Naar de Transnationale Mobilisatie van Migranten op 17 oktober

(Bron: Transnational Strike Info, vertaling globalinfo.nl)

Na twee transnationale mobilisatiedagen kwam op 11 juli voor het eerst een transnationale coördinatie van migrantencollectieven uit Istanbul, Bologna, Parijs, Marseille, Madrid, Ljubljana en Marokko online bij elkaar. We publiceren de transcriptie van de toespraak van Rafaela Pimentel, arbeidsmigrant en lid van het Spaanse collectief Territorio Doméstico.

Rafaela vertelt hoe het gebrek aan identiteitsdocumenten de leef- en werkomstandigheden van huishoudelijk personeel tijdens de pandemie nog meer heeft beïnvloed. Daarom is een transnationale strijd voor de regularisatie van vrouwen en migranten volgens haar cruciaal om kracht te geven aan de strijd die in Europa wordt gevoerd. Het is echter noodzakelijk om een transnationale organisatie van migranten op te bouwen en gemeenschappelijke terreinen van strijd te identificeren. Institutioneel racisme kan volgens haar niet worden bestreden zonder tegelijkertijd ook het patriarchaat ter sprake te brengen, dat vrouwen, zeker als ze migranten zijn, blijft verbannen naar de huiselijke sfeer – dat wil zeggen naar een precaire, geïsoleerde en vaak informele werkplek – waardoor het voor hen nog moeilijker wordt om te ontsnappen aan de chantage van de verblijfsvergunning en aan een ondergeschikte sociale positie. Zoals Rafaela zegt, lopen vrouwen zowel in de migrantenstrijd als in de feministische strijd voorop, en deze articulatie zou ook op transnationaal niveau moeten plaatsvinden.

Rafaela’s woorden zijn een fundamentele bijdrage aan de transnationale weg die migrantenvrouwen en -mannen aan het einde van de lockdown zijn ingeslagen. De woede tegen de omstandigheden waarin ze aan het werk werden gezet in de “essentiële sectoren”; tegen het risico om voortdurend te worden blootgesteld aan het risico van besmetting en nog steeds te moeten werken voor ellendige lonen; tegen de verschrikkelijke levensomstandigheden in overvolle slaapzalen, in opvang- of detentiecentra; tegen beperkte en tijdelijke regularisaties: dit alles leidde ertoe dat duizenden migranten op 30 mei en 20 juni de straat op gingen, als reactie op een oproep die gedeeld werd door de coördinatoren en collectieven van migranten in Italië, Frankrijk, Spanje, Duitsland, Turkije, Libanon en Marokko. De bijeenkomst van 11 juli was de eerste gelegenheid om een gemeenschappelijke basis te vinden voor een transnationaal politiek initiatief, gedeelde aanspraken en strijdinstrumenten, die de specifieke lokale strijd kunnen versterken en uitbreiden. De onvoorwaardelijke en onbeperkte Europese verblijfsvergunning werd erkend als een fundamentele eis om de door de nationale wetten en internationale overeenkomsten opgelegde verdeeldheid te overwinnen en om zich vrij te kunnen bewegen en slechte werkomstandigheden en lonen te kunnen afwijzen. De volgende transnationale mobilisatie zal plaatsvinden op 17 oktober: voor een onvoorwaardelijke en onbeperkte Europese verblijfsvergunning, om een einde te maken aan het Europese regime van uitbuiting van migrantenarbeid en voor de vrijheid van migranten.

Hallo iedereen, mijn naam is Rafaela Pimentel Lara, ik ben al 28 jaar huishoudelijke hulp en migrant in Madrid en ik maak deel uit van het collectief Territorio Doméstico, een groep die vecht voor de eisen van huishoudelijk personeel, hulpverleners en ook migrantenvrouwen die hun documenten claimen om hun werk- en leefomstandigheden te verbeteren. Als huishoudelijke hulp en verzorgsters, migrantenvrouwen, maar ook lokale vrouwen, strijden we samen om de zorg te reorganiseren en ervoor te zorgen dat vrouwen niet de enigen zijn die de zorg op zich moeten nemen. Met het collectief Territorio Doméstico zijn we in 2006 begonnen om over ons werk te praten, het zichtbaar te maken en het uit de huiselijke en privé-sfeer te halen, en het te politiseren. We willen de sociale erkenning van dit werk, we willen dezelfde rechten als elke andere arbeider en we beweren dat huishoudelijk werk niet meer uitsluitend door vrouwen wordt gedaan. We ontmoeten elkaar in vergaderingen waar we allemaal onze kennis delen, waar we van elkaar leren en waar we onszelf echt als een collectief onderwerp beschouwen. Met het collectief Territorio Doméstico hebben we samen met andere kameraden en collega’s ook een ruimte gevormd die de “weg van de zorg” wordt genoemd, zodat mensen die kwetsbaar zijn of in moeilijkheden verkeren op de arbeidsmarkt, er met betere, minder precaire omstandigheden kunnen komen, omstandigheden die waardig zijn, of je nu documenten hebt of niet.

De omstandigheden van degenen die migrant zijn of geen papieren hebben, heeft een sterke invloed op dit soort werk, het maakt het precair, het heeft invloed op de werkomstandigheden omdat je zonder de verblijfsvergunning geen rechten hebt. Zonder documenten heb je geen macht. Het leven van mensen zonder papieren is waardeloos omdat we geen rechten hebben en we onzichtbaar zijn, we zitten niet echt in de maatschappij omdat mensen het belang van het werk dat we doen niet erkennen.

