is dat het uiteindelijk volgens hun plan goed gewerkt heeft. De enorme bak repressie deed z’n werk. Het zorgde ervoor dat nauwelijks groepen actievoerders actief konden of durfden te zijn in de ‘blauwe zone’ zodat de G20-top nagenoeg ongestoord kon verlopen. En het zorgde ervoor dat het meer militante deel van de demonstranten uitgedaagd werd om de politie daar aan te vallen waar het geen kwaad kon: in de ‘eigen’ buurt.

En dit kwam dus niet meer in beeld.

De choreografie.

De toon van de autoriteiten werd gezet – feitelijk waren ze daar al weken mee bezig door de bevolking klaar te maken voor hard optreden met schrikwekkende verhalen over duizenden hersenloze relschoppers die op komst zouden zijn – door begin van de week een poging om een actiecamp op te zetten hard de kop in te drukken. Een overmacht aan ME trad op, sloeg mensen in elkaar en nam tenten in beslag toen demonstranten die ver weg van het centrum op een schiereiland in de Elbe probeerden op te zetten. Eerder had notabene een rechter uitspraak gedaan dat ze daar het recht toe hadden. Politie verantwoordde het harde optreden met de mededeling dat de rechter alleen had toegestaan dat er tenten opgezet werden, maar niet dat er ook in geslapen zou mogen worden (?). Het gevolg was dat er geen centraal actiekamp was en dat demonstranten zich over de stad moesten verspreiden en voortdurend in onzekerheid leven of hun onderkomen gespaard zou blijven. Maar het gevolg was ook dat tal van mensen en instellingen in Hamburg verklaarden dat demonstranten welkom waren om bij hen te slapen of tenten in de tuin op te zetten.

Na de ‘Wave’ van de hervormers in het weekend vooraf aan de top, kwamen de acties op gang door onder meer het door de hedonisten georganiseerde ‘hardcornern’ (op straathoeken en in parken met vrienden afspreken en een drankje nuttigen) en een indrukwekkende kunstenaarsactie die veel media-aandacht trok. De 1000 gestaltes in de binnenstad.

Maar dinsdag was tevens de eerste keer dat de ‘corneraars’ op de Neue Pferdemarkt – dat later centrum van de confrontaties zou worden – door politie weggeslagen werden (let wel, ze zaten toen op de stoep een flesje bier te drinken). Ook begonnen toen de eerste meldingen te komen van tegengehouden en doorzochte bussen en auto’s, en ook in trein en bus maakten veel mensen melding van zware controle en terugsturen. Zo werden passagiers van een speciale trein in Zwitserland al in Basel tegengehouden om de trein te betreden. 33 Mensen mochten helemaal niet meerijden, spanden een kort geding aan, dat ze natuurlijk wonnen en waardoor ze alsnog via andere wegen verder konden. Italianen die per vliegtuig kwamen werden op het Hamburgse vliegveld niet toegelaten omdat ze ‘zwarte kleren in hun bagage’ hadden. Ook zij wonnen een kort geding en mochten daarna verder. Ook een Nederlandse bus werd aan de grens teruggestuurd, maar daar hebben we nooit meer wat van vernomen.

Een onverwachte wending werd de streetrave (filmpje) die op woensdagavond georganiseerd was, en die grotendeels door politie met rust werd gelaten. Al konden ze het niet laten er toch af en toe met wat Hunderstchaften doorheen te rennen. Uiteindelijk liepen er minstens 20.000 mensen mee, in een feestelijk en vaak dansbare stemming. Het was een typisch fenomeen dat later ook een paar keer herhaald werd: demonstraties begonnen vaak klein en zwollen binnen een mum van tijd tot grote proporties aan. Veel van de demonstranten zijn immers bewoners van de buurten waar ze doorheen liepen.

