Trump endgame: geplande chaos en oorlog
Toen Donald Trump aantrad als president, na zijn schokkende winst in november 2016, werd er veel gespeculeerd over het van hem te verwachten economische beleid. Hij had namelijk nogal wat beloofd aan de verarmde witte bevolking die op hem gestemd had. Ze zouden banen krijgen en het beter krijgen en de economie zou floreren. Hoe hij dat wilde bereiken was onduidelijk, hij had een spervuur aan beloftes gegeven tijdens verkiezingstoespraken, die voor een deel elkaar tegenspraken.
(deze website wil graag meer donateurs!)
Nu we een jaar later zijn, kunnen we op zijn minst concluderen dat hij voorspelbaarder is dan hij lijkt. Maar er zijn nu veel aanwijzingen dat het juridisch vooronderzoek van ‘special counsel’ Robert Mueller binnenkort af is en geopenbaard zal worden. Als daarin verdenkingen tegen Trump staan die hem op termijn de kop zouden kunnen kosten, zou hij wel eens kunnen kiezen voor de vlucht naar voren.
(Zie hier mijn eerdere poging om te voorspellen welk economisch beleid we van hem zouden kunnen verwachten)
De drie hoofdelementen in zijn economische retoriek zijn volgens plan afgehandeld. In een geval is het naar verwachting bij retoriek voor de bühne gebleven (grootschalige investeringen in de infrastructuur; dat gebeurt alleen als die infrastructuur daarmee geprivatiseerd kan worden). Het andere beleidsvoornemen om bedrijven drastische vermindering van de door hen te betalen belastingen te geven, is uitgevoerd. Met steun van de democraten werd dat de enige grote wetswijziging die Trump het afgelopen jaar heeft weten binnen te slepen. De gevolgen zullen groot zijn; het toch al gigantische begrotingstekort zal er nog sterk door toenemen. Blijft over het derde hete hangijzer, de ‘handelsoorlog’ met landen die een handelsoverschot ten aanzien van de VS hebben.
Trump loopt al maanden te suggereren dat hij de importheffingen drastisch zal gaan opschroeven, om zoals hij dat noemt ‘Amerikaanse producenten te steunen’. Het gaat dan in de eerste plaats om de handel met Mexico en China. Aanvankelijk had hij juist de pijlen op de Europese export gericht, omdat juist die concurreert met aansprekende hoog-technologische productie (auto’s en zo). Maar vervolgens ging hij verzekeren dat er te onderhandelen viel over ‘uitzonderingslanden’. Toen begon de stellingenoorlog over tarieven met China, die nu (6 april) in volle gang is. Maar de gevolgen van een echte tarievenoorlog zullen groot zijn, en dreigen de hele wereld mee te slepen in een recessie.
Shootout met China
Na maanden van geschutter met aankondigingen van maatregelen tegen de staalimport (weer zo’n paradepaardje van Amerikaanse industrie) kwam Trump begin april eindelijk met een substantiële aankondiging richting China. Hij zou ter waarde van 50 miljard $ tariefsverhogingen gaan instellen op import uit China. De wereld, althans de aandelenbeurzen en alles dat daar derivaten van trekt, hield de adem in. Binnen enkele dagen sloeg China terug en gaf aan welke producten uit de VS voor eenzelfde bedrag aangeslagen zouden worden. Dat was een interessante lijst van meer dan 100 producten, met bovenaan de import van soja. Meer dan de helft van de Amerikaanse sojaproductie gaat tegenwoordig naar China en komt in de VS uit de regio waar zwaar op Trump gestemd is. Alles duidde erop dat de aandelenemarkten in de VS en wereldwijd zwaar in de min zouden gaan duiken, met onvoorspelbare gevolgen voor de echte economie. Maar toen kwamen er weer sussende woorden uit Washington, zoals dat er nog met China onderhandeld kon worden over de maatregelen, waarna de ‘markt’ weer opgelucht adem haalde en de beurskoersen weer gingen stijgen. Toen kwam Trump, hij had zich kennelijk bedacht en wilde als een klein kind laten horen dat hij de grootste had, met de mededeling dat hij als antwoord zou overwegen om China op nog eens 100 miljard $ aan importheffingen te trakteren. Toen waren de rapen weer gaar in beurzenland. De Dow Jones kelderde op vrijdag 6 april met meer dan twee procent.
