Ga naar de inhoud

De protesten tegen de G20-top in Toronto

 

De massale protesten tegen de conferenties van de G8 en G20 in Toronto, gingen veelal ongemerkt voorbij in Europa, uitgezonderd misschien van een foto van een brandende politie-auto of een snel bericht over ‘geweld door demonstranten’ en vele arrestaties in sommige massamedia. In werkelijkheid werd er een indrukwekkend programma van protest en informatie georganiseerd door activisten, die zich geconfronteerd zagen met massale repressie. De opkomst was ook groot. Het activistische programma begon al dagen voor de toppen (zie schema hier). Tussen 21 en 24 juni waren er actiedagen volgens thema (migratie en bezetting, gender en queer, klimaat en milieu, inheemse strijd) en van 25 – 27 juni waren er acties met een grote demonstratie op zaterdag 26 juni. Zie voor meer achtergrondinformatie de websites onderaan dit bericht)

27 min leestijd
toronto1

 

Een Engelse versie is hier te vinden
An English version can be found here.

De omvang, diversiteit en hevigheid van de protesten was verbazingwekkend, vanuit Europees perspectief. Terwijl de ‘globaliseringsbeweging’ hier in Europa nogal weggekwijnd lijkt te zijn, lijkt dat in het geval van Toronto niet het geval. Hoe verklaar je dat? (De antwoorden hieronder zijn van twee verschillende activisten, een uit Montreal en een (onderstreept) uit Toronto)

Het is moeilijk te zeggen of de bewegingen op dit gebied sterker of zwakker zijn geworden, omdat we niet vaak dit soort toppen gehad hebben. De vorige was de  Summit of the Americas in Quebec in 2001, die uitdraaide op een massale week van protesten. Er was natuurlijk ook de top van Montebello/Ottawa in 2007 (zie verslag) maar die was relatief minder van belang. Als je Toronto 2010 vergelijkt met Quebec in 2001 is niet alles positief. Toen in 2001 was er veel meer informatie en discussie over mondialisering, vrijhandelsverdragen, neoliberalisme en verzet daartegen, binnen maatschappelijke organisaties, vakbonden en ook het algemene publiek. Het betrof toen ook een veel langere campagne en vakbonden en gematigde ngo’s staken veel energie in het informeren en mobiliseren van hun achterban. Bij Toronto was dat veel minder intensief en er was ook veel minder debat of analyse van de economische situatie. Maar de G20-top vormde wel duidelijk een momentum voor mensen om te protesteren. En ook om wat anti-kapitalistische geluiden naar buiten te brengen, zelfs in reguliere media.

Toronto is een heel multiculturele stad en veel mensen zijn hier naartoe getrokken omdat ze moesten vluchten voor geweld en/of ecologische vernieling. Misschien verklaart dat ten dele de sympathie voor protest dat wijst op de verantwoordelijkheid hiervoor van G8/G20-regeringen.
Maar ik kreeg niet de indruk dat de mensen die in Toronto bij elkaar kwamen, dat als een (anti-)globaliseringsbeweging deden. Een deel van de kracht van de mobilisering was dat het lokale thema’s aanpakte en strijd die we hier voeren, en daarbij onthulde hoe die het resultaat zijn van besluiten die dagelijks genomen worden door die zogenaamde leiders en instellingen. Mensen herkenden zich in dat gevoel en de meeste deelnemers zagen dat deze mobilisatie een gelegenheid was om de strijd aan te gaan met de verschillende machten die ons dagelijks onderdrukken en schade toebrengen en we waren niet van plan hun ‘raddraaiers’ de stad in te laten en onze levens te verstoren, meer hekken te laten bouwen om ons op te splitsen terwijl ze de politie bewapenen en de stad in een militair gebied omtoveren.

toronto4Ik denk ook dat de door de Alberta Tar Sands en de Grassy Narrows (in Ontario) en andere thema’s van ‘ecologische rechtvaardigheid’ – er hechtere banden zijn tussen strijden om inheemse soevereiniteit en de radicale milieubeweging. Dit helpt mensen om door een lokale bril kijkend te erkennen en begrijpen dat de G8/G20 en hun beleid de omstandigheden scheppen voor verschillende soorten genocide – dat mensen sterven en culturen verloren gaan en ontheemd worden. Door ermee geconfronteerd te worden op lokaal niveau, denk ik dat meer mensen zich verbonden voelen met hoe dit op een mondiale schaal gebeurt en wat de rol daarbij is van deze instellingen en hun planning.

De opkomst voor de demonstraties was groot. We hoorden zelfs het getal van 70.000 demonstranten op zaterdag. Kun je iets zeggen over de getallen en waar de mensen vandaan kwamen?

