De dreiging van de komende verziekingen

Toen Rita Verdonk een jaar of wat geleden aan het opkomen was, was er veel commotie en werd er van alles en nog wat georganiseerd om dwars te liggen. Zo was er de Rita Jugend, een strak georganiseerde (wat heet) ontvangstcomité dat elke optreden van Rita begeleidde. En ook toen werd er al geklaagd dat er veel te weinig ondernomen werd tegen de opkomende onderbuikers. Maar nu de schijtmeeuwen onder leiding van de racist met de rare haren een veel grotere greep naar de macht doen, gebeurt er nagenoeg niets meer. Natuurlijk (alhoewel…) zijn er hier en daar nog acties, maar dat is het werk hele kleine groepjes en soms zelfs eenlingen. Er is dramatisch weinig georganiseerd en structureel aan het tegenwicht bieden. Toen in 1986 voor het eerst een extreemrechts persoon in de Amsterdamse gemeenteraad werd gekozen, werd de installatie nog door duizenden mensen geblokkeerd en moest de ME er aan te pas komen om de democratie te redden. Nu ze openlijk met NSB-vlaggen in het parlement paraderen, blijft het rustig.

Blijft het rustig omdat er geen sociale bewegingen meer zijn die het vermogen hebben om te reageren. Omdat mensen die anders in het geweer kwamen de hoop hebben opgegeven? Of omdat gedacht wordt dat het zo’n vaart niet zal lopen? Misschien hebben degenen die dat laatste doen gelijk, ik hoop het eigenlijk, maar het kost me de grootste moeite om het te geloven, om het maar zacht uit te drukken. Dat er geen Vae Victis dreigt maar dat we vrolijk verder kunnen feesten. Ik snap ook dat dat laatste aantrekkelijker is. Deskundige experts uit het buitenland zijn het niet met de positiviteit eens in ieder geval.

Ik herlees ook nog regelmatig dit hallucinerende verslag van een van mijn lievelingsjournalisten van dit moment, Laurie Penny. Ze doet verslag van de Republikeinse Conventie in Cleveland en kan backstage waar ze dan temidden van zo’n beetje alle extreemrechtse populisten van de wereld op ‘onze’ racist stuit en deze beschrijft als “the most obviously disturbed member of the neo-right suicide squad in attendance. He cannot finish a sentence. His voice drifts, and he trails away, already out of the room. There is a dustbin fire behind the blank eyes of his human suit.” Dat die gast de meeste stemmen kan krijgen bij de verkiezingen in de lage landen zegt eigenlijk genoeg.

Het probleem is ook veel groter dan alleen die schreeuwmeeuwen en hun zure leider. In het kielzog van de dreiging dat zij de grootste worden, staat de VVD die op allerlei gebieden even rechts is. Dan volgen er een hele zut partijen die hartstikke neoliberaal zijn en geen enkele vorm van systeemkritiek kennen Wat voor links door moet gaan is niet in staat duidelijk te maken dat ze echt wat anders willen. En als kers op de rechtse verschuivingen is er nog gerede kans dat er een paar nieuwe en zeer onsmakelijke oprispingen zetels krijgen, een soort alt.right in Nederland, mede gepushed door laffe treiterblogs als geenstijl en dagelijkse standaard. Daar maken ze zich al op voor een bijltjesdag na 15 maart, geïnspireerd door geluiden uit de VS.

Mainstream media in Nederland hebben geen belangstelling voor een kritische benadering van de ruk naar rechts en adoreren de schijtmeeuwen en hun zieligheidscultus. Ze tetteren elke tweet en kreet door en vergroten die kritiekloos duizendvoudig. In die zin is de huidige ontwikkeling ook een crisis van de media.

Terwijl ‘buitenlanders’ of ‘de islam’ naar boven gehaald worden om als zondebok te dienen en de aandacht af te leiden, gebeurt er steeds minder aan de werkelijke problemen. Klimaatverandering dendert voort en degenen die aan de macht komen zijn verklaard tegenstander van maatregelen om daar wat aan te doen. Binnenkort is het echt te laat. Ik zal u de rest van de lijst echte problemen besparen, maar een nieuwe oorlog in het Midden Oosten hoort er zeker bij. De religieuze fundamentalisten daar staan er bij te juichen.

Tenzij er een wonder gebeurt (het omgekeerde kan ook: stel je voor dat er weer een depressieve zonderling een aanslag bedenkt, dit keer met een cementwagen op de Albert Cuyp of zo) is de wereld na 15 maart weer een stuk grimmiger geworden. En het was al geen rozentuin. We moeten wat doen…

Een van de simpelste daden is ook gaan stemmen, al valt dat niet mee en wil ik er geen gewoonte van gaan maken (George Carlin indachtig). Maar bij gebrek aan andere bewegingen om tegenmacht te vormen, moet je tegenwoordig wel proberen ook daar de schade zoveel mogelijk te beperken. Ik stem dan zonder twijfel op Fatima Faid, nummer 2 bij Artikel 1. Geweldige vrouw waar ze bij geenstijl en dergelijke rioolputten een rolberoerte van krijgen. Dus alleen daarom al. Maar ook omdat ze kundig is en weet waar ze het over heeft en ook wel weet dat het parlement niet alles is. Dus: Fatima Faid, Artikel 1, voor het geval u het nog niet weet.

Maar er is nog zoveel meer mogelijk, zowel voor als na de 15e, dat minstens zo belangrijk is. Als iedereen, zoals vroeger normaal was bij wijze van spreken, nu af en toe een pot verf en een kwast pakte en een lelijke muur – wat dat betreft keuze genoeg – opfleurde met kwaad of gevat commentaar, zag de wereld er al heel anders uit. Het meest verschrikkelijke is dat er niets gebeurt, schreef Vroman al na de Tweede Wereldoorlog:

(het is de eeuw dat niets geschiedt,
nadat eensklaps, midden door een huis,
een toren is komen te staan van vuil,
lang vergeten keldermodder,
snel onbruikbaar wordend huisraad,
bloedrode vlammen van vlammend
rood bloed, (…)) (Leo Vroman, uit Vrede)

Maak af en toe een spandoek, hang die posters voor het raam (en stop ze ook je vrienden/innen en buren toe), kom de straat op, organiseer een lokale antifascisme groep (we gaan ze helaas nog nodig hebben), breng een bosje bloemen naar de moskee, ga eens meevoetbalen met de kids op het plein inplaats van over ze te zeuren en zet bij het mooie voorjaar wat vaker de ramen open om Linton Kwesi Johnson te laten horen (“Is Europe becoming a fascist place? The answer lies at your gate.”)

{youtube}gtDCfmvPMnw{/youtube}

Dit alles natuurlijk terwijl we weer gestaag werken aan het wederopbouwen van basisbewegingen, vakbonden en buurten die ‘van onderop’ in staat zijn bij te dragen aan de vorming van een leefbare wereld voor iedereen, voorbij nationale grenzen en autoritair geneuzel. En hun bijbehorende media (steun dit in woord en gebaar), natuurlijk. Het is nog niet te laat, maar het borrelt wel behoorlijk onder het grasveld.

————–

(*) Natuurlijk is het nooit te laat voor verzet, maar je begrijpt wat ik bedoel; het wordt dan een stuk moeilijker om bepaalde macht te bestrijden, zie Trump. En natuurlijk had een ander aan de macht de grote problemen niet verholpen. Maar de meeste ook niet erger gemaakt, zoals nu wel het geval is. Just sayin’.