Als Israëliërs roepen wij Rutte op om Netanyahu scherp te veroordelen
Steun Israël, maar niet de oorlogsmisdaden tegen Palestijnen, schrijven Erella Grassiani, Galit Saporta, Hilla Dayan en Noa Roei, bestuursleden van Gate48, een platform voor kritische Israëliërs in Nederland.
(Foto MissyKel, vluchtelingenkamp Aida in 2007, Flickr CC2.0)
Zaterdag 7 oktober ontwaakten de inwoners van ons thuisland Israël in een nachtmerrie. Duizenden gewapende Palestijnen uit de Gazastrook braken door de grens en vermoordden, gijzelden en ontvoerden burgers op onvoorstelbaar gruwelijke wijze. Hele families – ook kinderen – werden vermoord, huizen werden in brand gestoken en er vond een massamoord plaats op een muziekfestival. Het dodental aan Israëlische zijde bedraagt nu ongeveer 1300. Bovendien heeft Hamas bijna tweehonderd mensen naar Gaza ontvoerd; het is onbekend wie nog leeft en wat met hen zal gebeuren.
Nu, tien dagen later, verkeert Israël nog steeds in chaos. Er is geen leiderschap. De chaos is een gevolg van de recente anti-democratische politiek van premier Netanyahu en zijn extreem-rechtse regering, die leidde tot ontmanteling van het staatsapparaat. Legerdivisies bleken op de verkeerde plek te zijn, onder meer om extreem-rechtse Knesset-leden te beveiligen die het Loofhuttenfeest wilden vieren in het hart van de Palestijnse stad Hawara. De belegerde bewoners wachtten daardoor eindeloos tot ze werden gered.
Anarchisten en verraders
Families zijn nog steeds op zoek naar hun dierbaren en hulp van de overheid komt laat en mondjesmaat op gang. De ontvoerde Israëliërs zijn in de steek gelaten en de regering weigert vooralsnog te onderhandelen over hun vrijlating. In deze chaos zijn maatschappelijke organisaties de enige die helpen. Vele organiseerden protest tegen de anti-democratische politiek van de regering-Netanyahu. Deze mensen werden door Netanyahu en zijn regering anarchisten en verraders genoemd.
Premier Mark Rutte veroordeelde terecht de aanval van Hamas. Hij eindigde met te zeggen dat Israël het recht heeft zichzelf te verdedigen. Het is belangrijk dat Rutte duidelijk maakt of steun aan Israël ook steun is voor de wraak en oorlogsmisdaden die Israël momenteel uitvoert. Het tegenhouden van voedsel, elektriciteit en water richting Gazastrook en het zonder onderscheid bombarderen van Gaza zijn oorlogsmisdaden. Ondertussen zijn meer dan 500.000 Gazanen gevlucht voor het geweld, met een ongekende humanitaire crisis als gevolg.
De zelfbenoemde ‘verdediger van Israël’ wil nu wraak
Steun voor Israëlische burgers en steun voor de Israëlische regering zijn nu niet hetzelfde. Netanyahu – de zelfbenoemde ‘verdediger van Israël’ – en zijn regering zijn vooral bezorgd over hun politieke overleven en minder over het welzijn van Israël. Het resultaat: duizenden doden, en de lichamen stapelen zich op. De verdediger wil nu wraak. Een huiveringwekkende wens, waarin alle inwoners van Gaza gelijkelijk verantwoordelijk zijn voor de acties van Hamas, en Israël enkel een slachtoffer.
De wraak zullen ze in Gaza niet vergeten. Het is een voedingsbodem voor meer haat en toekomstig bloedvergieten. Er zijn nu al ruim 2300 doden in Gaza, onder wie bijna 730 kinderen, en dit is nog maar het begin. Israëls wraak leidt bovendien tot inmenging van de Libanese Hezbollah en de dreiging van een verwoestende regionale oorlog. Als Rutte het volk van Israël echt wil helpen moet hij de Israëlische regering oproepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en tot het beginnen van onderhandelingen over vrijlating van de ontvoerde Israëliërs.
Israël moet het internationaal recht respecteren
We zien momenteel geen licht aan de horizon, maar kijken naar Europa om levens te redden. De Nederlandse regering moet extreme acties van de Israëlische regering veroordelen. Israël moet het internationaal recht respecteren en de Nederlandse regering mag deze spiraal van geweld niet steunen. Wie onvoorwaardelijk steun biedt is medeplichtig. Internationaal recht en medemenselijkheid zouden de basis moeten vormen van een oplossing.
Neem een voorbeeld aan de Israëliër Yaakov Argamani, wiens dochter naar Gaza werd ontvoerd. Te midden van al de pijn en woede zei hij: “Ook in Gaza zijn er slachtoffers. moeders huilen daar ook. Laten we onze gevoelens gebruiken, wij zijn twee volkeren met één vader, laten we vrede sluiten, ware vrede.”