Onze vrijheid binnen en buiten de grenzen van Europa. 17 oktober: Transnationale Dag van de Migrantenstrijd
Op 17 oktober, wanneer honderdduizenden migranten en sans-papiers Parijs zullen bestormen vanuit heel Frankrijk, roept de transnationale migrantencoördinatie alle migranten, vluchtelingen, asielzoekers, collectieven, groepen en sympathisanten op om in heel Europa en daarbuiten te demonstreren.
(Bron: Transnational Strike Coordination, vertaling: globalinfo.nl Andere vertalingen: French – Italian – Spanish – Turkish – Arabic)
Protesten, stakingen en rellen zijn overal in de V.S. te zien, tegen het systemische racisme en het politiegeweld dat zwarte en niet-blanke levens bedreigt. Aan onze kant van de Atlantische Oceaan worden we teruggedrongen op de zee en aan de grenzen, worden we uitgebuit en als vrouwen lastiggevallen op de werkvloer. Binnen en buiten de Europese Unie worden we, mede door de Dublinverordening, bedreigd door patriarchaal geweld en racisme, gebaseerd op de kleur van onze huid en op de chantage van documenten. De levensomstandigheden van LGBT*-migranten en -vluchtelingen worden zwaar getroffen door dit systeem van racistische uitbuiting. Net als in de VS is de tijd gekomen om massaal de straat op te gaan. De tijd is gekomen om het leven van migranten terug te pakken.
Alleen een transnationaal initiatief kan de kracht opbouwen die we nodig hebben om dit systeem omver te werpen. In deze maanden heeft de strijd van migranten de nationale wetten steeds meer op de proef gesteld, evenals het beleid van de EU en internationale overeenkomsten die ons leven aan grenzen, hiërarchieën en steeds armere banen koppelen. Daarom zijn we begonnen met een transnationale coördinatie waarbij migrantenorganisaties uit Frankrijk, Italië, Spanje, Duitsland, Slovenië, Macedonië, Griekenland, Turkije, Marokko en Libanon betrokken zijn. Op 17 oktober komen we weer de straat op om de vrijheid van beweging te nemen en de ketens van racisme en uitbuiting te doorbreken. Het is tijd om samen op transnationaal niveau aan te vallen en het isolement van lokale en nationale initiatieven te doorbreken. Het wordt tijd dat de toestand van de asielzoekers, die op het eiland Lesbos zijn afgezonderd, een Europees probleem wordt. Het is tijd om het belang van de uitbuiting van migranten in het Turkije van Erdogan te benadrukken.
Overal verergert institutioneel racisme de uitbuiting van migrantenarbeid. Tijdens de pandemie zijn migranten vaak publiekelijk beschuldigd van het verspreiden van het virus, terwijl ze werkzaamheden uitvoeren die als essentieel worden beschouwd. Ze werden nog steeds gedwongen om in overvolle kampen te leven in afwachting van asielbeslissingen, ze werden opgejaagd langs de Balkan en stervend achtergelaten in de Middellandse Zee. Vluchtelingen en asielzoekers trotseren nog steeds de grenzen, dwingen de grenzen van de opvangsystemen af en protesteren tegen nationale regularisaties die hiërarchieën en uitsluitingen reproduceren. Migrerende werknemers blijven staken om uitbuiting te weigeren, en migrantenvrouwen strijden tegen het geweld van mannen op en buiten de werkplek, zoals Marokkaanse vrouwen als landarbeiders in Spanje en schoonmaaksters in Saoedi-Arabië die onder omstandigheden van mishandeling en pesterijen leven. De strijd van de migranten stelt het hele institutionele systeem dat hun leven aan een document blijft verbinden, op de proef. Op 17 oktober willen we al deze strijden versterken door een onvoorwaardelijke verblijfsvergunning voor iedereen te claimen, die in heel Europa geldig is, los van het arbeidscontract, het inkomen, het loon en het gezin.
Een Europese onvoorwaardelijke verblijfsvergunning is niet de definitieve oplossing voor de uitbuitbaarheid van migranten, voor racistisch en mannelijk geweld. We weten dat we met veel problemen te maken hebben: van huisvesting tot werkomstandigheden, van racisme tot armoede en mannelijk geweld. Maar al deze problemen worden nog verergerd door de manier waarop ons leven afhankelijk wordt gemaakt van documenten.
Het claimen van een onvoorwaardelijke verblijfsvergunning is een manier om de huidige strijd en de strijd over de grens te versterken. We verwerpen de link tussen documenten, werk en inkomen, een link die erop gericht is migranten te dwingen elke vorm van arbeidsomstandigheid te accepteren, waardoor de omstandigheden van alle werknemers verslechteren. We verwerpen de manier waarop gezinshereniging, pesterijen van bazen en het grensregime vrouwen blootstellen aan geweld en onderdrukking. We verwerpen de manier waarop de kinderen van migranten worden beschouwd als vreemdelingen op de plaats waar ze geboren worden en opgroeien. Wij verwerpen het nationale onderscheid dat migranten onderscheidt tussen wel en niet in aanmerking komend voor asiel. Een Europese onvoorwaardelijke verblijfsvergunning is meer dan het nationale burgerschap: het is een transnationale claim voor iedereen die onderdrukking en uitbuiting binnen en buiten de Europese grenzen verwerpt, het is het vrije verkeer binnen en tegen staten die migrantenmannen en -vrouwen blootstellen aan racisme en geweld.
Dit zijn de redenen waarom we alle groepen, verenigingen en vakbonden oproepen om samen met ons demonstraties, marsen en acties te organiseren op 17 oktober: migrantenarbeid is een politieke kracht, het is tijd om dit zichtbaar te maken.
Transnational Migrants Coordination