Wij geloven dat een gemeenschappelijke strijd tussen groepen in verschillende Europese landen voor regularisatie de lokale strijd kan versterken. Wij geloven dat mensen die zulk belangrijk werk doen als huishoudelijk werk geregulariseerd moeten worden. Onze strijd wordt doorkruist door verschillende strijden, zoals de strijd voor huisvesting, voor gezondheid, onderwijs, vervoer, wat rechten zijn die ook gekoppeld zijn aan documenten, en die lokale problemen zijn, maar die tegelijkertijd internationale of Europese kwesties kunnen worden, zodat er een gemeenschappelijk beleid kan zijn dat deze rechten garandeert. Het lijkt ons dus dat de strijd voor regularisatie tussen groepen uit verschillende landen zeer belangrijk is, omdat het de lokale strijd die we voeren aanzienlijk kan versterken en ondersteunen.

De moeilijkheden die we in onze strijd tegenkomen zijn verschillend, maar degenen onder ons die onzeker werk doen en degenen die geen papieren hebben, hebben een zeer groot organisatorisch probleem. De precariteit en het gebrek aan papieren belemmeren onze organisatie, het is gecompliceerd omdat we meerdere uren dag en nacht moeten werken, ver weg van waar we wonen, soms werken we in private ruimtes waar we alleen zijn. Een andere dagelijkse moeilijkheid is het gebrek aan arbeidsrechten. Maar we geloven ook dat we door deze moeilijkheden te socialiseren en onze strijd te delen, sterker kunnen zijn.

Wij zijn van mening dat we, om de lokale strijd te versterken door middel van een transnationaal initiatief, op zoek moeten gaan naar gemeenschappelijke punten, zoals de kwestie van werk en werkomstandigheden die veel migranten op transnationaal niveau ervaren. Regularisatie en rechten in ons werk zijn fundamentele overeenkomsten. Als migranten voeren we essentiële taken uit en zijn we ook essentieel voor de economie van onze landen van herkomst, omdat we door middel van geldovermakingen onze familieleden in staat stellen zich te verzetten en te overleven.

Om meer groepen in Europa en daarbuiten bij elkaar te brengen, moeten we blijven aandringen op de noodzaak van organiseren: samenzijn maakt ons sterker. We moeten samen nadenken over strategieën om erkend te worden als migrant en om erkenning te krijgen voor ons werk. Het gemeenschappelijke punt van onze strijd en het uitgangspunt van onze gemeenschappelijke weg is de vraag naar regularisatie. Een collectieve strijd is essentieel: we willen allemaal dat migranten die in Europa aankomen dezelfde rechten hebben als de lokale bevolking, maar daarom moeten we allianties aangaan en moeten we samen een samenleving opbouwen waarin geen ongelijkheden bestaan. Papieren hebben invloed op de arbeidsomstandigheden en dwingen ons om in Europa en in de wereld allerlei werk te doen om te overleven. Daarom moeten we regularisatie eisen. Ik denk dat dit het belangrijkste punt is in de overeenkomsten die we op dit moment hebben, omdat het iets is dat in alle delen van de wereld gebeurt. Wij geloven dat dit een grote kans is om ons te verenigen en de kwestie van de regularisatie op tafel te leggen, omdat we al vele jaren in verschillende strijden voor regularisatie organiseren, maar het is tijd om samen te komen. We moeten zeggen dat ons leven er toe doet. We denken dat dit een groots moment is en dat we, om deze strijd te winnen, vanuit de verschillende landen waar we wonen dezelfde omstandigheden moeten coördineren als migranten: we doen bijna overal hetzelfde werk, het is precair werk in omstandigheden van kwetsbaarheid en onzichtbaarheid. Het is op dit moment van groot belang dat we ons verenigen en het leven van migranten voor eens en altijd centraal stellen. Papieren zijn nodig om een beter leven te hebben en ons leven is hetzelfde waard als dat van anderen, of we nu migranten, zwarten, vrouwen of arme mensen zijn. Om deze strijd op Europees niveau te winnen, moeten we samen zijn.

Het is belangrijk om de strijd van migranten met de omstandigheden van vrouwen en met hun strijd te verwoorden, want alleen zo laten we niemand in de steek. Als feministen geloven we dat we moeten vechten om ons leven in het middelpunt te plaatsen, om een maatschappij zonder ongelijkheden op te bouwen, met geen hiërarchieën meer op basis van geslacht, maar, integendeel, waar vrouwen in de frontlinie van de strijd staan. We hebben een feministische strijd nodig om een maatschappij op te bouwen die niet langer kapitalistisch, patriarchaal en racistisch is.

Hartelijk dank en ik hoop dat jullie een bijeenkomst kunnen houden die ons tot een gemeenschappelijk plan brengt, want we zijn kameraden op dit cruciale moment, waar we strategieën voor de strijd moeten creëren die ons verenigen. Wij, als vrouwen, staan in de frontlinie bij het grootste deel van deze strijd, zoals de strijd voor het recht op huisvesting, op gezondheid, op waardig werk. Er wordt ons verteld dat onze banen essentieel zijn, maar in feite hebben we helemaal geen rechten. Dit is het perfecte moment om een strategie te ontwikkelen en de grenzen te overschrijden die ons verdelen, zoals we nu doen. Hoewel we in verschillende landen leven, leven we in kapitalistische, patriarchale en racistische samenlevingen met dezelfde omstandigheden voor vrouwen, arme mensen en mensen die in precaire en onzichtbare omstandigheden leven: Het is tijd om samen te vechten!