Donderdag was de aftrap van het ‘echte’ protestprogramma: een dag voordat de G20-top zelf zou beginnen, en met de Blauwe Zone nog niet van kracht. Al maandenlang was er gemobiliseerd voor een militante demonstratie die onder de titel ‘Wellcome to hell’ een ‘duidelijke afwijzing van de G20 en het kapitalistische systeem’ beoogde uit te drukken. Het voorste deel van de demonstratie zou bestaan uit een ‘zwart blok’ om te proberen de demonstratie zo ver mogelijk door te drukken, ook als dat tegen de zin van de politie zou zijn. Het werd al verdacht gevonden dat de autoriteiten nooit een poging hebben gedaan om de demonstratie te verbieden. Hadden ze dat wel gedaan, dan zou voor iedereen duidelijk zijn geweest dat ze deze demonstranten niet hun zin wilden geven, ondanks dat ze alles keurig volgens de democratische spelregels hadden gespeeld. De argwaan werd meer dan bevestigd toen de demonstratie al na 100 meter – de blokken waren nog aan het opstellen – tegengehouden werd door drie naast elkaar opgestelde waterkanonnen en een onafzienbare hoeveelheid in het gelid opgestelde ME-eenheden. Er werd onderhandeld over de gezichtsbedekking van een deel van de demonstranten. Ze mochten hun hoofd niet bedekken. Het is natuurlijk een pervers onderdeel van dit systeem dat de politie zelf zwaar gecamoufleerd is, vervolgens eist dat mensen hun gezicht vrijmaken zodat als ze wat terug zouden doen, ze goed vastgelegd worden met de overal aanwezige politiecamera’s en tot zware straffen kunnen worden veroordeeld. Het grootste deel van de ‘zwarte’ demonstranten gehoorzaamde, maar dit vermocht de politie niet om plaats te maken en ineens begonnen ze aan te vallen, eerst van voren, toen ook van opzij en later van achteren. Hier vielen talloze gewonden en het was een eenzijdige slachtpartij. Waterkanonnen namen mensen onder vuur die bovenop muren en daken stonden, wat makkelijk doden had kunnen veroorzaken. De demonstratie werd geheel uit elkaar geslagen en groepen demonstranten begonnen via andere wegen richting binnenstad te trekken. Twee BMW’s die onderweg werden aangestoken, zorgden voor de eerste rookpluimen in de stad.

wellcome

(Middenin de Wellcome To Hell demonstratie)

Later die avond werd door lokale bewoners en activisten weer een demonstratie georganiseerd (en officieel aangemeld) die uiteindelijk minstens 12.000 mensen groot was en ‘s nachts voor de Rote Flora eindigde.

Op vrijdagochtend werd vanuit meerdere plekken door een paar duizend mensen opgetrokken richting conferentie-oord om toegangswegen te blokkeren. Veel ‘vingers’ kwamen niet ver en werden omsingeld, verjaagd of belaagd. Hier zijn veel gewonden gevallen, ook omdat de situatie onoverzichtelijk was en veel kleine groepen geïsoleerd kwamen te lopen. Maar er zijn ook wel degelijk geslaagde blokkades geweest, en taferelen van gedecideerd en moedig doorzetten door groepen demonstranten. (Filmpje engels ondertiteld:) {youtube}ItDKfcYJ6oQ{/youtube}

Ook in de ochtend vertrok een demonstratie van een paar duizend scholieren die die dag in staking waren gegaan. Ze voegden zich later om 15:00 bij de menigte die zich verzamelde om de blauwe zone in te trekken om het G20-verkeer te stoppen dat even later van Messehalle naar Elbphilharmonie zou gaan om aldaar te gaan genieten van Mozart en kaviaar. De demonstratie van duizenden mensen kwam wederom niet verder dan het eerste kruispunt, alwaar de waterkanonnen opgesteld stonden en al snel hun werk gingen doen. En natuurlijk weer vergezeld van de hordes ME. (eerder stukje hierover op globalinfo).

Het was groots dat de meeste mensen zich daardoor niet lieten afschrikken en via allerlei parken en weggetjes door bleven stromen, onderweg steeds belaagd door politie. Onze groep belandde uiteindelijk ver in de rode zone tegen de Elbphiharmonie aan (zie foto hieronder) en kreeg bij het laatste stuk de eer van een eigen politiedrone ter begeleiding. Op de trappen bij de Elbe konden we de (deels Nederlandse) waterpolitie zien die de orde op het water herstelde door zwemmers ondersteboven te varen en boten met spandoeken tegen te houden. Elders vielen onder andere deze zware gewonden toen een stellage omviel waar ze overheen probeerden te vluchten. Een ooggetuige meldde later dat de politie de muur bewust had laten omvallen. (* link toevoegen)