70.000 Is misschien wat overdreven. Op de grote demonstratie op zaterdag waren naar schatting tussen de 25.000 en 50.000 mensen. Een veel kleinere groep splitste zich daar later van af en ging het financiële centrum van de stad in, dat waren misschien tussen de 1000 en 2000 mensen. Vanuit die demonstratie werden materiële vernielingen aangericht, en de politie-auto’s in brand gestoken die je in de media zag. De meeste arrestaties gebeurden na die demonstraties, op zaterdag en zondag.

Maar al voor de zaterdag-demonstratie was de politie intens repressief. Ze hielden mensen op straat aan, vielen plekken binnen, stopten bussen. De demonstratie op vrijdag bijvoorbeeld ( Justice for Communities, voornamelijk van ‘No One is Illegal’ voor rechten van migranten, zie hier) was ook groot, zo’n 5000 mensen, en werd geheel omsingeld door politie al bij het startpunt. Iedereen werd gefouilleerd, vlaggen werden in beslag genomen en dergelijke. De omsingeling werd de gehele demonstratie volgehouden.

Toch, een week vol actie, tienduizenden demonstranten, militante acties, dat zien we haast niet meer in Noord- Europa, niet rond toppen van G20/G8 tenminste. Hoe verklaar je dat het in dit geval wel gebeurde?

Veel organisaties en lokale activisten hebben er hard aan getrokken om dit voor elkaar te krijgen. Ik bedoel, natuurlijk hebben vakbonden en ngo’s zich ingespannen om te mobiliseren voor de zaterdag, maar de rest van het programma was het werk van organisaties die gericht zijn op queer en feministische thema’s, migrantenrechten, studenten, anti-armoede, tegen multinationals en ecologische vernieling, et cetera. En vaak in nauwe samenwerking met buurtorganisaties en kleinere bonden. Wat ook belangrijk is, vergeleken met de Europese situatie, is dat niemand zich verzet heeft tegen het ’tophoppen’. Er was wel wat discussie over, maar uiteindelijk was niemand ertegen om de aandacht op de toppen te richten. De regering heeft ook wel geholpen, met hun idiote ‘veiligheidsbeleid’ waarbij een hekwerk dwars door de stad gebouwd werd en meer dan een miljard dollar uitgegeven werd. Veel mensen waren woest omdat de conferentie midden in de stad gehouden werd en er zoveel geld aan uitgegeven werd, terwijl de overheid tegelijkertijd op alles bezuinigt vanwege de crisis.

Er was ook veel steun (misschien geen meerderheid, maar dat verschuift nog steeds) van lokale bewoners die niet wilden dat de conferentie bij hen gehouden werd. De G8 was gepland in Huntsville (zo’n 1,5 uur rijden van Toronto) en toen de G20 daar aan toegevoegd werd, dachten ze dat Huntsville daarvoor te klein zou zijn. Dus besloten ze een paar maanden van tevoren om het naar Toronto te verplaatsen en dat was tegen de zin van de meeste mensen – vanwege de verstoring, de kosten etc. Ik denk dat dus veel mensen zich bij ons in de straten gevoegd hebben niet zozeer omdat ze de politieke zaken begrepen waarvoor de activisten er waren, maar omdat ze instemden met het idee dat het geldverspilling was en dat politici aantoonbaar ongeschikt zijn om met geld om te gaan. Het is te hopen dat ze ook niet geschikt zijn om het mondiale economische systeem te besturen en andere zaken die op de agenda stonden. Na de top krijgen velen dit in een subtiele manier door, maar meer mensen die behoren tot de ‘nieuwe aanloop’ zijn eerder verontwaardigd over de aanval op hun burgerrechten dan dat ze kwaad zijn over de 20 jaar bezuinigingsmaatregelen die tijdens de G20-top doorgevoerd werden of het geweld dat de politie dagelijks uitoefent in arme buurten en in racistische gemeenschappen en dergelijke. We werken eraan dat mensen dergelijke verbanden kunnen maken.

Een ander verschil met de Europese situatie is dat het klimaatthema niet zo dominant lijkt te zijn. Hier in Europa zijn veel mensen die eerst betrokken waren bij meer algemeen anti-kapitalistische netwerken, ineens helemaal op ‘klimaat’ gaan richten. Bij de G20 in Londen, een jaar eerder, was het enige goed georganiseerde protest een of ander kamp voor de CO2-handel bij Bishopsgate, ver verwijderd van de confrontaties met de politie in het Financiële District.

