Washington wil een nieuwe koude oorlog – maar dat is een slecht idee
Terwijl China voor de kust van Taiwan militaire oefeningen met scherp munitie uitvoerde om een echte “gedwongen hereniging” te simuleren in de nasleep van het ceremoniële bezoek van House Speaker Nancy Pelosi aan het eiland vorige week, nam de ijver van beide partijen voor een nieuwe Koude Oorlog met China en Rusland in Washington toe.
(Door Katrina vanden Heuvel dit artikel werd gedistribueerd door Globetrotter in samenwerking met The Nation vertaling globalinfo.nl, foto Chinese Militaire Museum door Mills baker, CC2.0/Flickr)
“Leiders van beide partijen,” zo meldt Josh Rogin van de Washington Post, “begrijpen dat de Verenigde Staten de plicht en het belang hebben om … terug te slaan tegen Amerika’s tegenstanders in zowel Europa als Azië.” De Verenigde Staten hebben laten zien dat ze het tegelijkertijd tegen China en Rusland kunnen opnemen, voegt hij eraan toe. De Senaat stemde met 95-1 om Zweden en Finland toe te voegen aan de NAVO. De Taiwan Invasion Prevention Act geniet de steun van beide partijen. En politici van beide partijen hebben het Pentagon in een moeite door nog meer geld gegeven dan het had gevraagd.
Koude Oorlog is Amerika’s comfort zone. We wonnen de laatste. We dragen de witte hoeden. Het is democratie tegen autoritarisme. En we hebben het grootste en beste leger. Wie kan daar iets op tegen hebben?
Maar we worden achtervolgd door hardnekkige vragen. Is een nieuwe Koude Oorlog – waarbij Rusland en China tegelijk worden aangepakt – goed voor de echte veiligheid van de Amerikanen? Bevordert het de beloofde “buitenlandse politiek voor de middenklasse” van president Biden? Zouden de meeste Amerikanen er de voorkeur aan geven dat dit land ons enthousiasme voor buitenlandse avonturen beteugelt en zich concentreert op het op orde brengen van ons eigen huis?
De existentiële bedreiging voor onze veiligheid is nu het extreme weer als gevolg van de klimaatverandering, dat nu al levens en miljarden dollars kost aan verwoestingen door bosbranden, overstromingen, plagen en droogte. De apenpokken herinneren ons eraan dat de dodelijkste aanvallen het gevolg zijn van wereldwijde pandemieën. Geld naar het Pentagon gooien helpt niet. Zou het niet beter zijn als de reizen van speciaal presidentieel gezant John F. Kerry evenveel aandacht zouden krijgen als Pelosi’s optreden in Taiwan? Klimaatverandering en pandemieën kunnen niet worden aangepakt zonder de medewerking van China en Rusland, maar de Chinezen hebben de besprekingen over deze kwesties officieel stopgezet in de nasleep van Pelosi’s bezoek.
Biden’s team voor buitenlands beleid heeft zich geconcentreerd op het opzetten van bases en achyter zich krijgen van bondgenoten om Rusland en China te omsingelen en in toom te houden. Maar de oorlog in Oekraïne heeft de militaire zwakte van Rusland blootgelegd. Ondertussen hebben de sancties de toegang afgesneden tot Russisch voedsel, kunstmest en mineralen, die van vitaal belang zijn voor landen overal ter wereld, wat zou kunnen bijdragen tot een wereldwijde recessie.
