Appeltaart in de cel

Uiteindelijk
komt het allemaal toch door Jesus Christus. Als die niet een kleine 2000 jaar
geleden zijn avonturen had beleefd, was de bakker niet onverwacht eerder dicht
geweest dan ik had vermoed, waardoor ik het weekend zonder brood zat. Als eten
voor op reis heb ik toen maar het overgebleven stuk van de appeltaart in een
bakje gedaan en in de rugzak gepakt, die ik had gebakken voor T’s verjaardag.

Sommige
mensen brengen de paasdagen door met strandwandelingen en gezellig uitluieren.
Maar wij hadden iets anders bedacht. Met een paar honderd mensen gingen we
proberen het NAVO-hoofdwartier in Brussel binnen te vallen om dat nutteloze,
gevaarlijke en peperdure kreng op te heffen. Het was immers precies vijf
jaar na begin van de oorlog in Irak. Bombspotting in België had daartoe opgeroepen en die is al tien jaar
bezig om mensen op de been te brengen voor dit soort burgerlijke
ongehoorzaamheid. De acties zijn altijd strikt geweldloos, het hek wordt niet eens opengeknipt om binnen te treden. Bij haar vorige actie deden zo’n 1000 mensen mee met het binnendringen
in atoomraketbasis Kleine Brogel en dit keer werden vergelijkbare aantallen
verwacht.

Verschillende
groepen van activisten uit Nederland deden deze keer mee (*). Er gingen twee
bussen uit Amsterdam en Nijmegen en nog wat mensen met ander vervoer. Zelf
dacht ik een keertje niet met de grote groep mee te gaan, maar had ik het idee opgevat
om op eigen houtje wat rond te toeren, foto’s te maken en verslag te doen.
Mediawerk moet immers ook gebeuren. Maar het ging allemaal wat anders dan
gepland. Dat kwam niet zozeer door Jesus Christus, alswel door het optreden van
de Belgische staat.

De
eerste foto

Het
Navo-hoofdkwartier in Brussel ligt een eind buiten het centrum in de wijk
Evere. Na een bezoek aan het tijdelijke indymedia-centrum van CEMAB ging ik met mensen mee die de weg kenden en wisten we de
reis per tram succesvol af te ronden. Het doel van ons paasweekeind lag in een
verbazend rustige en groene woonwijk, die (nog) niet vergeven was van de
politie. Naarmate we het navo-terrein naderden, zagen we meer en meer groepen
mensen dezelfde kant opgaan, waaronder een bende bekende clowns, en hier en
daar een helikopter hangen.

Nadat
mijn reisgenoten over de muur van een kerkhof verdwenen om te pogen het hekwerk
van die kant te beslechten, liep ik door een verlaten wijk verder richting een
van de poorten van het terrein. Een waterig zonnetje scheen terwijl de vogels
floten. In de verte zag ik ineens een paar mensen rennen, achtervolgd door wat
mannen met armbanden. Ze dwongen hun slachtoffers op de grond te gaan liggen.
Ik liep er heen om foto’s te maken.

Dat
vonden de mannen met de armbanden kennelijk niet leuk. Eentje liep op mij af en
snauwde me toe dat ik op moest houden met fotograferen. Op de achtergrond zie
je de andere drie opkijken, alsof ze betrapt worden bij iets smerigs.

Ik
mocht ook niet meer weg en moest mijn paspoort afgeven. Het enige dat ze verder
vroegen was of ik een perskaart had, wat niet zo was hetgeen een van de stillen
die me bij mijn arm vast bleef houden zichtbaar plezier deed. Toen kwam er een
personenauto voorrijden en werd ik (onder protest, wat had ik immers gedaan)
gedwongen in te stappen. Er werd me niet verteld waarom en of ik gearresteerd
was of niet. Een paar honderd meter verder werd ik eruit gegooid en overhandigd
aan agenten. Verderop bleken nog meer arrestanten op een rij in het gras te
zitten. Ik had mijn fototoestel nog in mijn hand en maakte nog één foto van de
arrestanten, wat meteen de woede van mijn begeleider opwekte; hij pakte mijn
fototoestel af, maar deed dat – misschien door de stampei die ik meteen maakte
– in mijn rugzak die voor me op het gras werd gezet.

 Vervolgens
kregen we allemaal van die plestik handboeien om, met nog een soort oormerk eraan
vast waarop plek, tijdstip en eenheid van arrestatie gekrabbeld stond. Wie niet
meewerkte werd hardhandig aangepakt.

=========

Ondertussen
bleken zich op veel andere plekken bij het hek van het Navo-hoofdkwartier
onsmakelijke taferelen af te spelen. Overal werden mensen opgepakt, soms werd
er regelrecht op mensen gejaagd, met honden en paarden en op (minstens) een
plek werd het waterkanon ingezet en mensen werden gepeppersprayed of door
militairen met de knuppel geslagen. Foto’s en filmpjes zijn er te vinden bij vredesactie en de verschillende
indymedias (Nederland , Brussel )

Hier
een filmpje met een compilatie van nieuws van reguliere media.