Klimaat en milieu-thema’s waren wel deel van het programma. Vooral ook omdat het beleid van Harper op dit gebied extreem slecht is. Veel mensen zijn bijvoorbeeld bezig met de campagne tegen de tar sands, een vernietigende vorm van oppervlaktemijnbouw. Maar je hebt gelijk dat het niet centraal stond. De organisaties die het meest actief waren, deden dat vanuit een algemene anti-kapitalistische motivatie, en als er daarbij een focus was, was dat meest op migratie, positie van vrouwen en queer of inheems verzet. Dat zijn zaken die moeilijk gecoöpteerd kunnen worden of omgevormd tot simpele ngo-campagnes.

Ik denk dat dit voornamelijk gebeurde om dat het Toronto Community Mobilization Network al vroeg erkende dat ze een samenwerking wilden van alle thema’s waar we lokaal aan werken. Dat we niet het ene thema boven het andere wilden stellen. Daarom hadden we die duidelijk betitelde dagen van verzet:
*) Maandag: poverty/economic justice, end to war and occupation, migrant justice
*) Dinsdag: Gender Justice, Queer Rights
*) Woensdag: Environmental Justice & Climate Justice
*) Donderdag: Indigenous Sovereignty and Self-Determination for Indigenous Peoples
*) Vrijdag: Day of Action – Justice for Our Communities March
*) Zaterdag: Day of Action – People’s First Rally, Get off the Fence Rally
*) Zondag: Autonomous day of Action
*) Maandag: impromptu Demonstration against Police Brutality outside of police headquarters
We hebben ook GEEN erg sterke organisatie rond Climate Justice in het bijzonder. Er zijn wel wat mensen die eraan werken, dwz, voor Kopenhagen deed een groep autonome lieden een serie acties door heel Canada onder de paraplu van ‘people for climate justice‘ en daarnaast zijn er radicalere anti-tar sands organizers en ook rond andere meer algemene milieu-thema’s. Ngo’s hebben de leus van ‘Climate Justice’ opgepakt zonder veel benul van het woord ‘justice’ of de menselijke effecten van klimaatverandering. Er zijn wat banden in Canada met Rising Tide Noord Amerika maar er is geen organisatie of collectief (voor zover ik weet tenminste) dat radicaal werk doet rond Climate Justice. Er was een begin rond Kopenhagen, maar dat kwam op een zijspoor door het werk aan de G20.

Vervolgens ging de afsplitsdemonstratie op zaterdag op de ‘gewelddadige’ tour. Vaak leidt dat tot kwade reacties van de meer gematigde organisaties en hun achterban?

toronto2Tja, de leiders van de vakbonden en ngo’s waren vanaf het begin al niet erg enthousiast. Mensen uit het meer radicale spectrum hebben weken van tevoren geprobeerd te overleggen met de vakbonden over voorwaarden om gezamenlijk in een demonstratie te kunnen optrekken. Maar daar kwamen ze niet ver mee, ze kregen alleen maar een lijst eisen voorgelegd die zouden betekenen dat we net zo goed thuis hadden kunnen blijven. Toen is op een algemeen overleg (spokes council) besloten dat er op een bepaald punt een afsplitsing zou komen die wel de binnenstad in zou gaan.
Dat werd zo solidair mogelijk georganiseerd. Het was ‘Get off the Fence’ genoemd en de oproep was lang van tevoren verspreid, mensen openlijk oproepend om eerst aan de grote ‘People First demonstratie deel te nemen, maar op een gegeven punt niet met de rest van de demonstratie van het stadscentrum af te keren en terug te gaan naar de ‘protest-kuil’ (Queens Park, dat door de autoriteiten uitgeroepen was tot plek waar demonstraties toegestaan zouden zijn, maar dat later ook leegeveegd werd). Zie de oproep: “(…) Op 26 juni als de demonstratie naar de protestkuil terugkeert, nodigen we jou uit om verder te gaan dan het versleten symbolisme van marsen en verder dan de politici willen dat we gaan. Als de People First demonstratie omkeert, nodigen wij jullie allemaal uit met ons door te gaan om de confrontatie aan te gaan met de zelfbenoemde leiders van de G20 en het veiligheidsapparaat dat onze stad bezet zal hebben. We zullen onze stad terugpakken van deze uitbuitende profiteurs, en in de straat zullen we onbeheersbaar zijn! Dit is een militante mars waar vele vormen van verzet en tactieken welkom zijn en gerespecteerd worden. (..)”
En dat is wat er gebeurde. Wat er in feite gebeurde was dat ze gewacht hebben tot de hele demonstratie langsgetrokken was en toen heeft dit Get Off the Fence-blok zich gevormd en is naar rechts afgebogen en de demonstratie was luidruchtig en kwaad en bij winkels en kantoren in het financiële district werden ruiten ingegooid en enkele politie-auto’s die langs de route van de demonstratie stonden en die de politie achter had gelaten toen ze bang werden van de demonstranten, werden in brand gestoken. Daarna begon de politie overal in de stad op demonstranten te jagen en arresteerde volstrekt willekeurig honderden mensen. De teller kwam op meer dan duizend te staan, wat nooit eerder in Canada was voorgekomen. Mensen die uit de hokken kwamen vertelden afschuwelijke verhalen over hele slechte behandeling en veel vrouwen waren seksueel betast of bedreigd.