elbphil

Vlakbij de Elbphilharmonie

Op de terugweg over een volledig verlaten Ludwig Erhard Strasse die de politie voor verkeer had afgezet, zagen we een kleine blokkade van scholieren. De hele vierbaansweg was verlaten behalve een auto die perse door de blokkade wilde en niet doorgelaten werd. Je zit daar tenslotte niet voor niets. Dat was reden voor de commandant van de politie om wat onbegrijpelijks door de geluidsinstallatie van een van de drie aanwezige waterkanonnen te brallen, waarna de groep genadeloos van straat gespoten werden. Omstanders die op de stoep stonden en in de zijstraat, en woedend reageerden, kregen ook meermaals de volle laag. Pure machtswellust zoals die al dagen gaande was. Later trokken die waterkanonnen en hordes ME naar de Neue Pferdemarkt, toegang tot het Schanzenviertel vanaf Blauwe Zone gezien. Het was daar vrolijk en feestelijk en dus reden voor de waterkanonnen en ME om er weer op los te gaan. Ze kregen wat flessen en stenen terug, en dat nam vervolgens toe en de politie reageerde door mensen te achtervolgen het Schanzenviertel in, waar ze de rel kregen waar ze om vroegen. Het bleef nog lang onrustig, zoals dat heet.

Hier een verslag van Berlijnse ‘demonstratiegezondenverzorgers’ over onder meer een gewelddadige inval in een woonhuis. Volgens deze krant had de politie het gericht op EHBA-ers gemunt.

Zaterdag was de dag van de grote demonstratie, en groot was die. Tenminste 80.000 mensen, maar het kunnen er ook 2x zoveel zijn geweest. Onderweg geen provocaties van de kant van de demonstranten, er is geen ruit gesneuveld (terwijl we door een hele dure buurt liepen, met nogal wat hoofdkantoren van multinationals, zoals KPMG). Politie deed wel zijn best, onder andere door het deel waar zo’n tienduizend anarchisten en radicale linksen liepen, hermetisch van twee kanten af te sluiten.

Aan het einde voor het St Pauli Stadion de bekende festivalstemming (met toespraken en muziek (slime!) op het podium). De waterkanonnen konden weer aan het werk. Ik stond toevallig bij wat ze als aanleiding gebruikten voor een aanval op de uitrustende en feestende menigte: een van de geluidswagens zou op het gras van het aanpalende park zijn gezet, en dat zou schadelijk voor de plantjes zijn. Dus aanvallen en charges en met een rij van 20 politiebusjes over het parkgras aanrijden om op te treden… De relletjes begonnen weer en er klonk soms gejuich als een fles een waterkanon haalde.

Des avonds in St Pauli kwam de politie langsrijden met hundertschaften ME om uit te stappen en mensen op te fokken die op straat zaten bier te drinken. En toen we op weg naar huis door het Schanzenviertel fietsten, geraakten we ineens midden in een nerveuze groep met machinepistolen bewapenden ‘speciale krachten’van de SEK die een inval gingen doen. Dat verklaarde meteen waarom eerder met veel bombarie twee helikopters waren geland midden op het plein voor het voetbalstadion. Het machtsvertoon moest kennelijk nog wat worden opgeschroefd. Bij de huiszoeking werd niets gevonden, maar werden wel twee bewoners dermate mishandeld dat ze het ziekenhuis in moesten…

Deze schrikbarende tiepes dus.

Op zondag werd er – door meer dan 1000 mensen – gedemonstreerd bij de gevangenis die speciaal voor demonstranten was ingericht aan de andere kant van de Elbe in Hamburg-Harburg. Daarna begon het schoonmaken door het zwarte blok.(Hamburg räumt auf! | linksunten.indymedia.org)

Volgende keer hopelijk een grotere Zwarte dwijlmeute („Schwarzer Mop“: Darum machten Vermummte nach dem Schlagermove sauber | MOPO.de)

Een gedetailleerde reconstructie van de Suddeutsche Zeitung. En Spiegel.

De verhalen over arrestaties en politie-optreden, maar ook over meer en minder gelukte acties en initiatieven, begonnen los te komen. Hieronder een overzichtje van de meer interessante ‘linkse’ inschattingen en analyses.

