Monsterwinsten door CO2-Emissiehandel
Het Europese emissiehandelsysteem, bedoeld om de CO2-uitstoot van de Europese grootindustrie te verlagen, zorgt voor monsterwinsten voor bedrijven in plaats van effectieve reducties bij CO2-intensieve sectoren, volgens een bericht van MO*/IPS. MO*/IPS baseert zich op een bericht van de Bond Beter Leefmilieu (BBL), de koepel van milieuverenigingen in Vlaanderen. Deze heeft haar gegevens weer gehaald uit een onderzoek van de Britse organisatie Sandbag. Het originele bericht van BBL is hieronder overgenomen.
Overschot emissiekredieten levert bedrijven miljarden op
Het Europese emissiehandelssysteem, dat in het leven geroepen werd om de CO2-uitstoot van de Europese grootindustrie te verlagen, schiet drastisch tekort. In plaats van te zorgen voor effectieve reducties bij CO2-intensieve sectoren, zorgt dit systeem voor monsterwinsten voor individuele bedrijven.
De handel in emissierechten is het vlaggenschip van het Europese klimaatbeleid. Alle grote Europese bedrijven zijn erin opgenomen. Jaarlijks moeten de bedrijven hun uitstoot ‘dekken’ met de hen toegekende rechten. Een bedrijf dat meer CO2 uitstoot dan de rechten waarover het beschikt, kan rechten bijkopen op de internationale markt. Een bedrijf dat rechten teveel heeft, kan verkopen.
De voorbije jaren deelde de overheid de emissierechten gratis uit. Met gulle hand zo bleek. Bond Beter Leefmilieu becijferde al dat de handel in emissierechten de Vlaamse grootindustrie de voorbije jaren 80 miljoen euro opleverde.
Door de economische crisis is het overschot aan verdeelde gratis emissierechten nog sterk toegenomen. Een studie van de Britse organisatie Sandbag toont aan dat 10 grote Europese bedrijven dankzij een overschot aan emissierechten in 2008 maar liefst 500 miljoen euro winst konden opstrijken. De komende 3 jaar zou die winst kunnen oplopen tot 3,2 miljard euro. Dit is meer dan het dubbele van de 1,5 miljard euro die Europa in haar economisch herstelplan wil investeren hernieuwbare energie en schone technologieën. ArcelorMittal is koploper bij de winstmakers. Dit bedrijf zou in de periode van 2008 tot 2012 kunnen rekenen op een overschot van 100 miljoen ton emissierechten, goed voor 1,4 miljard euro.
Dit geld komt vandaag niet noodzakelijk cash in het laatje. De bedrijven kunnen hun kredieten opsparen voor de post-Kyotoperiode, zodat ze ook na 2012 (veel) lagere reducties zullen moeten realiseren. Hierdoor worden de post-Kyotoklimaatdoelstellingen verder uitgehold. Bedrijven zullen immers speculeren met emissiekredieten in plaats van reële reducties te verwezenlijken.
De studie van Sandbag werpt ook een ander licht op de houding van de industrie in aanloop naar Kopenhagen. Dezelfde grote bedrijven hebben zich toen actief verzet tegen het actualiseren van de Europese reductiedoelstellingen. Het optrekken van de reductiedoelstellingen van 20 naar 30 procent, zoals door diverse Europese landen bepleit, stuitte op groot weerwerk vanuit de industrie. Onder meer de staalsector herhaalde begin 2010 nog eens sterke tegenstander te zijn van het optrekken van de emissiereductiedoelstelling. Als argument werd het mogelijke verlies aan competitiviteit op de wereldmarkt aangehaald. De studie van Sandbag toont nu aan dat waar het schoentje werkelijk knelt. Niet zozeer de competitiviteit, maar de monsterwinsten uit de emissiehandel worden bedreigd. Zolang Europa de zwakke emissiereductiedoelstelling van 20 procent aanhoudt, stroomt het geld ongehinderd naar de industrie.