De grotere gematigde organisaties waren kwaad, sommige (voornamelijk vredesorganisaties) brachten een verklaring naar buiten waarin ze vernielingen (‘property damage’) afkeurden – ze noemden die ‘geweld’ en mensen die het gedaan hadden ‘vandalen’. Hoewel er veel pogingen gedaan waren om een cultuur van solidariteit op te bouwen, bereikte die niet de meeste grote organisaties, zoals te verwachten was. Veel van hen beschouwen vernielingen nutteloos en onstrategisch. De meesten die dit beweren, zijn zelf niet betrokken bij het mobiliseren, of weten niet goed hoe dat werkt (je weet wel, in de ngo-wereld denken ze dat je een beweging opbouwt door af en toe wat emails naar buiten te sturen). De meeste waren niet betrokken bij het het basis/gemeenschaps organizing dat vanuit het Toronto Community Mobilization Network plaatsvond. Velen staan met vingers te wijzen en te veroordelen. Hoewel sommige individuen binnen die organisaties en sommige onpolitieke mensen ook het verband leggen met het grotere geweld tegen mensen dat de politie uitoefent en door de beslissingen achter het hek voortgebracht wordt.

Vervolgens moet alle energie gestopt worden in anti-repressiewerk, juridische ondersteuning en dat soort zaken. Maar hoe reageerden de ‘gematigden’ op het radicalere actievoeren?

Sommige van de grotere vakbonden zoals de Canadian Labour Congress en ngo’s als Greenpeace brachten meteen een verklaring uit waarin ze het ‘vandalisme’ aanvielen van ‘een kleine groep misdadigers’. Maar het is ook een feit dat gewone leden van vakbonden daartegen openlijk protesteerden. Al in de aanloop waren er kleinere bonden, zoals van postbestellers en leraren, die dichter bij de radicalere activisten stonden.
Natuurlijk waren de mainstream media verschrikkelijk, ze deden het werk dat je van ze kon verwachten en lieten het voorkomen alsof de demonstranten extreem gewelddadig waren en alles op hun pad vernield was. Wat nooit bericht werd, was bijvoorbeeld dat er niet een politie-agent gewond is geraakt en dat er ook bijna niet geplunderd is. Dat soort nuance gaat verloren aan de reguliere media en de politie had het idee dat ze alle rugdekking hadden om te doen wat ze wilden en iedereen die zich nog op straat bevond konden aanvallen.

De arrestaties waren zo massaal en de verhalen van mensen die weer vrijkwamen zo verschrikkelijk dat dit de mening weer gedeeltelijk tegen de autoriteiten keerde. Sommige kleinere bonden spraken zich uit in steun aan de demonstranten en gearresteerden. Wat ook opmerkelijk was, was dat er aardig wat discussie op gang kwam in media over de gebeurtenissen en sommige mensen daarbij openlijk probeerden uit te leggen dat vernieling van een kantoor van een multinational niet hetzelfde is als ‘geweld’ en soms verklaarden ze zichzelf voorstander van bepaalde ‘black block’ methodes. Natuurlijk was de meerderheid van de stemmen in de mainstream media er zeer tegen gekeerd.

Wat mensen in Quebec, het Franstalige deel van Canada waar ik zelf vandaan kom, speciaal woest maakte, was dat de politie specifiek op Franstalige demonstranten gemikt had. Ze hadden opdracht gekregen om dat te doen, kennelijk omdat die beschouwd werden radicaler te zijn. We hebben en demonstratie tegen het politie-optreden en voor steun aan de arrestanten in Montreal na de protesten op 1 Juli. Daar kwamen meer dan 1000 mensen op af, wat heel veel is voor ons doen als je iets in twee dagen moet organiseren. En er werd mede toe opgeroepen door grote Franstalige vakbonden, die niet moeilijk deden over of demonstranten nu ‘gewelddadig’ waren geweest of niet. Ook grote organisaties als FRAPRU en de  Fédération des femmes du Quebec steunden de oproep. Maar natuurlijk om goede redenen. Veel waarnemers wezen op het feit dat de massa-arrestaties zelfs omvangrijker waren dan tijdens de beruchte Oktober Crisis in 1970, toen de regering speciale oorlogsnoodwetten instelde om de onafhankelijkheidsbeweging de kop in te drukken.

