Desertie uit dit systeem

De verklaring verenigt 24 collectieven en 185 ondertekenaars uit allerlei beroepen. De verklaring werd begin april gepubliceerd in een groot Frans dagblad.

Een jaar na de eerste “desertietoespraken” op prestigieuze hogescholen en universiteiten benadrukken de jonge academici opnieuw hun weigering om zich aan te sluiten bij “de bevoorrechte gelederen van een oorlog die de commerciële wereld tegen het leven voert”. In hun tekst wijzen ze echter ook op perspectieven voor de toekomst:

We weigeren medeplichtig te zijn

In 2022 is er veel geschreven over de desertie van de best opgeleide, vaak onduidelijke en oppervlakkige commentaren. Wij, de collectieven die dit sociale fenomeen hebben geïnitieerd, willen verduidelijken wat we bedoelen met het woord “desertie”. Twee jaar van gezondheidscrisis hebben de absurditeit blootgelegd van een dagelijks leven in dienst van een economie die geheel los staat van de realiteit. 2022 was het jaar van de ontslaggolven en de verwerping van arbeid als handelswaar. Tegen de achtergrond van een grote – gewelddadig onderdrukte – sociale beweging tegen een pensioenhervorming die mensen als productivistische middelen beschouwt, willen we verduidelijken waarom we ervoor gekozen hebben om te deserteren, met als doel perspectieven te tonen en het front van protest te verbreden.

Wat deserteren we?

De illusie dat het einde van de wereld kan worden voorkomen door degenen die verantwoordelijk zijn voor de catastrofe blijft bestaan: dat wil zeggen kapitalisme, industrie, technologie en de staat. Een paar fietspaden, elektrische auto’s, zonnepanelen, ecowijken en koolstofheffingen zouden de “oplossingen” zijn. Maar ons economisch systeem is gebaseerd op de uitbuiting van arbeiders en het milieu. Het heeft met geweld een manier van leven en een hiërarchie over de hele planeet opgelegd en verstikt geleidelijk elk alternatief.

Gedwongen om ons voedsel, onderdak en medische zorg te financieren met geld, hebben we geen controle over ons leven en onze bestaansmiddelen. Niet vakmanschap, landbouw of kunst vullen onze magen, maar individualisme, concurrentie en afkomst. Voor ons betekent vrijheid dat we rechtstreeks en collectief in onze basisbehoeften kunnen voorzien. We willen niet langer afhankelijk zijn van de industrie om ze te verkrijgen.

Als jonge academici hadden we automatisch gekozen voor carrières die comfort en privileges beloofden in ruil voor onze loyaliteit aan de machthebbers. We deserteerden omdat we deze rol als medeplichtig verwierpen. We deserteren uit de bevoorrechte gelederen van een oorlog die de warenwereld tegen het leven voert. We verlaten het carrièreisme en de vergeefse pogingen om het monster van binnenuit groen te maken. We deserteren van de aanbidding van technologie en de valse oplossingen die de industrie belooft om haar eigen plagen te bestrijden.

Deserteren om beter tegenstand te kunnen bieden

We willen uit ons isolement breken en in verzet komen, samen met hen die vechten voor land en vrijheid. Van het verdedigen van de commons tot het bestrijden van autoritair en imperialistisch beleid, we delen onze kennis van de tandwielen van de machine met degenen die proberen deze te stoppen. Als zogenaamde “hogere” leiders, gewend aan de stad, collegezalen en kantoren, zijn we niet in de beste positie om onszelf opnieuw uit te vinden als boeren, boerinnen en ambachtslieden. Dus leren we van mensen die nederig en trots leven en weten hoe ze dingen zelf moeten doen.

Onze desertie vindt haar inspiratie in een rijke geschiedenis van bewegingen die zich enerzijds wilden verzetten tegen onderdrukking en anderzijds de wereld wilden veranderen, maar die er altijd naar streefden om de macht te verslaan in plaats van die te veroveren

We vinden niets nieuws uit. Van de strijd van de Marrons (zwarte slaven die de plantages ontvluchtten) tot de anti-industriële exodus na 1968, van de weigering van een revolutionair deel van de arbeidersbeweging aan het begin van de 20e eeuw om zich aan te sluiten bij het systeem van professionele promotie, tot de strategieën van de Zapatista’s vanaf de jaren ’90 – onze desertie vindt haar inspiratie in een rijke geschiedenis van bewegingen die zich enerzijds wilden verzetten tegen onderdrukking en anderzijds de wereld wilden veranderen, maar die er altijd naar streefden om de macht te verslaan in plaats van die te veroveren.

