Woorden ter herinnering aan Alberto “Pocho” Mechoso

(Origineel Engels vertaald – Spaanse versie, Nederlandse vertaling globalinfo.nl)

 

Vele honderden mensen kwamen op 28 december naar het buurtcentrum Ateneo del Cerro in Montevideo om de stoffelijke resten van Alberto “Pocho” Mechoso in ontvangst te nemen, die in 1976 in Argentinië gearresteerd en ‘verdwenen’ werd.

 

Een lange tocht vergezelde Pocho’s familie, vrienden en strijdmakkers – oud, jong en niet-zo-oud … een heel volk, een buurt die aanwezig was bij de strijdkreet “Lang leve degenen die strijd leveren!”.

 

In de eerste plaats wil ik de broederlijke groeten overbrengen aan iedereen die vandaag met ons hier is. Wij willen jullie ook over een paar zaken informeren en enkele woorden zeggen.

 

Citerend uit het rapport van het Argentijnse Antropologische Team. Over mijn vader verklaarden ze:

“Dit skelet is onderdeel van acht die op 19 oktober 1989 werden opgegraven van graven nr. 73 en 75 van de Gemeentelijke Begraafplaats van San Fernando (provincie Buenos Aires) in de stad Virreyes… Het handelde daarbij om de opgraving van acht personen wiens lichamelijke resten op 14 oktober 1976 in het Kanaal van San Fernando waren verschenen, door de kustwacht werden zekergesteld en als NN (zonder naam, vert.) werden begraven op de eerdergenoemde begraafplaats. Met bloedmonsters van familieleden werd DNA vergeleken waaruit uiteindelijk een positieve identificatie van een van de lichaamsresten kwam als zijnde Alberto Cecilio Mechoso Mendez, geboren op 1 november 1936 in het departement van Flores in Uruguay, en verdwenen op 26 september 1976… (ingekort, vert.)”

 

Op dit punt in mijn leven heb ik een helder idee van wie mijn vader was en wat hij wilde. Mijn vader is opgegroeid in deze buurten. Cerro en La Teja. Daar hoorde en zag hij de arbeidsstrijd, de sociale omstandigheden en de brute mishandeling van arbeiders. Een bescheiden en gevoelige man, die niet onverschillig bleef tegenover het lot van de bevolking, van degenen die onderaan staan. Al snel voegde hij zich bij de strijd en deelde zijn idealen van sociale verandering en de noodzaak van het opbouwen van een orde gebaseerd op geheel andere waarden. Hij vocht voor die idealen tot het bittere einde.

 

Hij wist waar hij voor vocht en welke vijand hij daarbij trof, en was zich ook bewust wat het betekende om de vijand van degenen die onderaan staan te bestrijden. Zijn ervaring voegde zich bij het onverhulde gezicht van kapitalisme dat, met al zijn mensenhaat van die jaren van brute wreedheid, de hele samenleving overspoelde. Daar stond hij dan, met zijn dagelijkse strijd en onwankelbare overtuiging tegenover het beest dat de arena ingegooid was. En hij kende dat beest heel goed. Hij was zwaar gemarteld. Hij voelde hoe ze andere kameraden martelden en hoe ze vrouwen verkrachtten; hetgeen allemaal overtuigend bevestigde wat de ziel van de vijand was. Hij ontsnapte uit een van die kazernes waar de beesten degenen die strijd leverden straffeloos slachtten. Hij ontsnapte alleen maar om te vragen om een aanvalspositie binnen de organisatie toegewezen te krijgen. De strijd om dit gruwelijke systeem te veranderen, bleef voor hem de centrale taak. In zijn brief schreef hij, “Welke andere weg is er? Gezien dit alles, hoe zou het leven anders het leven waard zijn?… Er is maar een weg om te leven zonder schaamte: strijdend. Door te helpen dat de opstandigheid zich overal voortplant…”

 

Met dit “overal” bevestigde hij zijn anti-imperialisme en zelfbeschikkingsrecht van bevolkingen. Natuurlijk, geen militairen naar Congo of Haïti (Uruguayaanse militairen nemen daar deel aan VN-missies, vert.).

