Pensioenstakingen: een overwinning is mogelijk!
De staking in het openbaar vervoer van 28 mei 2019 zal niet zo historisch zijn als de geruchtmakende spoorwegstakingen van 1903. Een bekende poster van Albert Hahn uit die tijd kende de slogan: Als uw machtige arm het wil, staat gans het raderwerk stil. Uiteindelijk zal het resultaat dat de staking straks oplevert, er aan bijdragen of het historisch was of niet.
(Door Rob Marijnissen, oorspronkelijk verschenen bij Grenzeloos)
Op 29 mei, de dag erna waarop andere bedrijven en sectoren in beweging kwamen en veel mensen op 4 verschillende plaatsen in het land bij elkaar kwamen om de strijd voor een goed pensioen te vieren en te benadrukken, was in ieder geval de invloed van de 24-uursstaking in het openbaar vervoer duidelijk te bespeuren.
De staking van de NS op 18 maart was nog slechts een symbolische korte verzetsdaad, maar toen al was duidelijk dat de bereidheid onder het personeel van de NS bijzonder groot was om voor eerder stoppen met werken, voor ons pensioen in beweging te komen. In amper een week kwam de staking tot stand. Een van de best georganiseerde en strijdbare groepen van de vakbeweging in Nederland, het stadsvervoer van de grote steden hebben de actieve kern bij de NS ondersteund om door te zetten. Toen moest de directie van de NS enkele dagen voor de staking publiekelijk kenbaar maken dat het publiek rekening diende te houden met een staking gedurende de ochtenspits en dat de NS het treinverkeer in de spits moest stilleggen om chaos gedurende de rest van de dag te voorkomen.
Op 28 mei en de dagen ervoor voltrok zich het zelfde scenario, maar dit keer werd ook onder het streekvervoer gelobbyd door kaderleden van het stadsvervoer om solidair met elkaar te zijn. Stadsvervoer, streekvervoer en NS zijn altijd het doelwit geweest van de werkgevers om deze groepen tegen elkaar uit te spelen. Maar de eenheid overwon het dit keer. En wat overduidelijk bleek tijdens de speeches op het podium van de manifestatie in Den Haag was de brede steun voor de eisen onder het publiek. Zelfs de Telegraaf heeft volmondig toegegeven dat onder meer dan 80% van het publiek steun was om voor een goed pensioen het openbaar vervoer er voor 24 uur uit te halen.
Tuur Elzinga voelde dat heel goed aan en benadrukte dit punt heel duidelijk. Zijn strijdbare toon is mede door de grote bereidheid om in beweging te komen versterkt. Nu dus doorpakken was zijn motto. Het heeft er alle schijn van dat het niet bij deze stakingen zal blijven, want in weerwil van de actiebereidheid lijkt het kabinet bij monde van minister Koolmees niet over de brug te komen. Het kabinet heeft in de pers laten doorschemeren dat een akkoord nabij is. Daar bleek volgens Tuur Elzinga niets van waar te zijn. Beinvloeding van de actiebereidheid was bij het kabinet de drijfveer. Het zal de komende tijd moeten blijken of het kabinet over de brug gaat komen. Acties op of rond Prinsjesdag lijken mij voor de hand te liggen.
In ieder geval waren de stakingen van 28 en 29 mei een groot succes. Ook op Schiphol werd er op 29 mei actie gevoerd. En op 28 mei kon de NS bijna geen werkwilligen vinden om een treintje te laten rijden van Schiphol naar Amsterdam. De rechter had dat in een kort geding voor het weekend uitgesproken. Geen overwinning voor de werkgevers. Hun poging de staking te verzwakken, is mislukt. Het personeel dat niet was georganiseerd in een vakbond heeft uit solidariteit namelijk meegestaakt.
Paula Verhoef campagneleidster pensioenen van de FNV sprak haar waardering uit voor de kaderleden die deze stakingsdagen tot een succes hebben gemaakt. En dat is geheel terecht. Ze gaf openlijk toe dat ze toch wel in hun rats hebben gezeten vanuit de campagneleiding of ze de mensen wel in voldoende mate in beweging zouden kunnen krijgen. Dat dat gelukt is, daar is ze bijzonder verheugd over, met dus dank aan de kaderleden die het voor elkaar hebben gekregen.
Dat op het vlak van de pensioenen en hoogstwaarschijnlijk ook op andere sociale kwesties veel mensen er schoon genoeg van hebben is niet opmerkelijk. Tenslotte worden we jarenlang als citroenen uitgeknepen mede door de alsmaar stijgende pensioenleeftijd en hebben we er geen of weinig salaris bij gekregen. En zeker nu alles fors duurder begint te worden, voelt menigeen dat. Zo’n grote actiebereidheid als nu is in jaren niet vertoond en dat is historisch. Als de vakbeweging geen fouten maakt, kan niemand de komende jaren om de vakbeweging heen. Wat dat aangaat alle reden om vol goede moed door te strijden. Een overwinning in de pensioenkwestie is mogelijk.