Ga naar de inhoud

G8 besluit uitbuiting te continueren

De afspraken van de G8 met betrekking tot schuldvermindering en extra hulp zijn ten dele een druppel op de gloeiende plaat en bovendien een sigaar uit eigen doos en voor de rest ronduit een bedreiging voor Afrikaanse en andere minst ontwikkelde landen.

3 min leestijd
Placeholder image

De uitbuiting van onze planeet door transnationale ondernemingen wordt door de nieuwe G8-deal alleen maar erger, net als die van de meeste mensen die erop wonen. Vooral de inwoners van landen in het zuiden zijn de klos. XminY heeft in de organisatie van de protestacties rond de top een bescheiden rol gespeeld en zal een volgende topontmoeting van de machtigen der aarde zeker aangrijpen om het protest tegen hun zelfverrijking voort te zetten.

Tegenover elke euro aan hulp van rijke landen, staat meer dan tien euro aan omgekeerde ontwikkelingshulp: 7 euro aan rente- en schuldafbetalingen, de rest als gevolg van oneerlijke handel. En tegenover elke euro aan private directe investeringen (meestal bestaande uit overnames van onder druk geprivatiseerde basisindustrieën en -diensten) staat op termijn een veelvoud aan winstafroming. De G8 heeft nu besloten voor een aantal landen de eerst genoemde geldstroom van zuid naar noord iets te remmen, om de tweede private geldstroom van zuid naar noord te kunnen versnellen.

Lidy Nacpil, internationaal coördinator van Jubilee South, concludeert over het totaalpakket: De voorwaarden die aan de schuldkwijtschelding zijn verbonden zullen de armoede verscherpen in plaats van het te beëindigen.

De uitbuiting van het zuiden door het noorden zal dus hooguit iets van karakter veranderen, maar zeker niet verminderen. En door groei voorop te stellen, géén afspraken te maken over het beperken van emissies en wél over het versneld beschikbaar maken van nieuwe markten voor westerse oliemultinationals, gaat de uitbuiting van onze planeet in een verdere stroomversnelling.

Druppel op de gloeiende plaat
Extra hulp verandert de mechanismen achter de grootscheepse uitbuiting niet, maar vergroot ondertussen wel de afhankelijkheid van de ontvangers van de donoren. Aan alle hulp zitten altijd voorwaarden verbonden. Dergelijke afhankelijkheid kan eenvoudig misbruikt worden voor eigenbelang van de donorlanden. Zowel hulp als schuldkwijtschelding is in het verleden veelvuldig ingezet om het eigen bedrijfsleven te bevoordelen en ook nu zijn de voorwaarden weer de adders onder het gras. Veel van de hulp uit het verleden is verantwoordelijk voor de huidige schuld. De kwijtschelding is gekoppeld aan het HIPC-traject. Alleen landen die dit traject hebben doorlopen worden nu extra beloond voor goed gedrag.

De schuldkwijtschelding is niet volledig en zeker niet onvoorwaardelijk. Zowel aan nieuwe leningen, als aan de schuldverlichting hangt een prijskaartje: Good governance, een eufemisme voor een terugtredende overheid, privatisering en marktliberalisering, zodat westerse multinationals vrij spel hebben. Het bedrag dat nu aan schuld wordt kwijtgescholden is minder dan een zesde van de totale Afrikaanse schuld (terwijl Afrika reeds aan rente en afbetalingen meer heeft terugbetaald dan het ooit geleend heeft!) en slechts een fractie van de schuld van de gehele derde wereld. Het scheelt deze landen een slordige 1,5 miljard aan jaarlijkse betalingsverplichtingen, een welkome slok op een borrel, maar ten opzichte van de jaarlijkse 350 miljard aan rente- en afbetalingen door alle arme landen aan de donorlanden echt niet meer dan een druppel op de gloeiende plaat.

Sigaar uit eigen doos
De 50 miljard voor de 18 geselecteerde landen (waarin slechts 5% van de armste mensen op deze wereld wonen) is nog steeds aanzienlijk minder dan reeds jaren geleden door dezelfde rijke landen is toegezegd, maar nog nooit daadwerkelijk is uitgegeven. Bovendien is afgesproken dat deze schulden door IMF en Wereldbank zullen worden kwijtgescholden en dat de G8-landen het tekort aanvullen. Deze extra betalingen aan deze instellingen vallen onder de zogenaamde officiële ontwikkelingshulpdefinitie. Het extra geld voor hulp kan dus heel goed hetzelfde geld zijn als het geld dat is uitgetrokken voor de schuldverlichting.

(Dit artikel was oorspronkelijk op GlobalInfo gepubliceerd door XminY.)