Rojava : Laten we de stilte doorbreken!
Een vertaling van een Franse oproep tot solidariteit met Afrin/Rojava tegen de aanval door de Turkse staat.
Bron: Collectif, CADTM, vertaling globalinfo.nl (dat geld zoekt om verder te kunnen)
Momenteel onder vuur van een militaire operatie geleid door de Turkse staat – met de steun van Rusland, de medeplichtigheid van de NAVO en de welwillendheid van de Europese staten – verzet de bevolking van Rojava zich en zoekt internationale steun. Daarom publiceren we dit appel, geschreven door onze redactie en ondertekend door ongeveer zestig actoren en collectieven uit de wereld van de vakbonden, verenigingen, politiek, intellectuelen en cultuur, die zijn gemobiliseerd voor de emancipatie van de bevolkingen en individuen.
“Er was vertrouwen in de revolutie en in de toekomst”, schreef George Orwell in zijn eerbetoon aan Catalonië. In de vier hoeken van de wereld hielden de partizanen van sociale rechtvaardigheid niet op met het eren van het vooruitstrevende Spanje, dat aan het eind van de jaren dertig verslagen werd door het Europese fascisme: deze herinnering is van ons, maar onze tijd eist nu van ons om die herinnering op te pakken en, opgefrist en levend, in de strijd te gooien die gaande is in Rojava, Syrië.
Een emancipatieproject
We moeten het natuurlijk hebben over burgers en het feit dat ze in Afrin worden gebombardeerd door de Turkse staat en zijn jihadistische bondgenoten, zoals in Ghouta door het regime van Assad en zijn aanhangers. We moeten de “humanitaire catastrofe” verwerpen die in Rojava wordt aangericht door de Turkse invasie, natuurlijk, en luisteren naar het Internationale Comité van het Rode Kruis dat waarschuwt voor de “noden” van gezinnen en de Rode Halve Maan van Koerdistan die “een oproep tot steun” heeft gelanceerd. Maar hoe essentieel ze ook zijn, deze initiatieven zijn niet genoeg: laten we niet langer zwijgen over het emancipatoire politieke alternatief dat Rojava sinds 2012 heeft voorgesteld, en dat zich tot bijna het hele noorden van Syrië heeft uitgestrekt.
Laten we de stilte doorbreken, zoals hun aanhangers vandaag eisen, om een verslag te doen van een enkelvoudig perspectief dat zijn weg probeert te vinden, in een land verwoest door zeven jaar oorlog die ook Europa treft, tussen de etnische autocratie van een Syrische Arabische Republiek en de theocratie geprezen door te veel van zijn tegenstanders. Een antifascistisch alternatief ondersteund door de Beweging voor Democratische Samenleving (TEV-DEM) en beschermd door de zelfverdedigingseenheden van YPG/J en hun partners in de Syrische Democratische Krachten.
Met twee sociale contracten die zijn gesloten in 2014 en 2016, bevorderen Rojava (en de drie zelfbeheerde kantons Afrin, Kobane en Djezireh) evenals de Democratische Federatie van Noord-Syrië sociale gerechtigheid, individuele en politieke vrijheden, directe democratie, vrijheid om te geloven of niet te geloven, gendergelijkheid, ecologie en het verbod op de doodstraf en foltering.
Het is een Syrisch alternatief dat gelijkwaardigheid inhoudt en de grenzen van het Midden-Oosten respecteert, voor Koerden, Arabieren, Assyriërs, Arameeërs, Chaldeeën, Turkmenen, Armeniërs en Tsjetsjenen – Soennitische moslims of Alawieten, christenen, yezidi’s of atheïsten.
Laten we de stilte doorbreken, zodat verdediging van Rojava niet langer, in het Westen en zelfs nog meer in Frankrijk, gegijzeld is door enkele media-pleitbezorgers van “de Koerden”, essentialisten die ingebed zijn in een onduidelijke campagne voor “onze waarden”: nee, het mozaïek aan bevolkingsgroepen in Rojava en Noord-Syrië vecht niet voor het behoud van onze liberale ‘democratieën’.
Het is duidelijk niet een kwestie van het claimen van een mirakel of van het afschilderen van een territorium dat eindelijk bevrijd zou zijn van de overheersing die daar, zoals overal, woedt: tegenstrijdigheden tieren er dagelijks in overvloed en we kunnen alleen een ‘work in progress’ uitroepen – een concrete ervaring ‘die heel anders is dan al het andere in Syrië ‘, zoals Noam Chomsky zegt. Aan de andere kant is het zeker dat de mogelijkheid om deze revolutie op een dag te zien slagen in de kiem zal worden gesmoord als de Turkse regering en haar theocratische bondgenoten (gewapende Syrische rebellengroepen, overblijfselen van Da’esh en al-Qaeda) de komende maanden hun slag kunnen slaan.
Maak plaats voor de bevolkingsgroepen
Emmanuel Macron ontving president Erdoğan begin januari 2018. Wanneer deze laatste niet onderhandelt over het tegenhouden van ongeveer drie miljoen vluchtelingen, en de Europese Unie dreigt op elk moment zijn grenzen te openen, wanneer deze zijn gevangenissen niet vult met journalisten, schrijvers, kunstenaars en democratische activisten, feministen of LHBT-ers, wanneer hij niet bezig is met nieuwe oorlogsmisdaden, dan spreekt hij van een “kruistocht”, steunt de jihad in het noorden van de Syrië en kondigt aan dat hij van plan is daar te blijven. Dan spot hij met de Koerdische strijders die “[Afrin] met de staart tussen de benen ontvluchtten” – niets is minder waar: de stad werd vrijwillig geëvacueerd om de bevolking te beschermen, de Turkse staat heeft al meer dan 500 burgers vermoord sinds het begin, twee maanden geleden, van ‘Operatie Olijftak’. Het verzet vermindert echt niet: deze terugtrekking is nodig voor een strategische heroriëntatie.