De steriele tegenstellingen overwinnen

We willen een einde maken aan het valse debat tussen “de geprivilegieerden die deserteren om geiten te fokken” en “de hervormingsgezinde collaborateurs die binnen blijven”. We weten dat de radicale sociale kritiek die wij vertegenwoordigen door velen gedeeld wordt en dat er allianties moeten worden opgebouwd. We kunnen verschillende methoden hanteren: met of zonder instellingen; lokaal, regionaal of nationaal of zelfs internationaal. We accepteren de diversiteit van tactieken zolang we een gemeenschappelijke horizon delen.

We accepteren de diversiteit van tactieken zolang we een gemeenschappelijke horizon delen

Dat gezegd hebbende, wordt er vandaag veel energie gemobiliseerd om ons van binnenuit te verzetten, terwijl we nog te zwak zijn om een nieuw machtsevenwicht van buitenaf op te bouwen. We zullen speculatie met landbouwgrond niet beteugelen door het alleen maar aan de kaak te stellen, maar door het land fysiek terug te nemen!

We zullen het probleem van de verdroging niet oplossen met kleine gebaren, maar alleen als we het gedeelde waterbeheer hervatten, door eerst en vooral de megaprojecten voor waterbassins stop te zetten! We zullen de ecologische transitie niet maken met industriële energiecentrales, of het nu kernenergie is of “hernieuwbare energie”, omdat deze gebaseerd zijn op gecentraliseerde macht, een neokoloniaal regime en schadelijke infrastructuren, en dezelfde megamachine aandrijven. Voor ons zal de overgang komen door de ontmanteling van deze autoritaire technologieën en het wereldwijde extractivisme!

Voor mensen die betrokken willen raken, maar er alleen voor staan, kan isolatie tegenover de omvang van de ramp leiden tot een overweldigend gevoel van machteloosheid. Het lijkt vaak onvoorstelbaar om alles te laten vallen om betrokken te raken zonder een grootschalige oplossing of plan. Maar er zal nooit een gemakkelijke manier zijn, een “weg uit de nachtmerrie” knop of een magische stembiljet. Desertie betekent ook het doorbreken van dat isolement om weer collectief invloed te krijgen. Onze desertie is vreugdevol, het creëert bewustzijn, maakt ons bekwaam en trots op wat we geleerd hebben en in solidariteit met de mensen die onze paden kruisen.

Studenten, werknemers*s, gepensioneerden, werklozen… Laten we deserteren! Laten we alle vormen van desertie beschouwen als opties die niet alleen mogelijk zijn, maar ook noodzakelijk, serieus en wenselijk.

Laten we bestaansnetwerken creëren waarin iedereen een waardig leven kan leiden. Laten we ons voorbereiden om te strijden voor degenen om ons heen en in solidariteit met degenen ver weg om leefomgevingen te verdedigen en van de Machthebbers terug te eisen wat van iedereen is. Laten we een brede en transversale beweging van solidaire mensen opbouwen om de machtsverhoudingen op hun kop te zetten!

Ondertekenaars van “AgroParisTech” en leden van de collectieven “Les Désert’heureuses” en “Vous N’êtes Pas Seuls”, 2022 Zie hier op youtube

———————

De tekst en de lijst van ondertekenaars zijn te vinden op “Tribune de la désertion” op internet.

1) “De gelukkige deserteurs” zijn een vereniging van ingenieurs, technici en onderzoekers. website

2) “Je bent niet alleen” is een vereniging zonder winstoogmerk die is opgericht vanwege de grote eenzaamheid tegenover de onrechtvaardigheden en verwoestingen die onlosmakelijk verbonden zijn met onze beschaving. Haar doel is het adviseren en begeleiden van vrouwelijke werknemers die lijden onder een kloof tussen hun werk en hun waarden. website