Mueller bepaalt
Trump gebruikt dit soort maatregelen, of mededelingen daarover, als bliksemafleider. Via hem welgezinde media als Fox wordt daarmee de achterban bediend op momenten dat er nieuwe onthullingen komen over de vorderingen van het onderzoek van Mueller. De vraag is nu wat er gaat gebeuren als Mueller klaar is en als uit zijn onderzoek feiten boven tafel komen of verdenkingen die daadwerkelijk bedreigend zijn voor Trump en zijn gang in het Witte Huis.
Tot nu toe is nog niet veel duidelijk over inhoud en zelfs de vorm waarin Mueller met zijn bevindingen naar buiten zal komen. Het proberen te volgen van die onderzoeken lijkt wat dat betreft nog het meest op het volgen van de machinaties in het Vaticaan. De kleinste versprekingen van mensen die op een of andere manier opgedoken zijn in het onderzoek, worden door media geïnterpreteerd in een poging om te duiden waar Mueller mee bezig is. Mueller zelf houdt zich zoveel mogelijk buiten de schijnwerpers, en slaagt er in om de schermen zo goed neer te zetten dat arrestaties of medewerking van verdachten soms maandenlang geheim kunnen blijven. Een en ander is op websites als Palmer Report (http://www.palmerreport.com) goed te volgen.
Op een gegeven moment zal het onderzoek toch afgerond zijn en komt er een rapport naar buiten en moet het Congres (en het ministerie van Justitie, maar niet de minister Jeff Sessions zelf, die zich van de taak heeft ontheven, maar zijn staatssecretaris Rod Rosenstein) besluiten wat er gaat gebeuren. Omdat de republikeinen de meerderheid hebben in beide huizen, is de kans groot dat er vervolgens geprobeerd wordt om de boel in de doofpot te doen belanden. Daarom zou het handiger zijn om de midterm verkiezingen in november af te wachten, waarna de democraten misschien meer te zeggen zouden hebben.
Trump’s verdediging tot nu toe is het opbouwen van de complottheoriën-machine, die door zijn achterban en welgezinde media enthousiast geconsumeerd worden. Zijn populariteit is mede daardoor tamelijk stabiel. Die gemobiliseerde achterban – die ervan overtuigd is dat alles een doorgestoken kaart is in opdracht van Clinton/Soros/De Joden en de door hen gecontroleerde media, zal furieus reageren als er iets van een afzettingsprocedure in gang gezet zou worden. Dat zal dan burgeroorlog-achtige taferelen opleveren.
Neem dit vreemde verhaal dat kennelijk door miljoenen mensen geloofd wordt.
Overigens gaan de onderzoeken van Team-Mueller al lang niet meer voornamelijk over mogelijke Russische manipulatie van de verkiezingen van 2016. Minstens zoveel stof wordt er opgeworpen rond mogelijk corrupte malversaties van Trump en mensen om hem heen (Jared Kushner), die gebruikt zouden worden om hen te chanteren. Al sinds 2006, dus lang voordat hij president was, gaan er geruchten over de mysterieuze miljarden die Trumps bouwimperium op de been hebben gehouden nadat hij failliet was gegaan. Dat is dan ook de verklaring voor zijn weigering om zijn belastinggegevens publiek te maken.
Mei wordt de maand
Of Mueller nu tot november wacht of niet, de maand mei zal de perfect storm al zien aanwakkeren. In die maand kan het begin ingezet worden van de agressie tegen Iran, aangespoord door Israël en Saoedi-Arabië, die tegenwoordig goed samenwerken. Trump kan dan het atoomenergie-akkoord met Iran opzeggen. In dezelfde maand wordt de Amerikaanse ambassade naar Jerusalem verplaatst, en zal ook het spektakel van een gesprek met Noord-Korea zich afspelen. (*) Dat biedt Trump allemaal kansen om de spanningen op te schroeven en het rechtse deel der natie achter zich te krijgen. Dat zou ook de verklaring zijn voor de merkwaardige personeelswisselingen in het Witte Huis. Trump heeft in ieder geval alvast een oorlogskabinet opgetuigd, met mensen als Bolton en Kelly en Mike Pompeo op leidinggevende posities als er echt met sabels gerateld moet worden. Van Bolton is bekend dat hij vierkant achter de aanval op Irak stond, en vervolgens heeft geopperd om Noord-Korea ‘preventief te bombarderen’. Met atoomraketten natuurlijk (**). Maar Mike Pompeo, die nu eerst door Trump tot hoofd van de CIA werd benoemd en nu wordt doorgeschoven naar minister van Buitenlandse Zaken, is net zo’n griezel. Hij zit bij de verschrikkelijke Koch-brothers miljardairs en is een erkende Iran-basher.