Enkele
tientallen mensen is het trouwens ondanks alles gelukt om op het terrein te
komen.

=========

Toen ik
even weigerde te gaan zitten (in de modder) werd ik meteen met mishandeling
bedreigd. Langzaam kwamen er meer arrestanten bij. Na een half uur werden we in
een stadsbus geduwd. Begeleid door twee agenten reed die vervolgens dwars door
de stad, om vervolgens een uur tussen andere bussen vol arrestanten voor het
Paleis van Justitie te blijven staan. In de bus was de stemming redelijk
relaxed. Steeds meer mensen lukte het om zich van de nare snijdende handboeien
te ontdoen. Omdat we al onze spullen nog bij ons hadden, konden we ook eten,
drinken, foto’s maken en bellen.

Na
lange tijd nutteloos in de bus zitten werden we de binnenplaats van het
cellenblok ingelaten en vervolgens in groepjes van 5 of zes de cellen
ingebracht. Toen de de zware metalen celdeur op de vierde verdieping achter ons
dichtsloeg, beseften we pas dat we onze bagage gewoon bij ons zouden houden. We
zaten met ons zessen in een klein hok, later hoorden we dat sommige groepen
negen mensen in een zo’n kleine cel telden. Mannen en vrouwen zaten overigens
gewoon door elkaar in de cel. Uiteindelijk werden er naar schatting zo’n 300 a
400 mensen daar vastgezet. Na een uur kwamen er wat agenten die mensen naar de
wc lieten gaan. Dat gebeurde bij ons een keer, bij veel cellen zijn ze nooit
geweest. Water of eten hebben we nooit gekregen.

Het was
puur toeval dat we wat water en brood bij ons hadden. De appeltaart ging als
eerste op. Veel mensen hadden foto- of filmcamera’s bij zich. Na uren kwamen er
plotseling een paar agenten moeilijk doen over het feit dat ik vanuit de cel
foto’s had gemaakt. Ze eisten de camera en toen ze die niet kregen, deden ze de
celdeur open en pakten hem af en liepen ermee weg, terwijl ik luid protesteerde
tegen de diefstal. Na een tijdje kreeg ik ‘m terug, en bleken ze alle foto’s
gewist te hebben. (Dachten ze, gelukkig bleken ze later met een computer weer
terug te toveren te zijn, zie hier de aanwijzingen )

Dat
verklaart dus dit beeldverhaal

Vanuit de cel

De buren links

De buren rechts

en tegenover

het zicht naar beneden van de 4e verdieping 

En de inboedel van cel 110

Het eerste nummer van Klasse! was oorspronkelijk bedoeld om overhandigd te worden aan dhr. Jaap de Hoop Scheffer. Nu werd het blad plechtig onthuld door een anonieme bomspotter in het Paleis van Justitie. Het bier kwam later pas 

 ===============

Dit is
een filmpje vanuit de cel naast ons.

In dit
filmpje zie je hoe moeilijk het is om clowns in de cel te stoppen .

Herrie
in het cellenblok.

Na een
uur of zes (voor sommigen meer) werden we weer uit de cel gehaald, werd ons
paspoort gefotokopieerd en werden we gedwongen een foto te laten nemen met ons
paspoort voor de borst. Wie weigerde werd met mishandeling bedreigd, teruggezet
in de cel of door zes smerissen in de houdgreep genomen om een foto te kunnen
maken. Hetzelfde gold voor de bureaucratische formaliteit van het invullen van
een papiertje waar vermoedelijk op stond dat men aangehouden en weer
vrijgelaten was en al z’n spullen nog had. Buiten bleek het inmiddels donker en
miezerde het. De laatsten kwamen pas uren later vrij en de allerlaatsten werden
gedwongen de vloer te vegen van de binnenplaats waar de cellen op uitgekeken
hadden en wij al onze troep naartoe hadden gegooid. Tot zover de door de Navo
met zoveel enthousiasme verdedigde demokratie en mensenrechten, versie Brussel.

—————————

(Noot)(*)
Vreemd genoeg waren groepen die voorheen altijd voorop liepen als er
demonstraties tegen de oorlog in Irak waren, zeg maar de usual suspects uit
Keer het Tij, op de vijfde verjaardag het thema geheel vergeten. In plaats
daarvan besloten ze willens en wetens precies op dezelfde dag een anti-Wilders happening op de Dam te
organiseren, terwijl de datum van het Navo-protest al een jaar geleden bekend
gemaakt was. Gelukkig waren er twee dagen later ook nog deze diehards die
sneeuwstorm trotseerden.