Het is nu niet de tijd om je terug te trekken.
(het origineel is hier te vinden: Met dank aan Jan Bervoets)
De populariteit van de tegenwoordige beweging gaat verder dan alleen maar pensioenhervorming: iedereen weet dat juist dit de zoveelste aanval is op onze levensomstandigheden en met daarbij een flagrante ongelijkheid (de rijken, bankiers en bazen zijn nog nooit zo goed door de staat beschermd), is dat de druppel die de emmer doet overlopen.
Het pensioenprobleem is maar een miniem deeltje van een geheel en we moeten het bezuinigingsbeleid in zijn geheel afwijzen, want de staatsmacht kan over de pensioenen best een paar veren laten, maar dan haalt zij die ergens anders vandaan.
In deze context is het duidelijk dat alleen een afdoend machtsvertoon ons kan laten winnen. Welnu, na het begin van het schooljaar hebben de gebeurtenissen elkaar opgevolgd, zij nemen steeds grotere vormen aan qua deelnemers, maar we zijn er in nog grotere getale om toe te geven dat dit onvoldoende is om een regering te laten buigen.
De vakbondsbureaucratieën kunnen met hun opvoering van in de tijd verspreide mobilisatie dagen, die beperkt zijn tot stadscentra, ertoe bijdragen dat de beweging afzwakt. Hun eigen basis wordt de laatst dagen trouwens ongeduldig en neemt in sommige bedrijven zelf het initiatief.
Omdat we allemaal bij deze aanvallen betrokken zijn en omdat we demonstraties alleen niet kunnen winnen, is het belangrijk dat we voor een strijdmethode kiezen, waarmee je mensen van alle categorieën en alle generaties bij elkaar kunt brengen, waarbij je arbeiders in de private en publieke sector, de werklozen, studenten, gepensioneerden, enz. opnieuw kunt verenigen. Overal moeten algemene bijeenkomsten worden gehouden waarbij iedereen, zonder corporatistische kadertjes, elkaar kan ontmoeten, discussiëren en in de strijd kan meespelen.
De strijd moet in je de eerste plaats zien als een geheel van technieken, ook de demonstratie zal de uitdrukking moeten zijn van een machtsstrijd die al begonnen is. Zie je het zo dan kun je acties en mikpunten uitkiezen die passen bij onze middelen, waarbij je het applaus, de medewerking en de steun van de bevolking kunt krijgen, terwijl de staatsmacht verbrokkelt.
De actievormen zijn talrijk en sommigen bieden zelfs mogelijkheden om de mensen erbij te betrekken die in dit stadium van de strijd niet willen staken: werkonderbreking (het gedurende korte tijd stopzetten van het werk), wisselstakingen (sommigen onderbreken het werk, gaan dan weer aan de slag, terwijl een andere partij het werk stopzet enz.), langzaamaanacties (waardoor de productie zo improductief mogelijk is), stiptheidsacties, vliegende piketten, bezettingen, blokkades, proletarisch winkelen, inzamelingen, benefietconcerten of -festivals, , enz [(Dit wordt ontwikkeld in de technische literatuur van strijd, download hier ]
Ondanks de praatjes van de zoetgevooisde politici, ondanks het politiegeweld waarmee we nu al te maken krijgen en ondanks het gedraai van de vakbondsbureaucraten, waarvan het altijd de rol is geweest de sociale vrede in stand te houden, moeten we breken met het gevoel van machteloosheid. De acties van deze dagen zijn misschien het begin van een diepe en massale beweging tegen de kapitalistische maatschappij, die fundamenteel oneerlijk en ongelijk is.
De bevrijding van de arbeiders zal het werk van de arbeiders zelf zijn.
Bouw de algemene staking op. Oktober 2010
(foto-overzicht big picture)