Beide oorlogen, de handelsoorlog en de militaire aanval, zouden ook moeten dienen om op een moment dat Trump zijn troon voelt wankelen, de bevolking op te zwepen om achter hem te gaan staan.
Trump als chaos-strateeg
Het is de vraag hoe strategisch Trump zelf is, en de kleine groep getrouwen om hem heen. Op het oog lijkt het of er maar wat woest getwitterd wordt over spontane ingeving nadat er weer eens iets gezien is op Fox TV. In werkelijkheid wordt er hard gewerkt aan het uitvoeren van een corporate agenda, vooral op de ministeries die voor het bedrijfsleven interessant zijn. Wat dat betreft gaat het hartstikke goed in Washington. Hele ministeries worden omgebouwd tot pro-business instellingen (onderwijs, milieu, gezondheid) en deregulering van door de zakenwereld als hinderlijk geziene wetten en regels is de maat (***).
Dat is ook de voornaamste reden dat de Republikeinse top hem blijft steunen. In die zin is Trump zelf de grootste bliksemafleider, en zo lang hij die rol goed vervult, mag hij blijven.
Maar de balans wordt ook daar opgemaakt over winst-en-verlies bij het blijven steunen van zo’n loose canon, vooral als hij teveel vloekt en dingen doet met pornosterren.
Maar het hagelt ook analyses dat Trump, net als Bannon, de positieve functie van de aangerichte chaos wel degelijk weet te waarderen. Neem bijvoorbeeld deze analyse op CNN.
En eerder Naomi Klein in De Groene.
Hyperchaos dus. Een deel van de achterban van Trump en de extreme vleugel van de republikeinen (waar vice-president Pence ook tegenaanhangt) gelooft bovendien dat oorlog een goddelijk plan is om de komst van Christus te bevorderen. Ze vergaderen in Trumps hotel in Washington, waar ze met korting welkom worden geheten. (bron).
Trump ziet zichzelf ook als de kapitein van de kruistocht, in navolging overigens van andere zwaargristelijke bevelvoerders voor hem.
In het Pentagon worden ondertussen ook wel degelijk plannen gemaakt, en daar houden ze wel van een oorlogje of wat. Michael T. Klare heeft ze op een rijtje gezet.
Hoe dan ook, echte kapitalistische leiders zijn nooit bang geweest voor wat creatieve destructie, zolang ze er zelf maar het hoofd bij boven water konden houden.
Trump zelf heeft laatst gekscherend gezegd dat het misschien een zootje in het Witte Huis is, maar dat hij daar wel van houdt: “I like chaos. It really is good.” In de Financial Times (7 april 2018) werd Antony Scaramucci geïnterviewd, die vuilbekkende bankier die tien dagen lang ‘hoofd communicatie’ van het Witte Huis was. Hij is nog steeds vol lof over Trump en merkt op dat hij bakens verzet in Washington. “Als over tien jaar iemand als Jeff Bezos (hoofd van Amazon, KS) president van Amerika is, dan zal Trump geslaagd zijn”.
—————————-
(**) Dewereldmorgen over oorlogskabinet Trump
(*) Uitpers.be over de maand mei
(***) The Real News Network
Overigen:
Zie verder over de stand van zaken van het Mueller onderzoek: Alternet (Why Mueller’s Move on Trump Is the Beginning of the Endgame)
De inmiddels weer door Trump afgeserveerde Steve Bannon, de grote strateeg achter de verkiezingsoverwinning, hangt de volgende gedachtes aan.
En hij wil zijn strategie graag naar Europa verspreiden, waar ook pogingen gedaan worden om een soort EU-Breitbart op te zetten.
Quote: (uit dit stuk op foreign policy)
Instead, whether Trump knows it or not, putting Bolton, Pompeo, and Haspel in key positions looks more like a return to “Cheneyism,” by which I mean a foreign policy that inflates threats, dismisses serious diplomacy, thinks allies are mostly a burden, is contemptuous of institutions, believes that the United States is so powerful that it can just issue ultimatums and expect others to cave, and believes that a lot of thorny foreign-policy problems can be solved by just blowing something up.
7 tekens dat Trump ons naar de oorlog in het M.Oosten voert (alternet)