Duitse activisten al 25 jaar op de vlucht
Drie Duitse activisten zijn al 25 jaar ondergedoken en op de vlucht voor de Duitse justitie, die ze wil veroordelen wegens de poging om in 1995 een in aanbouw zijnde uitzetgevangenis voor ongedocumenteerde migranten af te breken. De drie zitten al een tijd in Venezuela, onder moeilijke omstandigheden. Venezuela heeft tot nu toe geweigerd om ze uit te leveren. Maar de Duitse staat laat het er niet bij zitten en voert de druk op. Een van de drie voortvluchtigen, Thomas Walter, heeft een bericht geschreven aan iedereen die ze tot nu toe geholpen heeft.
(Door Thomas Walter, van zijn blog, vertaling globalinfo.nl)
Zie hier een eerder bericht over de drie activisten, en de zaak waarvoor ze gezocht worden.
Peter Krauth, een ander lid van de groep, is afgelopen maart in Venezuela vrijgekomen, nadat hij op verzoek van Interpol (die dat weer deed voor de Duitse staat) door Venezuela maandenlang in hechtenis was genomen. Meer daarover hier.
———————-
25 jaar op de vlucht
Sinds een kwart eeuw vervolgt de Duitse justitie Bernd Heidbreder, Peter Krauth en mijzelf wegens een bomaanslag op de bouwplaats van de uitzetgevangenis in Grünau op 11 april 1995 – een aanslag die nooit is uitgevoerd. Met avontuurlijke juridische constructies heeft het Federaal Openbaar Ministerie (BAW) ervoor gezorgd dat het ons kan blijven zoeken, ook al zijn de oorspronkelijke beschuldigingen van het vernietigen van een gebouw van de Duitse strijdkrachten en van het runnen van een “terroristische organisatie” allang komen te vervallen.
De reden voor vervolging is nu de vermeende “samenzwering om een misdrijf te plegen”, waarvan de verjaringstermijn, absurd genoeg, langer kan worden uitgesteld dan de straftijd voor het misdrijf zelf. Protesten tot aan de hoogste juridische instanties waren zinloos. De BAW mag ons blijven vervolgen en zorgt er, door het Red Alert van Interpol opnieuw uit te geven, voor dat we niet met rust gelaten worden, zelfs niet in onze fragiele Venezolaanse ballingschap, die er onlangs toe heeft geleid dat Peter maandenlang onder onmenselijke omstandigheden werd vastgehouden.
Waarom deze aanhoudende vervolging? Niemand zal serieus denken dat drie oudere mannen, die zich bezighouden met landbouw, Chinese geneeskunde en muziek, een bedreiging vormen voor de veiligheid van de Bondsrepubliek Duitsland. Gevaarpreventie kan nauwelijks de drijfveer zijn. Misschien gaat het erom het beginsel van de rechtsstaat te handhaven en duidelijk te maken dat de Duitse rechterlijke macht geen ruimte laat in haar claim om de wet te handhaven? Maar dat is weer in tegenspraak met de ervaring dat dezelfde rechterlijke macht vrij mild is als het gaat om misdaden met een rechtse achtergrond, of als de staat zelf de dader is, zoals we bijvoorbeeld hebben gezien bij de systematische vertraging van het proces tegen de moordenaars van Oury Jalloh.
Wat dan wel? Misschien heeft deze hardnekkige bijtende dwang meer te maken met de kwestie die op het spel staat in de beschuldigingen tegen ons. Om te wijzen op de rol van de BRD in de onderdrukking van de Koerdische strijd voor autonomie, moest in 1995 de bouw van een deportatiegevangenis in de buurt van het vliegveld Schönefeld worden voorkomen, die de deportatie van ongewenste buitenlanders* efficiënter zou moeten maken. Een onderwerp dat vandaag de dag nog steeds zeer actueel is. Meer dan ooit sluit Europa zich af tegen de migratie uit het Zuiden, tegen degenen die het onderspit moesten delven in de strijd om markten en hulpbronnen, en tegen de slachtoffers van de oorlogen die worden gevoerd om de wereldwijde overheersing van een bedrijfsmodel op te leggen dat onvermijdelijk mensen en leefgebieden vernietigt om zijn onverzadigbare honger naar groei te stillen.
