De gelijkschakeling van Nederland in de spiegel van een overleden Chávez

(Bron)

Bij het opslaan van nu.nl vond ik de tekst:

Anti-Amerikaanse Chávez grillig en autoritair

Anti-Amerikaans is al net zo iets geks als “anti-Europees”, een kreet die je dezer dagen ook vaak hoort. Voorzover ik weet ligt Venezuela op een continent dat in zijn geheel wordt aangemerkt als “Amerika”. Een naamgeving die zelf betreurenswaardig kan worden gevonden, maar veel beters is er nu niet te bedenken. “Schildpadeiland” wordt wel voorgesteld als “inheemse” aanduiding maar ik voorspel de naam niet veel succes. En met anti-Amerikaans wordt hier dan ook bedoeld dat Chávez geen vriend was van het imperialisme van de Verenigde Staten van Amerika. Hij stak dat ook niet onder stoelen of banken, zwaaiend met een boek van Noam Chomsky in de algemene vergadering van de Verenigde Naties, daarbij zeggend dat er nog een zwavellucht hing van George W. Bush die een dag eerder gesproken had.

Merkwaardig, die behoefte om “Amerika” te zeggen tegen die vijftig staatjes die in het algemeen met grof en moordend geweld tegen de inheemse inwoners bij elkaar geveegd zijn. Je kunt in Nederland zelfs bestsellerauteur zijn met een “reisboek” over “Amerika” en als deskundige erover optreden in de nu eenmaal gelijkgeschakelde media. In het Frans kan men “étatunien” zeggen, niet zo gek als je bedenkt dat Canada voor bijna de helft Franstalig is en dat dit land een grotere landmassa beslaat dan de 48 staten ten zuiden ervan. En in Spaans of Portugees spreekt men van “estadouni(d)ense” – in het grootste deel van het continent is Spaans de eerste voertaal en is men zich er van bewust in “Amerika” te wonen. In Nederland wordt dit dus anders gezien.

“Amerika” wordt op handen gedragen en vast heel democratisch gevonden, vooral nu het een “zwarte” president heeft. Wat voor de VS als aanbeveling wordt gezien is een punt tegen Venezuela, want een president met een kleurtje aldaar is bij voorbaat al gedoemd als “anti-Amerikaans” door het leven te gaan. Chávez’ waarschijnlijke opvolger is buschauffeur geweest, moet men meer zeggen?

De “buitenlanddirecteur” (jaja) van de “NRC” weet er meer van:

Voor zijn aanhangers was Chávez een linkse revolutionair, een armoedebestrijder. Hij gaf gratis huizen, ziekenhuizen en scholen aan de lang genegeerde Venezolaanse onderklasse. Hij liet Venezuela terugkeren op het internationale toneel met meer bravoure dan ooit. Maar zijn rivalen zagen in hem een autoritaire leider die de vrije markt vernietigde en vijanden maakte in de westerse wereld. In hun ogen verspilde Chávez de olierijkdom van Venezuela – eigenaar van de grootste olievoorraden ter wereld – aan miljardenverslindende sociale projecten, allemaal om de stem van de armen te kopen.

Iedereen weet dat de opbrengst van olievoorraden pas goed besteed is als ze aan de rijken wordt uitgedeeld, zoals in Saoedi-Arabië en dergelijke gewesten. Anders is het verspilling.

In een zelfs naar de hedendaagse normen toch nog steeds stilistisch dieptepunt meldt het courantje van mevroi Drayer:

Latijns-Amerika moet één grote nieuwe supermacht worden met Chávez als leider die daarvoor grensoverschrijdende oliemaatschappijen bedacht, satellietzenders, militaire samenwerking, een Latijns-Amerikaans leger, een Latijns-Amerikaanse centrale bank en een gemeenschappelijke munt. Chávez wilde groot zijn, een rol in de geschiedenis spelen en hij spiegelde zich daarbij aan historische helden als Che Guevara en bovenal Simón Bolívar, een obsessie die zo groot werd dat hij zich soms gedroeg als ware hij een door God gezonden reïncarnatie van deze Bevrijder.

Ja stel je voor zeg. Dergelijke praatjesmakers dienen een mes in hun reet te krijgen en vervolgens afgeknald. Chávez mag van geluk spreken dat hij kanker had, zou je gaan denken.

Hiermee vergeleken zweemt het verhaal van de Volkskrant zowaar nog een beetje naar onafhankelijke journalistiek. Gelukkig blijkt Chávez hier toch ook de buitenlandse agent van – eh – waarvan ook alweer?

De invloed van Chávez zal nog lang na zijn dood voelbaar zijn, en niet alleen in Venezuela. Sinds hij president werd, wonnen ook in andere landen linkse kandidaten van simpele komaf presidentsverkiezingen, deels dankzij de Venezolaanse oliedollars. Langzaam maar zeker durft Latijns-Amerika onder het juk van de Verenigde Staten uit te kruipen en daar heeft Chávez zeker een belangrijke rol in gehad.

“Aanbeden door de armen, gehaat door de elite”

… Tot mijn verbazing is eigenlijk De Telegraaf nog het terughoudendst in ideologische invectieven. Chávez wordt “socialist” genoemd, misschien is dat diskwalificerend genoeg voor de Telegraaflezer(es), maar het is wel de juiste aanduiding.

Vier dagbladen en een online nieuwsbron, dan hebben we het wel gehad met – o wacht, de NOS…

In 2002 werd hij na een demonstratie waarbij geweld tegen betogers werd gebruikt, door de militairen gedwongen af te treden. Kort daarna kreeg hij, vooral door de steun van de arme bevolking, via een referendum de mogelijkheid om door te gaan.

Een onzinniger verhaal over de operetteachtige staatsgreep die de CIA organiseerde kan men moeilijk verzinnen.

Het loont werkelijk om een mondje meer over de grens te beheersen dan alleen dat Engels waarin Nederlanders allemaal zo goed zijn – you are not good snick to plack a film in French here

{youtube}vuZMK0HMM68{/youtube}

but I always get my sin.

Waar ik mij vooral over blijf verbazen: je zou denken dat sinds het einde van de Koude Oorlog de pers pluriformer in plaats van uniformer zou zijn geworden. Ach ja, de Markteconomie, we weten het al. Het mechanisme dat bolle praatjesmakers tot goedgeïnformeerde journalisten laat verklaren.

———–

Aanvulling globalinfo:

Engelstalige versie van ‘The Revolution will not be televised’:

{youtube}etbEQcA7jUA{/youtube}