Zapatistas vieren 10 jaar autonomie met ‘het schooltje’
De Zapatistas nodigen 1500 activisten uit de hele wereld uit voor hun ‘kleine school van vrijheid’ in Chiapas, om te leren over hun ervaringen met autonomie.
(Engelse versie verschenen op roarmag.org, vertaling globalinfo)
Het was tien jaar geleden, op 1 januari 2003 toen de Zapatistas besloten om “de weg te verlaten van het stellen van eisen, en daarmee elk contact met de Mexicaanse staat te verbreken”. Ze hadden daarvoor alle paden van de dialoog vergeefs bewandeld, evenals die van de Revolutie met de grote R die de Mexicaanse staat omver zou werpen. Inplaats daarvan kozen ze er voor om de aandacht te richten op het opbouwen van vormen van hun eigen autonome, horizontale zelfbestuur binnen de eigen gebieden en met eigen middelen.
Met andere woorden, het negeren van de staat als instituut en “net doen alsof ze al gewonnen hebben”, verklaarde kameraad ‘Bruce Lee’ van de CCRI (Comitee van Inheems Leiderschap, vert.) in San Cristobal tijdens de herdenking van de opstand van 1994 dat “we geen toestemming van de regering hoeven te vragen om autonoom te zijn”. Of zoals de ‘Major Infantry Insurgent’ Moses het in een interview met Gloria Muñoz stelde:
De dialoog met de regering werkte niet, maar heeft ons wel verrijkt, omdat meer mensen leerden kennen en het ons meer ideeën gaf. Na de “kleuren van de Aarde mars” in 2001 zeiden we dat we met of zonder wettelijke toestemming ons eigen bestuur gingen opbouwen op de manier die wij wilden.
Het was tien jaar geleden, op 9 augustus 2003, dat de Zapatistas aankondigden dat de Aguascalientes (tijdelijke besturen van opstandige gemeentes, vert.) dood waren, en de Caracoles (slakkenhuizen, autonome gemeentebesturen, vert.) geboren waren. Er werden vijf caracoles ingericht, elk met daarbinnen een eigen ‘raad van goed bestuur’ (Junta de Buen Gobierno (JBG)) die verantwoordelijk was voor zijn eigen Autonome Zapatistische Gemeentelijke Opstandige Zone (MAREZ). De vijf caracoles zijn de volgende (Engelse vertaling overgenomen, de werkelijke namen zijn uiteraard Spaans):
-
“The Mother of Caracoles — Sea of Dreams” (La Realidad)
-
“The Whirlwind of Our Words” (Morelia — 17 de Noviembre)
-
“Resistance Until the New Dawn” (La Garrucha — Fransisco Gomez)
-
“The Caracol That Speaks for All” (Robero Barrios)
-
“Resistance and Rebellion for Humanity” (Oventik)
De gemeentes en gemeenschappen in elke zone zijn niet alleen verdeeld op basis van geografische criteria maar ook op andere wijzen (zoals etnische samenstelling of afstand van de caracol). Elke caracol heeft een eigen autonome gezondheidskliniek, gewoonlijk in een lagere of middelbare school, en elk is ook betrokken bij een van de vijf Projecten van Zapatismo: gezondheid, onderwijs, landbouw-ecologie, politiek en informatietechnologie.
Het was tien jaar geleden toen de Zapatistas aankondigden dat ze niemands toestemming nodig hadden om autonoom te zijn, en begonnen te werken aan wat voor hen vrijheid en autonomie inhield. En nu, 10 jaar later, op 8 augustus 2013 nodigen de Zapatistas de wereld uit voor een driedaags feest om tien jaar Zapatistische autonomie te vieren, in de vijf caracoles van Chiapas!
En dat niet alleen. Als het feest over is nodigen de Zapatistas de wereld uit voor een van de schaarse publieke evenementen die ze houden sindssss de Zesde Verklaring van het Lacandona Woud (La Sexta) uitgebracht werd, en sinds de start van de Andere Campagne (dan die voor presidentskandidaat,vert. (La Otra Campaña)) in januari 2006. Het initiatief heet “de kleine school van vrijheid volgens de Zapatistas“
Voor deze Escuelita zijn rond de 1500 activisten uit de hele wereld uitgenodigd om Chiapas te komen bezoeken en de ervaringen van de zapatistas met praktisch beleefde autonomie te bestuderen. De onderwijzers zullen de Zapatistische gemeenschappen zelf zijn, die elke afzonderlijke student op hun land zullen onderbrengen, een bij elk gezin, en hen laten ervaren wat het is om een lid te zijn van de Zapatista steunbases, of anders gezegd, hoe het is om een Zapatista te zijn.