Tijdens zijn verblijf in Frankrijk riep dezelfde Erdoğan op tot een vergroting van het volume van de wederzijdse handel tot 20 miljard dollar (tegen 13.4 momenteel), zag hij toe op de aankoop van vijfentwintig Airbus vliegtuigen en ondertekende hij een contract voor luchtverdediging en verdediging tegen raketten. “Een gemeenschapelijkheid van opvattingen en strategische belangen,” noemde Emmanuel Macron dat. Waarna hij zich in de kolommen van de Figaro, uit ging leven in een levendige oproep tot “voorzorg en terughoudendheid”, in de context van de invasie van Rojava, terwijl hij zich het taaltje eigen maakte van zijn Turkse tegenhanger door de YPG/J-eenheden te kwalificeren als “terroristisch potentieel”.
Spanje is gevallen, het Chili van Unidad Popular is gevallen; Rojava staat nog steeds overeind. Laten we de stilte doorbreken, ja, laten we hier concrete solidariteit opbouwen en laten we de eisen van de betreffende bevolkingen weerklinken: een humanitaire corridor en de instelling van een no-fly zone. Anders moeten we ook over deze hoop in verleden tijd praten.
Ondertekenaars: (niet vertaald)
Salah Amokrane, militant associatif
Isabelle Attard, ex-députée écologiste
Clémentine Autain, directrice de publication de Regards et députée France insoumise
Miguel Benasayag, philosophe et psychanalyste
Farid Bennaï, militant antiraciste et pour l’égalité des droits
Éric Beynel, porte-parole de Solidaires
Olivier Besancenot, facteur et membre du Nouveau parti anticapitaliste (NPA)
Janet Biehl, écrivaine et chercheuse indépendante
Alain Bihr, sociologue
Martine Billard, secrétaire nationale à l’écologie du Parti de Gauche
Yves Bonnardel, essayiste et cofondateur des Cahiers antispécistes
Bernie Bonvoisin, chanteur de Trust
Farid Boudjellal, auteur de bandes dessinées
Breyten Breytenbach, poète
Carmen Castillo, réalisatrice
Manuel Cervera-Marzal, sociologue
Laurence Cohen, sénatrice Parti communiste français (PCF)
Patrick Chamoiseau, écrivain
Noam Chomsky, linguiste
Laurence de Cock, professeure et chercheuse en histoire et sciences de l’éducation
Philippe Corcuff, sociologue et membre de la Fédération anarchiste
Éric Coquerel, député France insoumise
Alain Damasio, écrivain
Christine Delphy, sociologue et cofondatrice de Nouvelles Questions féministes
Chris Den Hond, journaliste
Stéphane Enjalran, secrétaire national de Solidaires
David Graeber, anthropologue
Robert Guédiguian, réalisateur
Noredine Iznani, militant et cofondateur du Mouvement de l’immigration et des banlieues (MIB)
Aki Kaurismaki, réalisateur
Bastien Lachaud, député France insoumise
Aude Lancelin, journaliste
Mathide Larrère, historienne
Pierre Laurent, sénateur et secrétaire national du PCF
Jean-Paul Lecoq, député PCF (membre de la commission des affaires étrangères)
Mike Leigh, réalisateur
Ken Loach, réalisateur
Frédéric Lordon, philosophe et économiste
Michael Löwy, sociologue et philosophe
Xavier Mathieu, comédien et ancien délégué syndical CGT de l’usine Continental AG
Daniel Mermet, journaliste et cofondateur d’Attac
Miossec, auteur-compositeur-interprète
Mouss & Hakim, Zebda-Motivés
Thurston Moore, ex-chanteur de Sonic Youth
Corinne Morel Darleux, conseillère régionale et membre du bureau de la Fondation Copernic
Rosa Moussaoui, grand reporter à L’Humanité
Marc Nammour, rappeur du groupe La Canaille
Danièle Obono, députée France insoumise
Mathilde Panot, députée France insoumise
Bruno Poncet, cheminot syndicaliste Sud-Rail
Philippe Poutou, ouvrier à l’usine Ford de Blanquefort et membre du NPA
Christine Prunaud, sénatrice CRCE-PCF (membre de la commission des affaires étrangères)
Adrien Quatennens, député France insoumise
Tancrède Ramonet, réalisateur de documentaires
Mathieu Rigouste, chercheur indépendant
Rocé, rappeur
Nedjib Sidi Moussa, essayiste
Danielle Simonnet, élue et coordinatrice nationale du Parti de Gauche
Dominique Vidal, historien et journaliste
Roger Waters, musicien et membre fondateur de Pink Floyd
Bénédicte Taurine, députée France insoumise
Eric Toussaint, militant internationaliste et membre fondateur du Comité pour l’Abolition des dettes illégitimes (CADTM)
Miguel Urbán Crespo, eurodéputé Podemos
Marie-Pierre Vieu, députée européenne GUE-PCF-FDG
Michel Warschawski, président du Centre d’information alternative de Jérusalem
Alternative libertaire
Compagnie Jolie Môme
Confédération nationale du travail (CNT)
Union syndicale Solidaires