toronto3Aan de ene kant waren er de distancieringen van grotere ngo’s en sommige grote vakbonden – die betrokken waren bij het organiseren van de People First demonstratie op zaterdag – en in hun wiek geschoten waren dat de boodschappen en positieve berichtgeving over hun grote demonstratie gemist was doordat brandende politie-auto’s het nieuws urenlang domineerden. Maar er zijn ook een paar grotere bijeenkomsten geweest die georganiseerd waren door een groep die CAPP heet – Canadians Advocating Political Participation – die openbaar onderzoek eisten naar politiegeweld en de inbreuk op de burgerrechten. De eerste paar bijeenkomsten trokken ook meer dan 1000 mensen en omvatten marsen door de stad (en zelfs naar het Metro Convention Center waar de G20-besprekingen waren). Grotere organisaties als Amnesty en de Canadian Civil Liberties Association hebben het helpen organiseren of traden als sprekers op. Ik denk dat door het buitensporige optreden van de politie mensen die aanvankelijk de radicalere demonstranten niet steunden nu meer bereid zijn om solidair samen te werken. Hoewel sommigen nog steeds het politie-optreden verklaren door als reactie op de acties van militante activisten, of minstens volhouden dat de politie het allemaal gepland had zodat militante acties de repressie zouden kunnen rechtvaardigen.

Wat is de situatie van de gearresteerden nu (de interviews werden tussen 17 en 27 juli gehouden)?

De meeste van de meer dan 1000 arrestanten werden relatief snel weer vrijgelaten, aangezien de meeste zonder enig bewijs of aanleiding van straat geveegd waren. Veel zijn ook ‘gekidnapped’ in de dagen erna en de politie begon een publiciteitsoffensief waarin geroepene werd dat er meer ‘raddraaiers’ gepakt zouden worden, die zelfs op tv getoond werden. Sommige mensen die zo’n behandeling te verduren kregen, zijn zichzelf aan gaan geven, en sommige daarvan werd borgtocht geweigerd. (In het Canadese rechtssysteem is borgtocht normaal, en kan de rechter daar allerlei beperkingen bij opleggen. Sommige arrestanten kregen extreme bedragen als borg opgelegd, tot wel 140.000 dollar toe, voorbeeld: http://toronto.mediacoop.ca/story/g20-activist-released-140000-bail-extreme-conditions/4306). Het is moeilijk te volgen omdat de situatie dagelijks verandert, maar 17 mensen zijn aangeklaagd met ‘conspiracy’ en weken later zaten er veel nog steeds vast. Zij en veel anderen zullen nog voor de rechter moeten komen maar konden op borgtocht naar buiten. Deze 17 bevatten trouwens niet de vier mannen die gearresteerd zijn op beschuldiging van brandstichting bij een bank in Ottowa voorafgaand aan de top. Daarvan zitter er ook nog drie vast.
Zo’n honderd van de duizend arrestanten zijn weer op straat geschopt zonder enige aanklacht. Een geschatte 700 werden gearresteerd op beschuldiging van ‘breach of the peace’ (‘verstoring openbare orde’) en werden binnen 72 uur vrijgelaten. Van hen werden zo’n 250 aangeklaagd en die krijgen later nog een rechtszaak, tenzij de openbare aanklager besluit om de zaak alsnog te laten vallen. Sommige mensen worden voor veel ernstiger aanklachten vervolgd, maar zijn op borgtocht vrijgelaten onder zeer zware voorwaarden, ze hebben huisarrest of moeten voortdurend door iemand begeleid worden.

De autoriteiten hebben het duidelijk gemunt op mensen die dingen organizeren. Bijna iedereen die ze later gearresteerd hebben of die ze vervolgen, is betrokken bij effectieve campagnes. Ze willen ze vastpinnen, en hun vrienden en de structuren waar ze actief in zijn, in eindeloze en kostbare juridische procedures. Het is helaas een effectieve manier om politieke processen te verstoren.

Bijkomend probleem is dat ze in Ontario geen traditie hebben van collectieve strafzaken. Het lijkt erop dat ze geen collectieve verdediging willen, wat betekent dat elke zaak afzonderlijk behandeld gaat worden, wat een veel zwaardere last legt op iedereen, inclusief de advocaten, steungroepen en de arrestanten zelf. Solidariteit is zeer welkom, in welke vorm dan ook.

