Reactie Solfed op de rellen in Londen
Een verklaring van de anarchosyndicalistische vakbond North London Solidarity Federation: Terwijl de media de schuld geven aan de “anarchie” voor het geweld dat zich in Londen en in Engeland ontwikkelt, vond de North London Solidarity Federation dat een reactie van een anarchistische organisatie die actief is in de hoofdstad wel gewenst zou zijn.
(Update voor bronnen om ontwikkelingen te volgen zie onder meer hier)
(Zie origineel, met discussie eronder, op website Solfed. Vertaling Jan Bervoets)
In de afgelopen dagen hebben rellen in delen van Londen aanzienlijke schade toegebracht aan winkelpuien, huizen en auto’s. Van links horen we de altijd herhaalde bewering dat dit komt door de armoede. Van rechts dat de gangsters en anti-sociale elementen van de tragedie profiteren. Allebei waar. Bezien we de afgelopen dagen dan zijn de plunderingen en rellen een ingewikkeld verschijnsel waarin veel stromingen voorkomen.
Het is geen toeval dat de rellen nu gebeuren, nu het ondersteuningsnetwerk voor de minderbedeelden in Groot-Brittannië weggesloopt is en men de mensen nu in de afgrond laat vatten, en bij dat vellen in elkaar laat slaan door de knuppels van de Metropolitan Police. Maar dat mag geen excuus zijn voor het in brand steken van huizen, het terroriseren van werkende mensen. Wie zoiets heeft gedaan verdient geen bijval.
De woede van de voorsteden is wat het is, afschuwelijk en onbeheerst. Maar niet onvoorspelbaar. Groot-Brittannië heeft zijn sociale problemen al tientallen jaren verborgen gehouden, en met een gewelddadig cordon van gewapende mannen afgegrendeld. Opgroeien in de voorsteden betekent vaak dat je er nooit meer uit komt, tenzij achterin een politiebusje. In de jaren 1980, hebben dezelfde problemen geleid tot Toxteth. In de jaren ’90, hebben ze mede de Poll Tax rellen veroorzaakt. En nu krijgen we ze alweer – omdat de problemen er niet alleen nog steeds zijn, ze worden nog erger.
Overal in het Verenigd Koninkrijk maken politie-intimidatie en geweld deel uit van het dagelijks leven in de voorsteden. Uitkeringsstelsels waarvan je nauwelijks kunt leven zijn gekort of afgeschaft. In Hackney hebben de opvangwerkers die van de voorsteden afkomstig waren en de jongelui kenden, en hun problemen konden delen, te horen gekregen dat ze niet meer zullen worden betaald. De huur gaat omhoog en door de staat gesponsorde banen die gebruikt worden om geld in de wijk te brengen, worden wegbezuinigd om zogenaamd plaats te maken voor onbetaalde “vrijwilligers”. Mensen die altijd al zeer weinig hebben gekregen, hebben nu niets. Niets te verliezen.
En de eigen rol van de media in dit alles mag niet worden verwaarloosd. Men mag dan veel beweren over het “vreedzame protest” dat aan de gebeurtenissen in Tottenham was voorafgegaan, de media zouden dat verhaal gewoon niet hebben gepubliceerd als alles wat er gebeurde slechts een wake voor een politiebureau zou zijn geweest. Want politiegeweld en protesten daartegen gebeuren voortdurend. Pas wanneer de andere kant reageert met geweld (op legitieme doelen of niet) vinden de media het nodig om daar iets mee te doen.
Dan moet je dus niet schrikken als er mensen die leven van armoede en geweld eindelijk tot de oorlog zijn overgegaan. Je moet ook niet schrikken als mensen plasma-tv’s gaan plunderen waarmee je een paar maanden huur kunt betalen en boeken op de planken laten die ze niet kunnen verkopen. Voor veel mensen is dit de enige vorm van economische herverdeling die ze in de komende jaren zullen krijgen als hun vruchteloze zoektocht naar een baan zo blijft doorgaan.
Veel ophef is er gemaakt van het feit dat de relschoppers “hun eigen wijken” aanvielen. Maar rellen vinden niet plaats binnen een sociaal vacuüm. Rellen in de jaren tachtig hadden de neiging om op een meer gerichte manier te worden gevoerd; je pakte geen onschuldige mensen en concentreerde je op doelen die meer de onderdrukking van de klasse en etnische afkomst symboliseerden: politie, politiebureaus, en winkels. Wat is er sinds de jaren tachtig gebeurd? De elkaar opvolgende regeringen hebben veel moeite gedaan om elke vorm van solidariteits- en identiteitsbesef van de arbeidersklasse te vernietigen. Is het dan enigszins te verwonderen dat deze relschoppers zich tegen andere mensen van onze klasse keren?
De Solidarity Federation is gebaseerd op verzet door strijd op de werkplek. We doen niet mee aan plunderingen, maar in tegenstelling tot de reflexmatige commentatoren van rechts of zelfs de sympathieke-maar-afkeurende van links, zullen we mensen die we niet kennen niet veroordelen of goedpraten wanneer ze wat van de rijkdommen terugpakken die hun heel hun leven was ontzegd.
Maar als revolutionairen, kunnen we geen aanvallen op de werkende mensen, dus op onschuldigen goedpraten. Het afbranden van winkels met woningen erboven, van het vervoer voor mensen naar hun werk, straatroof en dergelijke zijn een aanval op onszelf en daartegen moeten we ons even sterk verzetten als tegen elke andere maatregel van de bezuinigingspolitiek van de regering, tegen prijsopdrijvende huisbazen, tegen bazen die arbeiders willen bestelen. Vanavond en voor zo lang als het duurt, horen de mensen met elkaar te verbinden om zich te verdedigen als dergelijk geweld onze huizen en wijken bedreigt.
Wij geloven dat de rechtvaardige woede van de relschoppers veel krachtiger kan zijn als het gericht is op een collectieve en democratische manier en niet probeert van andere arbeiders slachtoffers te maken, maar om een wereld te bevrijden van de uitbuiting en ongelijkheid die samengaan met het kapitalisme.
North London Solidarity Federation