In telegramstijl:

*) Geweldig dat we zoveel op de been hebben gebracht, ondanks de massale intimidaties en de ongekende repressiemacht.

*) De repressie heeft in die zin gewerkt dat de top relatief ongestoord kon verlopen

*) Er zijn ook hele domme (re)acties van de kant van sommige activisten geweest, hoewel onduidelijk blijft wie dat uitgevoerd hebben.

*) Media zijn een even groot probleem als de G20 zelf

*) Activistisch/links Duitsland heeft een staaltje organisatiekunde gepresenteerd waar we in Nederland heel wat van zouden kunnen leren

*) Er zitten nog veel mensen vast en of krijgen processen aan de broek, die hebben steun nodig.

*) En de ware opstand woedt momenteel in de Rif in Marokko.

Linkse evaluaties.

(NB: de meeste links zijn naar Duitstalige artikelen, mocht je bepaalde bijdragen interessant vinden en samengevat of vertaald willen hebben, dan kunnen we misschien bij globalinfo (info@globalinfo.nl) daar aan werken. Je moet dan natuurlijk wel donateur worden zodat we daarvoor tijd vrij kunnen maken 😉

Een van de prille reacties die veel stof deed opwaaien, was de verklaring van twee woordvoerders van de Rote Flora en organisatoren van de Wellcome To Hell demonstratie op donderdag, toevallig beide Andreas geheten. Ze verklaarden tegenover verschillende media (na ruggespraak met de aanwezigen in de Rote Flora) dat ze een deel van de activiteiten op vrijdagnacht in het Schanzenviertel niet zinnig en contraproductief vonden. Er werd een stuk over deze deel-distantiëring op indymedia-linksunten geplaatst, waaronder veel gediscussieerd werd.

Daarna kwam er een veel beter geformuleerde reactie van de Flora-vergadering.

En dit is de krachtige verklaring van de organisatoren van de Wellcome To hell-demonstratie

Karl Heinz Dellwo, van het in Hamburg gevestigde Laika Verlag schrijft dat distantiëringen van ‘verkeerd geweld’ fataal en onnodig zijn (helaas alleen op fedbook).

Uiteindelijk maakten ze ook deel uit van de ‘honderden speldeprikken’ tegen de G20-top

Een van de opmerkelijke ontwikkelingen in de Duitse basisbewegingen, is dat militante communistische groepen sterk in opkomst zijn (en niet te beroerd zijn met anarchisten en reformisten in een verband te opereren). Zo werd de campagne ‘G20 Entern’ door dit soort groepen georganiseerd. Een van de lidgroepen, Revolutionaire Aufbau kreeg ook de eer van een huiszoeking aan de vooravond van de G20-top. Hun evaluatie na de top bestaat uit 10 punten die voor een deel nogal verstokt klinken (veel “verankeren in de massa’s”).

Een ander communistisch verbond, dat veel dichter bij de activistische bewegingen staat en veel moderner spraakgebruik benut, is Ums Ganze en hun Europese verbond Beyond Europe. Zij hadden de havenblokkade op vrijdagochtend georganiseerd, met name om ‘invulling’aan de protesten te geven: een analyse van modern kapitalisme en hoe dat aan te vallen. Hun evaluatie (in het Engels): A Greeting from the Future | Beyond Europe

De Interventionistische Linke (mede-organisator van de blokkades op vrijdag) toont zich optimistisch, hoewel bedrukt door de repressie en ziet in een verklaring vooral de staatsmacht als het grootste probleem.

Radicaal Politiek-filosofisch uit (hoe kan het anders) Frankfurt.

Mooie uitvoerige verklaring van AGN uit Nijmegen.

Prolos uit Nürnberg: Niet te lang zeveren over politiegeweld, maar inzien waarom dit nu gebeurt. De wereld polariseert, radicaal links wordt aantrekkelijker voor velen en moet daarom harder bestreden worden. Hup verder met opbouwen tegenmacht. Nur eine Hölle auf dieser Welt. Einschätzungen zum G20 Gipfel.

Ook Paul Mason in the Guardian is het ongeveer op die lijn.

Ondernemers in het Schanzenviertel brachten een eigen verklaring uit (hier de Nederlandse vertaling). Een interview met een van hen.