De stand op 26 juli is dat er nog een persoon (van de 17 die van ‘conspiracy’ beschuldigd worden) vastzit in afwachting van borg. Van twee mensen is beroep aangetekend tegen hun borgtocht, wat zou kunnen betekenen dat ze alsnog vastgezet worden of dat hun voorwaarden verscherpt worden. De meer dan 200 die andere aanklachten hebben, zullen op 23-24 augustus de eerste zitting hebben in Ontario. Het Movement Defense Committee (die de juridische steun tijdens de acties organiseerde), houden een openbare bijeenkomst op zondag 8 augustus om kennis te delen over allerlei procedures – mensenrechten, klachten, hoe de politie aan te klagen, en mogelijkheden tot collectieve verdediging. De politie vaardigt overigens nog steeds nieuwe arrestaties uit en arresteert nog steeds nieuwe mensen.
Verschillende van de mensen die zwaardere aanklachten gekregen hebben (en die meest onder borgtocht vrijgelaten zijn met zware voorwaarden – zoals dat ze voortdurend begeleid worden door een ‘surety‘. Sommigen mogen begeleid worden door een volwassene maar die moet dan schriftelijke toestemming van de surety hebben, ze mogen geen mobiele telefoons gebruiken of laptops, geen email of internet gebruiken, etcetera. Verschillende van hen werden voorafgaand opgepakt op vrijdag of zaterdagochtend. Soms bij nachtelijke invallen waarbij de politie de deur intrapte en mensen het pistool op het hoofd zette. Er was zelfs een geval waarbij ze de verkeerde woning ingestormd zijn.

Hoe ziet de toekomst eruit, heeft dit alles een positief effect gehad voor radicale politiek?

Zulke grote gebeurtenissen hebben altijd politiek effect. Het was belangrijk voor de organisaties en mensen om bij elkaar te komen en deze acties te organiseren. En het feit dat veel mensen gezien hebben dat mensen zich organiseren tegen de plannen van de machthebbers. Maar de repressie heeft natuurlijk ook negatieve effecten en jaagt mensen weg en traumatiseert degenen die het doelwit waren. Voor veel mensen was het de eerste demonstratie in hun leven. Maar wat ook duidelijk was, was dat mensen wisten hoe zichzelf te organiseren, bij voorbeeld na de eerste arrestatiegolven kwamen er allerlei protestacties en (zelf)hulpstructuren in het leven.

De politie schakelde over op een totale pr-campagne en het is beslissend of ze de strijd kunnen ‘winnen’ over wat er werkelijk is gebeurd. Wat dat betreft is de situatie niet duidelijk. Bijvoorbeeld gaf het wel een beetje ophef toen ontdekt werd dat ze ‘wapens’ hadden lopen tonen waarvan ze beweerden dat die van demonstranten afkomstig waren (waaronder pijl en boog en ontvlambaar materiaal) terwijl die in feite van mensen waren die niets met de demonstraties van doen hadden en naar een soort middeleeuws rollenspel gingen. Maar natuurlijk krijgt de ‘rectificatie’ een stuk minder aandacht dan de oorspronkelijke ‘onthulling’.
De CLAC in Montreal werd wedergeboren dankzij het top-protest en ook veel andere radicale organisaties zagen een opleving. De CLAC (Convergence des luttes Anti-Capitalistes) ontstond als structuur voor de protesten tegen de  Summit of the Americas in 2001. Na die top ging het nog een paar jaar door en hield toen op te bestaan. Na een eerste algemene vergadering over de protesten in Toronto werd de CLAC weer opgericht en na de protesten hadden ze hun grootste ‘spokescouncil’ ooit met meer dan 100 deelnemers. Het is niet duidelijk hoe ze nu verder gaan, sommigen willen een tijdschrift beginnen, anderen een groep die workshops op middelbare scholen gaat geven, en een media-werkgroep. Veel mensen denken dat het zonde zou zijn om dit momentum verloren te laten gaan en denken dat het nu misschien een goede tijd is voor een meer georganiseerd overleg van anti-kapitalistische activiteiten.

In Toronto lijkt het er ook op dat zaken meer met elkaar verbonden zijn. Degenen die betrokken waren bij het organiseren van het Toronto Community Mobilization Network zijn blij met de resultaten van meer dan zeven dagen actievoeren! We staan op het punt om een project te beginnen om beelden, video’s en verhalen te verzamelen die een beeld geven van de inspirerende en verbazende dingen die gebeurd zijn (of tenminste de links naar dingen die al uitgebracht zijn).

