Ga naar de inhoud

Recensie: De koe lacht niet meer. Korte verhalen over ontwikkelingshulp in Afrika.

Na in 2005 het vluchtschrift Requiem voor de Hulp uitgebracht te hebben, ligt er weer een nieuwe klaagzang van Ruyter in de boekenplanken. Het is een verzamelwerk, grotendeels bestaande uit artikelen die hij schreef tijdens en over zijn avonturen als ontwikkelingswerker in Afrika. Het boek komt er in het kort op neer, zoals een Indiaanse deskundige het volgens Ruyter ooit gezegd zou hebben: Jullie moet niet meer geven, maar minder nemen.

2 min leestijd
boektheo

Geschreven door Christiaan Verwey.

Wie denkt dat wij als rijke westerlingen het arme en ‘onderontwikkelde’ Zuiden kunnen helpen door wat van onze rijkdom met hun te delen, zal na het lezen van De koe lacht niet meer, heel wat stof tot nadenken hebben. Net als vele andere deskundigen is Ruyter van mening dat ontwikkelingswerk als methode zijn beste tijd gehad heeft. Op de achterflap wordt Dambisa Moyo, auteur van Dead Aid, geciteerd: ,,Veel vreselijker is het om Afrikanen willens en wetens nog eens zestig jaar gevangen te houden in armoede.”

In De koe lacht niet meer krijgt de lezer diverse voorbeelden van hoe betreurenswaardig Afrika zich gedegradeerd heeft van trotse onafhankelijke staten, tot uw plaatselijke verkoper van de straatkrant. Die u voor de Albert Heijn niet alleen het nieuwste exemplaar aan wil smeren, maar u ook nog eens extra geld probeert af te troggelen omdat ie zo zielig is.

Af en toe valt Ruyter zelf ook in een persoonlijke valkuil, zoals bij de open brief aan oud-minister Herfkens, Beste Eveline, getiteld. Dit hoofdstuk had van mij achterwege gelaten mogen worden, omdat het te veel riekt naar narcisme, waardoor de beoogde overtuigingskracht van het boek een flinke knauw oploopt. Gelukkig maakt het hoofdstuk Striptease, waarin een expat, op zoek gaat naar zijn boy, het weer helemaal goed. Ik denk dat de auteur heel blij zal zijn met een vernieuwde discussie internationale solidariteit. Volgens mij zal hij er niet wakker van liggen als iedereen zijn of haar bijdrage aan organisaties als Novib, ICCO, SOS Kinderdorpen, War Child, of noem het allemaal maar op, op zou zeggen. Zelf is hij actief bij clubs als ATTAC en XminY, die geloven in verandering van onderop en in de kracht dat mensen zelf hun problemen op kunnen lossen. Onze taak in het Westen is dan die van een stap terug zetten. En misschien nog wel belangrijker, om zonder pardon onze bedrijven, die hele continenten leeg plunderen, op de vingers tikken.

Nu maar hopen dat er snel een boek van Ruyter zijn hand verschijnt waarin hij uit de doeken doet hoe we wel kunnen werken aan een gelijkwaardigere, eerlijkere en ook socialere wereld.

——————–

Uitgebracht bij Papieren Tijger. ISBN 978 90 6728 231 4

( En kopen kan bij de linkse boekhandel, als daar zijn Sjakoo in Amsterdam of de Rooie Rat in Utrecht)