Er zullen studenten uit vijf werelddelen komen. Sommige van de landen van herkomst van de studenten van de cursus “vrijheid volgens de Zapatistas” zijn: Argentinië, Bolivia, Brazilië, Canada, Chili, Colombia, Costa Rica, Cuba, Ecuador, de verenigde Staten van Amerika, Honduras, Nicaragua, Panama, Peru, Puerto Rico, Dominicaanse Republiek, Uruguay, Venezuela, Duitsland, Oostenrijk, België, Denemarken, Slovenië, Spaanse staat, Frankrijk, Griekenland, Holland, Italië, Baskenland, het verenigd Koninkrijk, Zwitserland, Zweden, Zuid Korea, India, Iran, Sri Lanka, Australië, Nieuw Zeeland, Zuid Afrika en de Canarische Eilanden.
Het verst verwijderde punt van herkomst van de studenten is Sri Lanka, dat meer dan 17.000 kilometer afligt van Zapatistisch gebied. Dan volgen India (ruim 15.000 kilometer), Australië (meer dan 13.000 kilometer) en Nieuw Zeeland (ruim 11.000 kilometer weg).
Meer dan 30 studenten zijn gepromoveerd op verschillende vakgebieden, terwijl meer dan 50 professoren zijn en onderzoekers op verschillende universiteiten. Zo’n 200 studenten zullen de Kleine School bijwonen via videoconferentie. Net als de Zapatistas deden in de jaren van de globaliseringsbeweging, met hun Encuentros in hun gebieden, zo nodigen ze nu opnieuw, in de jaren van de Beweging voor Echte Democratie de wereld uit om te komen en te zien hoe autonomie en vrijheid eruitzien en werken voor de Zapatistas.
“Maar waarom?” zullen sommigen vragen. “Het Zapatistische voorbeeld is er een dat niet overal nagevolgd kan worden: we legen niet in de oerwouden van Chiapas waar we opstandige legers en autonome gemeenschappen kunnen stichten,” zeggen anderen. Je zult deze argumenten net als ik eerder gehoord hebben. Maar het antwoord is simpel: de Zapatistas hebben zichzelf nooit voorgesteld als het zaligmakende voorbeeld dat nagevolgd moest worden. Ze hebben een wereld gevormd waarin ze hun eigen visie van vrijheid en autonomie werkelijkheid hebben laten worden, en blijven vechten voor een wereld waarin andere werelden mogelijk zijn.
Dat is de wereld waar ze ons voor uitnodigen om ervaring te delen. En, op de laatste dag van de Escuelita zullen de Zapatistas de studenten vertellen: “de school is voorbij, wat doen jullie hier nog? Ga terug naar jullie gebieden!” Want tenslotte “hebben we jullie niet uitgenodigd om je te rekruteren, te trainen, te ont-trainen, te programmeren of zoals ze zeggen je te ‘resetten’. We hebben een deur opengezet en je uitgenodigd om binnen te komen en ons huis te bekijken, om te zien wat we hebben opgebouwd met hulp van mensen uit de hele wereld… Het resultaat van de Escuelita is niet militantie, toe-eigening, onderwerping aan bevel, noch fanatisme. Wat er volgt op de Escuelita is iets wat jij, en alleen jij kan beslissen … en naar kan handelen.”
In de komende dagen zal ROAR jullie op de hoogte houden (en globalinfo zal dat vertalen, vert.) over de festiviteiten en de Escuelita. Voor degenen onder jullie die ook deel zouden willen nemen, organiseren de Zapatistas in december-januari 2013-14 een volgende cursus die samenvalt met de 20e verjaardag van de oorspronkelijke opstand van 1 januari 1994. Degenen die belangstelling zouden hebben om persoonlijk of via video conference deel te nemen, kunnen meer informatie vinden op de website Enlace Zapatista.
Vale. Salud y hasta la próxima (Wel. Hou je taai en tot de volgende keer).