Ga naar de inhoud

Nederland heeft behoefte aan alternatieven

De problemen door de aaneenschakeling van crises stapelen zich op, en de overheid kan geen oplossingen bieden. Deze zin is niet nieuw, zo begint mijn commentaar op 31 juli 2022 (com-465). Thema: ‘door eendrachtig samenwerken profiteren allen regelmatig’. (De Spar). Die gedachte speelde door mijn hoofd op de grote (tussen aanhalingstekens), manifestatie van de FNV op 26 november jongstleden in Amsterdam. Aanleiding was de grote demonstratie (ook tussen aanhalingstekens) van de Socialistische Partij, in Den Haag op 17 september. De intentie voor die activiteiten, opkomen voor inkomens die achterblijven bij de gierende inflatie, zijn zonder meer goed. De uitwerking van de demonstratie en manifestatie was aanzienlijk minder.

4 min leestijd

(Door Sjarrel Massop, overgenomen van solidariteit)

In De Haag waren circa 5.000 mensen, dat is geflatteerd. In Amsterdam waren het er in het Olympisch Stadion ongeveer 3.000, dat was reëel. Beide bijeenkomsten haalden de landelijke media nauwelijks. Het gebruikelijke staatsieportret als afsluiting van de manifestatie kon de teleurstellende deelname niet verbloemen. Het is een prachtige foto met een breed strijdbaar beeld van actievoerende vakbondsmensen. Achter het indrukwekkende front van de foto, is het echter bedroevend leeg. Op de manifestatie klonk nostalgie over de grote demonstratie op het Museumplein van 2004, met dezelfde leuze Nederland verdient beter. Deze trok 300.000 mensen. Dat was het slot van een grote campagne, zover zijn we nog niet. Onder de omstandigheden waarin mijn vakbeweging zich nu bevindt, is er weinig aanleiding om te veronderstellen dat die kloof gedicht gaat worden. Er is twintig jaar later één procent van over. Zelfs klonk de Bode leuze nog door ‘willen we naar de Dam, dan gaan we naar de Dam’. Afgezien dat het een kolere eind lopen is, zou het een aanfluiting zijn.

Loyaal

Het is uit te leggen dat grote organisaties van de Nederlandse arbeidersbeweging zo weinig mensen weten te mobiliseren. Helemaal als het er werkelijk op aan komt. Een mogelijk excuus is de beperkte voorbereidingstijd en dat de campagne ”Nederland Verdient Beter” aan het begin staat. Een verklaring, voor weinig perspectief op meer strijdbaarheid, is dat er nauwelijks (kader)leden betrokken worden in de actievoorbereiding. Op een voorbereidende bijeenkomst van 10 november waren duizend kaderleden gekomen., dat zijn er net zoveel als op de kaderbijeenkomst voor de pensioenen december 2018. Een paar maanden later, 28 mei 2019, waren er 80.000 mensen in strijd gekomen. Strijd zonder mensen, dat gaat niet!
Tussen de demonstratie van de SP en die van de FNV zit twee maanden. Op de kaderbijeenkomsten van 10 november was er al een oproep voor bundeling van krachten, tussen vakbeweging en politiek. Dat komt maar niet meer van de grond. Het zou zeker tot een grotere mobilisatie geleid hebben.

Er speelde een ander probleem. Op beide evenementen manifesteerde zich het Landelijk Comité Red het Pensioenstelsel, een luis in de pels van zowel de SP als de FNV. Kenmerk van deze luis is dat ze heel loyaal de strijd meevoert en actief is in en met de gastheren. Hoewel de mensen in de demonstratie en de manifestatie absoluut geen jeuk ervoeren, was dat met de partijleiding en vakbondsleiding drastisch anders. Hetzelfde geldt overigens voor de nieuw opkomende Socialisten. Zij laten een ander geluid horen, maar organiseren en mobiliseren wel gewoon mee en willen de partijstrijd en de vakbondsstrijd helpen opbouwen.

Kloof

Hier komt het werkelijke probleem van het linkse verzet in Nederland een beetje boven water. De kloof tussen de organisaties die de strijd organiseren en de mensen die die strijd voeren, is groot geworden. Al eens eerder is gepoogd die kloof te dichten, dat is niet gelukt. Niet de luizen zijn het probleem, die zijn er altijd al geweest. Het probleem is de kloof tussen de partij- en vakbondsleiding en de mensen die in de (crisis)problemen zitten.

Waarom waren er geen machinisten en conducteurs die kwamen vertellen over hun strijd tegen de NS op het podium? Waar waren de chauffeurs van het streekvervoer op de manifestatie? De voorbeeldige actievoerders van de Bijenkorf kwamen nauwelijks aan het woord. De onderwijsbond was op de manifestatie zichtbaar aanwezig, herkenbaar. De pensioenstrijders waren er ook, maar ondervonden tegenwerking en werden van het podium geweerd.

Koester tegengeluid

Zoveel problemen zoveel verschillende meningen. De vrijheid is altijd de vrijheid van andersdenkenden! Die vrijheid is geen sta in de weg voor een strijd die noodzakelijk is voor veranderingen. Integendeel een goed debat over verschil van inzicht kan juist de strijd verder helpen.
Solidariteit is de andere kant van de medaille. Solidariteit verbindt de mensen en kan ze activeren en mobiliseren. Voorwaarde van solidariteit is wel meedoen en niet uitsluiten. Er zijn organisaties die vinden sommige mensen beter dan andere, dat is uitsluiting dat houdt echte solidariteit tegen. Er zijn ook organisaties die aan de kant staan, te colporteren, ook zij blijven in de marge en zullen de aansluiting niet vinden, hoe gelijk ze ook hebben.

Er is voor linkse politiek die echt anders wil en ook voor de vakbeweging veel werk aan de winkel om de eenheid in verscheidenheid te gaan organiseren. Stop met het bestrijden van de tegengeluiden, zeker van die mensen die mee willen doen in de strijd. Organiseer de strijd met allen die de strijd willen voeren, ook al hebben ze een andere mening.