 

Er zijn gebruiken, een cultuur, politieke intenties vandaag de dag dat deze momenten dienen om de bladzijde om te slaan, voor persoonlijke rouw, om een einde aan een situatie te maken.

 

Maar nee, de pijn verhult niet het feit dat er een vuist zichtbaar is voor eenieder die die wil zien. In deze zin zitten we nergens naar te kijken, en slaan we geen bladzij om en maken nergens een einde aan. Wij zijn hier om een leven te begeleiden, niet een dood. Een leven van toewijding, vol van hoop voor een betere wereld. Deze geliefde beenderen schreeuwen het uit: alles gaat verder, alle strijd die geleverd is, de idealen waar voor opgekomen werd; de aspiratie om te volharden, zonder aarzelen is de enige weg die naar echte emancipatie voert. Deze strijd voor volledige verandering met als kompas een rechtvaardige, vrije en solidaire maatschappij, vandaag evenals gisteren, is alles waard. In die zin is dit een ode op leven en strijd. Voor een beter leven in een betere maatschappij die niets te maken heeft met deze.

 

———————————–

 

Mijn neef Lolo was helder over fundamentele zaken. Dit is een lange periode geweest die gehuld werd in veel schande, veel verdediging van straffeloosheid op verschillende manieren – soms openlijk en grof, andere keren met verraderlijke subtiliteiten. Sinds de zogenaamde terugkeer van de democratie vandaag, is de straffeloosheid voor de horror op een of andere manier altijd beschut.

 

Waar er was een gevoelige en aanhoudende doortastendheid door een deel van de bevolking, met name het voortdurende werk van de Families (van vermisten, vert.) waarvan we weten dat ze niet alleen stonden, maar die onvermoeibaar de fakkel van het recht om de vermisten terug te krijgen brandend hebben gehouden. Vandaag kunnen noch de leugenaars, noch degenen die bang waren om te geloven het verschrikkelijke recente verleden ontkennen.

 

Wij hechten er belang aan de hele waarheid te kennen, zodat mensen weten wat er gebeurd is en om bewustwording te creëren voor wat het systeem in zijn ingewanden draagt. Er zitten een paar folteraars en moordenaars in de gevangenis, maar dat is maar een tipje van de sluier van de werkelijkheid. Hoe veel, hoe veel om alleen maar een beetje wit te wassen? Genoeg cynisme en politiek. Wat bestaan heeft en voort zal bestaan is systematisch terrorisme; de staat die, zonder twijfel, zijn macabere rol speelde die door zijn hele dominante machtsstructuur is uitgedrukt – het kapitalistische systeem.

 

Het bovengenoemde staatsterrorisme is deel van een algemene politiek van het systeem. Het is politiek beleid dat een beetje varieert naar gelang stadia en sociale omstandigheden. Als deel van de moorddadige wreedheid die we aanstippen is duidelijk inbegrepen dat het de weg vrijmaakte voor een model: neoliberalisme. Dat wat mensen hebben ondergaan en nog steeds ondergaan. Een model dat er vooral is voor de rijken en machtigen, en nauwelijks, tot en met de afschuwelijke armoede, voor degenen onderaan. Als we de macabere dimensie van de ondergane ervaringen nu in juist perspectief zien, kan er geen twijfel bestaan over de grote hoeveelheid directe verantwoordelijkheid die er tegenover staat.

 

Vandaag is het meer dan duidelijk. Het is geen geïsoleerd geval, zoals ze belachelijk verklaarden of insinueerden. Het is het imperium, het is Plan Condor. Daar is Kissinger aan het hoofd, die moorden ondersteunt en coördineert, en soms zelfs bloedbaden. Ja de organen van het imperium waren evengoed aanwezig in het verleden als ze dat nu zijn, en geven cursussen in martelen en dood, mikken op strijders en onderwijzen technieken van zware repressie en angst voor hele bevolkingen. Voor grote en kleine projecten van zuivering.

