Karavaan Vermisten Ayotzinapa/Mexico in Nederland
Afgelopen zondag 18 mei was er een kleine demonstratie met een indrukwekkende afsluitende manifestatie in het Amsterdamse Vondelpark, voor de verdwenen studenten van Ayotzinapa (Guerrero, Mexico). De strijd voor terugkeer van de verdwenen studenten (en daarachter de meer dan 30.000 andere verdwenenen in Mexico) wordt met dergelijke acties voortgezet.
(Foto’s: Noticias)
De demonstratie in Amsterdam werd georganiseerd door Eurocaravana43, afdeling Amsterdam. Hoofdzakelijk gedragen door Mexicanen in Nederland en met flyers en via facebook georganiseerd. Het was de afsluitende activiteit van een tour door Europa om aandacht voor de zaak te vragen, en steun voor de strijd voor opheldering.
In september 2014 werd een groep actievoerende studenten aan een linkse lerarenopleiding door politie in de deelstaat Guerrero hard aangepakt. Drie van hen werden ter plekke doodgeschoten, vele anderen raakten gewond en 43 andere werden door politie opgepakt en zijn sindsdien verdwenen. Wat volgde was een ware volksopstand in Mexico. (Zie uitvoerige achtergrondberichten hierover eerder op globalinfo hier en hier).
Getuigenissen
In de delegatie die naar Europa was afgereisd, bevinden zich onder andere een student die bij het protest aanwezig was, maar het heeft overleefd, en een vader van een van de verdwenen studenten, Don Eleucadio Ortega. Ook doen er mensen mee die mensenrechtenwerk in Mexico verrichten.
Na een demonstratieve tocht van de Pijp naar het Vondelpark, waarbij telkens weer gezamenlijk hardop van 1 tot 43 werd geteld en vele duizenden flyers aan het verbaasde publiek werden uitgedeeld, werd een ontroerende manifestatie gehouden op een afgelegen grasveld in het park. Opvallend was de strijdbaarheid van de sprekers, waaronder dus een overlevende van het bloedbad en een vader van een van de studenten. Ze weigeren tegelijkertijd consequent om er een zielig verhaal van te maken, of de campagne alleen op de 43 studenten toe te spitsen. Ze benadrukken telkens dat het een structureel probleem is, dat ook niet alleen in Mexico speelt maar overal op de wereld. Omar Garcia, de overlevende student, gaf ook het perspectief aan van ‘steun uit het buitenland’: “Als jullie hier tegen politiegeweld strijden, of opkomen voor mensen in Palestina of Koerdistan die vergelijkbare dingen meemaken, leveren jullie ook steun aan onze strijd”. En Don Eleucadio, de vader, die eerste in zijn inheemse taal begon om daarna in het Spaans verder te gaan, maakte duidelijk dat ze ook niet verwachten dat er oplossingen van de Mexicaanse overheden komen, die juist achter de verdwijningen zitten. “We richten ons op groepen en organisaties die onze pijn willen delen en de strijd met ons willen voeren om de terugkeer van onze kinderen te blijven eisen en te zorgen dat zoiets in de toekomst niet meer mogelijk zal zijn”.
Als slotstuk van de manifestatie werden 43 vliegers opgelaten met de namen van de verdwenen studenten erop, nadat die namen een voor een door de microfoon opgelezen werden.
Solidariteit?
De groep demonstranten, naar schatting zo’n 150 mensen, bestond voor een groot deel uit Mexicanen of andere latino’s en vrienden of bekenden van hen. De Amsterdamse actiescene had de demonstratie en manifestatie grotendeels links laten liggen. Stel je voor dat er een kraker door de politie opgepakt was en daarna van de aardbodem verdwenen… laat staan 43!
Ondertussen strijden politieke organisaties en mensenrechtengroepen in Mexico dagelijks om deze zaak, en de verdwijningen in het algemeen, in de aandacht te houden. Dat is een harde strijd, er zijn ondertussen al weer nieuwe bloedbaden en verdwijningen geweest. De Mexicaanse regering is door de aanhoudende protesten enigszins ontdaan van z’n ‘democratische’ imago en bij de komende verkiezingen wordt verwacht dat een record aantal mensen nog zal weigeren om de zinloze gang naar de stembus te maken. Het land raakt steeds verder in een staat van chaos, geweld door repressie en veelal met corrupte politici samenwerkende drugsbendes en onregeerbaarheid. Onder die omstandigheden politieke strijd voeren, vereist de grootste moed.
Het enige lichtpuntje is dat de massale en felle reacties na de gebeurtenissen van Ayotzinapa een einde gemaakt lijken te hebben aan de angst en het zwijgen rond de aanhoudende verdwijningen. Ze worden in veel gevallen niet meer gepikt; mensen durven ineens de straat op te komen als hun familieleden of kameraden vermoord of ‘verdwenen’ worden. Nu nog wat meer solidariteit, volgens de aloude leus die ook op de demonstratie af en toe te horen was: “Hun Strijd, Onze Strijd, Internationale Solidariteit!”