–

Scherpe analyse die, helaas niet door Occupy zelf gedaan is..

vanaf het eerste moment betrokken geweest bij Occupy. Zowel bij de eerste poging als bij de tweede poging. De eerste poging faalde vanwege het feit dat anderhalve kip en een paardenkop op kwamen draven. De tweede poging ging in eerste instantie een stuk beter, maar liep, wat mij betreft, erg snel stuk op een aantal punten.

1. De coördinatie van het geheel was een zooitje en verliep over te veel schijven. Basisdemocratie en consensus is mooi, maar het is compleet zinloos om een aantal basiszaken, zoals geld voor sanitaire voorzieningen en brandveiligheid eerst in een general assembly ter discussie te brengen (of er geld voor vrijgemaakt moet worden of niet), waarna je tenslotte een uur voor sluitingstijd (de aanvraag was ’s ochtends gedaan!) geld krijgt voor brandblussers, branddekens e.d. dingen. Het was ook vaak niet duidelijk wie wat coördineerde. Als je wat nodig had, moest je eerst een aantal verschillende mensen bellen om uiteindelijk de juiste persoon te pakken te krijgen.

2. Transparantie was vaak ver te zoeken, zie ook mijn vorige punt. Occupy Amsterdam heeft veel, heel veel donaties gekregen. Er is nooit een overzicht vrij gegeven waarvoor die donaties gebruikt zijn. Maar ook bij de benoeming van de coördinatoren was het vaak onduidelijk hoe dat in zijn werk gegaan is.

3. Het doel was onduidelijk. Zoals de analyse al stelde: “Was Occupy het doel of een middel?” Voor veel aanwezigen was Occupy hét doel om het systeem om te gooien. Echter, er is nog nooit een systeem omver geworpen door alleen in een tentje op een pleintje te zitten. Wanneer er vervolgens actie op de planning stonden, moest er eerst vergaderd worden via de General Assembly, werkgroepen samengesteld, coördinatoren aangewezen worden etc. etc. Dit resulteerde in Amsterdam uiteindelijk in een kleine groepen die maar zelfstandig acties gingen opzetten en pas later Occupy voor de keuze stelde om mee te doen of dat te laten. Vanuit Occupy Amsterdam zelf is bar weinig aan actie ondernomen.
Ook discussies met Occupiers zelfs toonde soms pijnlijk duidelijk aan dat er geen richting of doel was. Het was een verzameling van hippies, complotdenkers, anarchisten, socialisten en ook potentieel VVD en CDA stemmers. Telkens als je een discussie had over hoe nu verder, kwam er geen duidelijk reacties. Maar ook op de vraag waarom mensen daar nu zaten, kwam er nooit een duidelijk antwoord. Daarmee kom je als Occupier niet heel overtuigend over.
Daarnaast omarmde Occupy Amsterdam heel snel elementen van het systeem waar zij zo tegen waren, zoals het inschakelen van de politie of het polderen met de gemeente.

4. Het omgaan met de omgeving was voor Occupy een groot probleem. In een open kamp, midden in een stad, krijg je te maken met mensen van verschillende pluimage. Amsterdam had bijvoorbeeld te maken met drugverslaafden, alcoholisten, zwervers, maar we ook te maken gaat met Russen die onderling ruzie met elkaar hadden. Het was een plek waar je warm kon zitten, waar eten en overdag gezelligheid was. ’s Avonds was de situatie geregeld anders en daar moest men dan met een handvol mensen op reageren. Daar kwam de volgende dag dan weer reactie op van mensen die geen nachtploegen gedaan hadden, waardoor weer wrevel ontstond.

5. Mensen namen taken aan, die vervolgens niet vervuld werden. Ik ben begonnen in het team ondersteuning, maar al snel was ik met tientallen dingen tegelijk bezig, omdat mensen hun taak niet vervulden. Dan was ik weer bezig met een tentenbouw, daarna vuilnis ophalen, kachels bouwen, tenten ondersteunen, sjouwen van spullen, vegen, vloeren opbouwen etc. etc. Dan was je net klaar met een kachel te maken, om vervolgens te merken dat mensen er mee aan de haal gingen om er op te trommelen. Dat is frustrerend en als je er een opmerking overmaakte, dan kreeg je te horen, dat iedereen mocht doen wat men wilde en dat je maar niet moest zeuren.

Door al deze punten werd Occupy uiteindelijk een parodie op zichzelf, een idee dat niet met de tijd meeging.