China is een echte “gelijkwaardige concurrent”, zoals het Pentagon het noemt. Maar zijn kracht is zijn economie, niet zijn leger. Het is de belangrijkste handelspartner voor landen over de hele wereld, van Latijns-Amerika tot Afrika en Azië. Toen Pelosi na haar bezoek aan Taiwan Zuid-Korea aandeed, werd ze niet ontvangen door de president van Zuid-Korea. We hebben vernomen dat president Yoon Suk-yeol op “verlof” was en een toneelstuk bijwoonde. De afwijzing door een trouwe bondgenoot, waar bijna 30.000 Amerikaanse troepen zijn gelegerd, is ongetwijfeld een weerspiegeling van het feit dat China de belangrijkste handelspartner van Zuid-Korea is. De Verenigde Staten zouden er goed aan doen zich te concentreren – zoals China doet – op de ontwikkeling van nieuwe technologieën die de markten van de toekomst zullen bepalen, in plaats van meer dan 1 triljoen dollar uit te geven aan zaken zoals een nieuwe generatie kernwapens die nooit kunnen worden gebruikt.
De herleefde Koude Oorlogsstrijders verzekeren dat de Amerikaanse inzet van strijdkrachten rond China en Rusland defensief is. Maar zoals Stephen Walt opmerkt in Foreign Policy, gaat dit voorbij aan het “veiligheidsdilemma“: Wat het ene land beschouwt als onschuldige maatregelen om zijn veiligheid te vergroten, kan door een ander land als bedreigend worden ervaren. Amerikaanse regeringen bleven het “recht” van Oekraïne om lid te worden van de NAVO aanvoeren als beveiliging tegen de dreiging die van Rusland uitging. Rusland zag de mogelijke basis van NAVO-troepen en Amerikaanse raketten in Oekraïne als een bedreiging. De opmerking van Biden dat Poetin “niet aan de macht kan blijven”, die door Amerikaanse politici werd herhaald, en de geschiedenis van de Amerikaanse steun voor regimeverandering overal ter wereld, waren niet bepaald geruststellend.
Hoewel Washington formeel aanvaardt dat Taiwan een provincie van China is, bewapent het het eiland en zet het meer troepen in in de Stille Oceaan. Pelosi beschreef haar bezoek als een “ondubbelzinnige verklaring dat Amerika achter Taiwan staat, onze democratische partner, terwijl het zichzelf en zijn vrijheid verdedigt”. Beijing ziet dit als een aanval op zijn nationale soevereiniteit, een schending van ons officiële standpunt, en als een provocatie bedoeld om onafhankelijkheidsbewegingen in Taiwan aan te moedigen.
De Koude Oorlogsstrijders gaan ervan uit dat het grootste deel van de wereld achter ons staat. Het is waar dat onze NAVO-bondgenoten tegen Rusland in het geweer zijn gekomen na de invasie van dat land in Oekraïne, maar volgens the Economist woont tweederde van de wereldbevolking in landen die weigeren Rusland te sanctioneren. Een groot deel van de ontwikkelingslanden staat sceptisch of nog erger tegenover de beweringen van de VS over democratie of de op democratische wetten gebaseerde orde. Dit maakt sancties minder effectief – China’s aankopen van Russische olie en gas zijn bijvoorbeeld met 72 procent gestegen sinds de invasie in Oekraïne. Het weerspiegelt ook de groeiende kracht van de Chinese “zachte macht” en de afnemende waarde van de Amerikaanse militaire macht.
Grootmachten gaan grotendeels ten onder aan interne zwakte en het onvermogen om zich aan te passen aan nieuwe realiteiten. In een tijdperk van gevaarlijke partijdige vijandschap vormt de reflexmatige omarming door beide partijen van een nieuwe Koude Oorlog een opvallend contrast. Maar de oude gewoonten bieden geen oplossing voor de nieuwe uitdagingen. Dit is niet de manier om een levendige Amerikaanse democratie op te bouwen.
——————–
Dit artikel werd gedistribueerd door Globetrotter in samenwerking met The Nation
Katrina vanden Heuvel is redactioneel directeur en uitgever van de Nation en is voorzitter van het American Committee for U.S.-Russia Accord (ACURA). Ze schrijft een wekelijkse column voor de Washington Post en geeft regelmatig commentaar op de Amerikaanse en internationale politiek voor Democracy Now, PBS, ABC, MSNBC en CNN. Je kunt haar vinden op Twitter @KatrinaNation.