Het juridische werk slurpt veel energie op en mensen snakken hier ook wel naar iet van een pauze aangezien het zo’n intense ervaring was en het hele afgelopen jaar nogal gericht was op dit organiseren. Belangrijkste blijft om steun te tonen en te ontwikkelen voor degenen die zware aanklachten hebben (zoals dit geval bijvoorbeeld). Wat bereikt werd, en wat we voort willen zetten, is de samenwerking tussen verschillende organisaties en coalities lokaal en het beter begrijpen van de verbanden tussen onze thema’s en de verschillende manieren waarop we werken en functioneren. We proberen enkele structuren en projecten op te bouwen om dit voort te zetten. Sommigen worden meer geïnspireerd door het idee van een sociaal centrum, sommigen willen een ‘volksonderzoek’ naar de besluiten van politie en staat tijdens de conferentie, anderen willen graag verder gaan met werk tegen gevangenissen en tegen het dagelijkse geweld door politie – zoals cop watch, andere richten zich op de uitwerking van bezuinigingen op onze gemeenschappen. Op 21 juli werden 11 mensen gearresteerd bij een actie van OCAP tegen bezuinigingen op het programma voor ‘Speciaal Dieet’ (voor mensen met uitkeringen met voedingsproblemen).

==================

Extra: Interview over activistische media tijdens de protesten in Toronto

Een van de opvallende dingen bij de protesten in Toronto, was de berichtgeving die uitgevoerd werd door mensen die betrokken waren bij de protesten. Er waren allerlei websites met achtergrondinformatie van organisaties die we tegenwoordig als vanzelfsprekend nemen bij grote protesten (zie lijst onderaan, die allerminst volledig is). Maar er waren ook een paar websites voor actuele berichtgeving en ‘lopend nieuws’. Ze leken op het bekende indymedia-concept, maar waren toch verschillend. Dru Oja Jay, een van de oprichters, was zo vriendelijk wat vragen via de telefoon te beantwoorden.

De mediacoop-websites stammen van een tijdschrift-project dat we in 2003 opgestart zijn, The Dominion genaamd. Terwijl we bezig waren met het maken van het tijdschrift, hadden we al snel door dat die strategie (van een gedrukte krant maken en proberen abonnees te werven) niet snel genoeg genoeg mensen zou bereiken. Daarom zijn we toen een coöperatie gestart om lokale websites op te zetten. We hebben nu lokale projecten in verschillende steden ( Vancouver, Toronto, Montreal, Halifax) en honderden mensen die bijdragen geleverd hebben. Ons belangrijkste voorbeeld was indymedia, die ons zeer heeft geïnspireerd, vooral het model van mensen aan te sporen om de berichtgeving zelf ter hand te nemen en ze bij elkaar te brengen en het idee van media vanuit de basis als middel voor democratische verantwoording. Maar we wilden ook de lessen trekken uit de beperkingen van dat model, zoals het feit dat je mensen nodig hebt om de website en wat er binnenstroomt voortdurend te kunnen onderhouden, en beginnende ‘journalisten’ moet kunnen ondersteunen. Daarom lijk de structuur van mediacoop op veel punten op die van indymedia, maar zijn er ook wat belangrijke verschillen. Bijvoorbeeld hebben we een kleine centrale betaalde staff; mensen die deeltijds werken en minimumloon ontvangen en die allerlei ondersteunend werk doen. We oefenen ook veel meer redactionele controle uit, zoals dat we de commentaren modereren. Maar het model is nog steeds gebaseerd op zoveel mogelijk mensen te vragen om hun eigen nieuws te berichten.

Hoe voorkom je dat hetzelfde gebeurt wat veel indymedia-websites plaagt, zoals de hoeveelheid spam en getrol of dat specifieke politieke ‘sektes’ de berichtgeving domineren?

Dat doen we gedeeltelijk door het werk van de staff, maar ook met simpele technische oplossingen. Bijvoorbeeld om wat te kunnen posten op de website moet je je eerst registreren en een account aanmaken. Dat is een simpele procedure die iedereen kan uitvoeren, maar die veel gespam en getrol voorkomt. Het is natuurlijk wel een kwestie van balanceren omdat het project er minder democratisch van wordt, maar we denken dat we daar goed mee omgaan. We doen ook meer redactioneel werk dan bij (de meeste) indymedia. We hebben een twee-sporenbeleid waarbij een van de kolommen gevuld wordt door bijdrages afkomstig van een redactiekollektief, en het andere door min of meer open posting. Iedereen kan dus berichten posten, maar je kunt niet om het even wat posten. We hebben de omschrijving van het doel van de website nooit politiek beperkt. Als iemand iets wil posten of commentaar wil leveren vanuit  mainstream of rechts perspectief, kan dat ook, al zullen we dan niet meteen enthousiast staan te springen en als het het functioneren van de website zou belemmeren, zouden we beleid ontwikkelen om dat tegen te gaan. Alles dat openlijk racistisch, homofoob enzo is – wat de website een vijandige plek voor bepaalde mensen zou maken – wordt meteen gewist. We denken dat het aardig goed werkt en gedurende de protesten in Toronto waren de websites zeer nuttig en we vinden dat ook de kwaliteit van de berichtgeving hoog was.