Een mooi ‘burgerlijk’ pleidooi voor nuance en nadenken en zien wat Merkel met de toestand te winnen had.

In hetzelfde weekblad vraagt men zich af of links nog wel bestaat?

Rudiger Suzzland vraagt zich af of het (van de kant van de demonstranten) ook anders had kunnen gaan.

Dagblad TAZ oordeelt dat het politieplan mislukt is.

Sacha Lobo is ook immer toll en beschrijft wat er intussen vanuit de leunstoel op de sociale media geschiedt. G20-Gipfel in Hamburg: World Wide Wut.

Nog een poging tot burgerlijke duiding.

Ook mooi, van de linkse advokatenvereniging RAV; het was geen burgeroorlog, Aleppo ziet er anders uit, Scholz moet weg en Flora blijft.

De scholieren tegen G20 vinden het onzin dat ze tot de geweldloze demonstranten worden gerekend. Ze waren allemaal Luid en Woedend.

Dit Meisje in Het Park beschrijft haar ‘gevoelskaroussel’ bij de gebeurtenissen. Aanvankelijk had ze nog getwijfeld of ze wel naar Hamburg moest gaan voor de protesten, want wat voor effect hebben ze nu? Ze ging wel en bleef achter met een verwarrende mengeling van gevoelens: angst en verdriet vanwege wat ze meemaakt, woede om de staatsmacht en trots op de vele mensen die desondanks besloten die te trotseren.

in de top 10 van de sector dom reaguren staat steevast het commentaar dat ‘alle geweld hetzelfde is’ en dat de demonstranten die tot militante acties overgaan ‘net zo erg als rechtse relschoppers zijn’. Het verschil tussen links en rechts ‘geweld’ wordt hier uitgelegd. (Voor het geval je ook zo’n oom hebt).

Vanuit Italiaans perspectief.

Anders dan in Nederland werd in Vlaams België een discussie gevoerd over ‘het geweld’. Een verzameling is te vinden bij MO*: Een steen door de kapitalistische etalage of eigen ruiten ingooien? | MO*

Met deze uitvoerige reactie tegen een te simpele benadering: See the violence inherent in the system | Krapuul

Op Joop.nl hebben IS-ers (van Internationale Socilaisten dus, niet die andere) een paar keer uitvoerig over ‘hun’ protest bericht, zoals Anne-Fleur Dekker en IS-voorzitter Ewoud van den Berg. Hun stukken vol links verwijzen nooit naar globalinfo of andere info uit Nederland, maar dat is vast geheel toevallig.

Aan de andere kant staat natuurlijk de Scharfmacher die links nu aan gort willen zien.

Deze ervaren fotograaf is vooral bang geworden voor de politie. http://www.tim-lueddemann.de/2017/07/12/seit-ich-bei-g20-war-habe-ich-angst/

Evaluatie van een van de actiekeukens

En voor wie nu nog niet genoeg heeft gehad: 50 teksten reacties op g20 bij elkaar

(Later volgt hieronder nog een verwerking van zo’n 50 links naar artikelen die nog geen plek hierboven vonden, en een afsluitende observatie over alles wat de ruggegraat vormt van dergelijke verzetscampagnes maar altijd buiten beeld blijft).

————-

Losse flodders

Beste reactie tot nu toe (filmpje) https://www.youtube.com/watch?v=T7hYCp4jcdw

(Vertaling: – de interviewer: Aan welke kant staan jullie eigenlijk (omstanders die bij brandende auto staan te kijken) – Jongen met pet: Aan de kant van de autonomen, duidelijk, er moet wat gedaan worden! – Interviewer: Maar vinden jullie het dan niet erg dat er een mercedes in brand is gestoken? -Jongen met pet: Dat is een BMW…)

Burgemeester Scholz moet natuurlijk aftreden.

Zeker niet volledig: http://g20-protestmap.tk/

Mooi videos van de Franse relverslaggevers Taranis.

en nog een.

Een serie indrukwekkende foto’s (op fedbook, weliswaar).

Tof filmpje van Peng.

Ook mooi Ann Cotten

Dan hebben we nog De theorie.

En zelfs Cabaret (weer fedbook) (meneer Priol demonstreerde ook mee, op donderdagnacht, ze hadden het publiek meegenomen van een literaire manifestatie!)