 

En ze willen meer van hetzelfde. Vandaag zijn er bloedige interventies in verre plaatsen, sommige direct zoals in Irak of Afghanistan, en andere via de NAVO, waar nog aan toegevoegd moet worden de georganiseerde of aangemoedigde destabilisatie en de wereldwijde ketens van geheime martelcentra .

 

De gebeurtenissen die hier bij ons gebeurden, waren van dat soort ontwerp. Maar voor onze mensen geldt dat ze nooit klaar zullen zijn met ons terug te betalen voor wat ze gedaan hebben. We zullen niet vergeven, noch vergeten. Hier is vergeving synoniem aan medeplichtigheid en overgave en dus is de beste en meest authentieke manier om onze strijdmakkers te herdenken door te gaan met de strijd, met de ideeën waarvoor zij vielen. Verder te gaan zonder compromis, en met de kracht die de vijand waar we tegenover staan vereist. En niets van het systeem van de elite zo goed mogelijk meebesturen, zodat ze tevreden blijven en voort kunnen blijven gaan.

 

Ja ze hebben hun selecties uitgevoerd, gruweldaden, marteling, verkrachting en verachtelijke dood voor actieve tegenstanders. Hier hadden ze de beesten die het beleid uit konden voeren dat zo’n roofzuchtig en ellendig systeem wenste. Hier waren de mechanismes van dood, in staat to elke mogelijke beestachtigheid: gewillig en getraind. Hier was dit betreurenswaardige collectieve subject: nutteloos, laf en in staat tot ondenkbare schanddaden – het subject geproduceerd door een systeem binnen een institutie dat een precieze functie en plaats had in deze structuur van overheersing gebaseerd op geweld.

 

Deze hele institutionele structuur van verschillende mechanismes die het systeem vanaf het begin creëerden en hercreëerden , was erop gericht om het soort samenleving te vormen waarin de kleine, zeer kleine bovenlaag alles had en de grote meerderheid, degenen op de bodem, niets hadden of alleen dat wat nodig was om te overleven. Mechanismes die een heel netwerk van geweld vormen, met inbegrip van het juridische, culturele, ideologische en economische. Een duistere mal die haar reproductie garandeert.

 

Maar de mensen waren niet en bleven niet passief en onderworpen. Vaak struikelend kwamen ze evengoed tot uitbarstingen; een gevoel van rechtvaardigheid en vrijheid dat hun dromen voedde. Ze zullen er nooit in slagen om de hoop te doven van de mensen en de militanten. Wat komt zal niet makkelijk zijn om te ondergaan. Maar de makkelijkste weg is bijna altijd de slechtste in deze arena.

 

Pocho leverde zichzelf geheel over aan een zaak van echte rechtvaardigheid, voor socialisme en vrijheid, voor een nieuwe wereld. En Pocho is al diegenen die volhard hebben in deze droom en strijd. Wij weten dat er velen waren, van uiteenlopende ideologische gezindte, die zich volledig gegeven hebben in de jacht op waar ze in geloofden. We kunnen ze niet allemaal opnoemen maar we kunnen ze omvatten in de namen van een paar strijders als: León Duarte,Gerardo Gatti, Elena Quinteros, Raúl Sendic, Hugo Cores, Idilio de León, Nuble Yic, Julio Castro of el Santa Romero. In de herinnering en strijd van elke dag zullen zij altijd aanwezig zijn.

 

Broeder en strijdmakker Pocho, jij zult altijd aanwezig zijn te midden van onze strijd en onze dromen.

 

Lang leve degenen die strijd leveren!

 

Video van de plechtigheid: http://vimeo.com/56463804

 

Website Uruguayaanse Anarchistische Federatie FAU

 

(* Noot van de vertaler: In Uruguay nam het leger de macht over in 1973 waarna een gruwelijke dictatuur tot 1985 huishield. Veel Uruguayaanse activisten vluchtten naar Argentinië en Chili, maar ook daar kwamen militaire dictaturen aan de macht. Om de activisten en hun bewegingen effectiever te kunnen bestrijden, coördineerden regimes uit heel Latijns Amerika met steun van de VS hun terreuroperaties in het geheime Condor Project)