Hoe betalen jullie dat alles?

Vooral door ondersteuners. We hebben 260 donateurs die tussen de 5 en 100 dollar per maand geven. We krijgen ook wat giften van fondsen, maar we passen goed op dat we daar nooit van afhankelijk worden. Als een fonds z’n ondersteuning intrekt, zou dat nooit het einde betekenen en natuurlijk mag er nooit invloed op de inhoud zijn.

Hoe zijn jullie omgegaan met de protesten in Toronto, hadden jullie een strategie om de propaganda van de politie en commerciële media tegen te gaan?

Het collectief in Toronto bestaat doorgaans uit een kerngroep van 3 of 4 mensen, met zo’n 10 a 15 mensen eromheen die onregelematig wat deden. Gedurende de top waren er veel meer mensen bij betrokken en we hebben een gebouw geopend waar mensen zich konden komen aanmelden als ‘onafhankelijke journalist’. Een van de projecten was het uitbrengen van een dagelijks gratis krantje, de Daily Spoke (zie voorbeeld hier (pdf))

We hebben ook redactionele vergaderingen opgezet, om de samenwerking tussen mensen te benadrukken en waar mensen bijvoorbeeld elkaar konden vinden om bepaalde gebeurtenissen te verslaan. De atmosfeer was er geweldig en meer dan 100 mensen namen eraan deel.

We hebben honderdduizenden bezoekers bereikt, dus ik denk dat we veel bereikt hebben met zeer beperkte middelen. Toch, ons doel is om miljoenen mensen te bereiken, en daar werken we nu aan. De gevestigde media moesten rekening met ons houden. Een prominente columnist in een van de landelijke dagbladen beschuldigde ons er bijvoorbeeld van dat we “geen echte journalisten” waren, dus we moeten wat goed gedaan hebben. Wat ook heel interessant is, is dat we heel veel bezoekers kregen via sociale media als twitter en facebook, waar mensen video’s en andere berichtgeving op onze website met elkaar deelden. Dat is een van de manieren waarop ons bereik zich uitbreidt.

(zie ook video van persconferentie op straat)

 

———————-

Algemene websites: toronto.mediacoop.ca, www.mediacoop.ca, www.g20breakdown.com, movementdefence.org, www.attacktheroots.net, g20.torontomobilize.org
video’s: submedia.tv/stimulator
(Een willekeurige video’s van de protesten see this blog

Een mooie verzameling foto’s
en als extraatje: sexing up the riot cops.
—————–

Video Interview elderly women
Gearresteerde journaliste vertelt over the sexual harassment of arrested women.

Example van een van de ‘raddraaiers’ die de politie op tv aankondigt showing pictures on tv, en die zichzelf toen bij het politiebureau heeft gemeld.

Legal defence fund.
French.
students.

Zie ook twee persverklaringen, een direct na de zaterdagdemonstratie:
Capitalism is Attacked in the Streets of Toronto
en een van een maand later: June 2010: The People Won

————————–

En ten slotte voor mogelijke inspiratie: Om onduidelijke redenen (waarschijnlijk omdat ze de VS geholpen hebben bij de invasie van Irak en Afghanistan) mag Nederland ook deelnemen aan de G20-conferenties. We konden derhalve de avonturen volgen van ‘onze’ leiders in Toronto. Premier Balkenende vertelde tegen journalisten dat hij zijn hotel niet uitkon om naar de bijeenkomst te gaan vanwege ‘problemen buiten’. Zijn collega minister De Jager twitterde dat hij om dezelfde reden niet terug kon naar zijn hotel. En een nachtelijk concert dat een van onze meest irritante muzikanten, de klassieke ‘popster’ Andre Rieu in het centrum van Toronto zou moeten geven, moest worden afgelast. Goed gedaan.

Overigens werkt het  community journalism bij Marie Claire zo te zien nog niet zo goed.
Sommige mensen waren naar Toronto gehaald om de G20-leiders (‘onze leiders’) te vertellen dat ze enorm ‘happy’ met ze waren.

============

Reacties graag naar info@globalinfo.nl

 

toronto5