En nog steeds worden bij deze strijd bevolkingsgroepen zoals de Koerden, die gevangen zitten tussen de fronten van geopolitieke belangen, genadeloos verpletterd. Protest tegen dit beleid is ontoelaatbaar voor de autoriteiten die geacht worden de bescherming van deze economische vorm intern af te dwingen. Is dit de reden waarom het BAW gelooft dat het ons 25 jaar na een verijdelde aanval, die uitsluitend materiële schade zou veroorzaken en zorgvuldig elk gevaar voor mensen zou uitsluiten, moet blijven opjagen?
Hoe is het met ons gegaan al deze jaren?
Nadat we in 1995 ondergronds moesten gaan, zijn we begonnen met het opbouwen van een nieuwe omgeving die niet in contact stond met de oude. Het zou een leugen zijn als ik je hier zou vertellen dat we dit bijzonder gemakkelijk hebben gevonden. Zoveel dingen in onze oude omgeving, die we eerder als vanzelfsprekend hadden beschouwd, leken ineens het belangrijkste in het leven te zijn. Je wilt altijd wat je nu niet kunt hebben. We hebben moeten worstelen met het verlies van vriendschappen die van de ene op de andere dag werden verbroken.
Dit is nog relatief gemakkelijk in gevallen waar alles koek en ei was. Dat is dan gewoon voorbij, en het blijft een mooie herinnering. Maar hoe zit het met de relaties die moeilijk waren, en waar er geen mogelijkheid was om eventuele problemen op te helderen? Lange tijd hadden we allemaal wel een of het andere lijk in de kelder liggen, en dit waren zeker de moeilijkste situaties voor ons.
Hoe ga je om met de constante druk omdat je gezocht wordt? Het was een leerproces. Zelfs als je er al eerder mee bezig bent geweest, is het in de concrete situatie onbekend terrein. Wat kan de politie doen, wat zijn hun mogelijkheden, wat doen ze in werkelijkheid, hoe denken ze en hoe werken ze? En wat zijn onze mogelijkheden, hoe functioneren we in stressvolle situaties, wat zijn onze favoriete fouten? Waar leren we gemakkelijk, en waar herhalen we tegen beter weten in steeds weer dezelfde shit (en proberen we daarom de bijbehorende situatie zoveel mogelijk te vermijden)? Het is van fundamenteel belang om een gevoel te ontwikkelen voor wat het staatsapparaat daadwerkelijk uit kan spoken. Aan de ene kant niet al te zelfverzekerd en dus roekeloos te zijn, geen kamikaze te begaan. Aan de andere kant om de jagers niet te overschatten, om je gang te kunnen blijven gaan, om niet paranoïde te worden.
Eén ding is zeker: het feit dat we zo goed met de nieuwe situatie konden omgaan, had minder met onszelf te maken, maar vooral met anderen. Zonder de consequente steun van mensen die ons goed gezind waren, zouden we vandaag zeker in een andere positie verkeren. We hebben een immense solidariteit ervaren sinds we ondergronds zijn gegaan. Zowel van de mensen “thuis” in Berlijn, als daar waar we steeds ondergebracht waren.
Natuurlijk was niet iedereen altijd bereid om hulp te verlenen, er waren ook een paar minder prettige ervaringen, maar in de overgrote meerderheid van de gevallen was dit het geval, en dat gaf een gevoel van geborgenheid, dat ik graag met de term “mondiale tederheid” beschrijf. Het is de doorleefde ervaring dat onze dromen van een meer solidaire wereld een basis hebben. Dat er overal mensen zijn die bereid zijn om anderen te helpen, zelfs als ze er persoonlijk niets aan hebben, of zelfs iets riskeren.
Lieve vriend(inn)en, ook die waar we niets over weten:
Wees omarmd wegens jullie steun en solidariteit! Zelfs als de Duitse rechterlijke macht ons nu in de klauwen zou krijgen en onze vrijheid zou afnemen, is er één ding dat ze ons niet kunnen afnemen: De ervaring dat we bij elkaar blijven in tijden van nood, en zelfs tegen een vijand die oppermachtig lijk, kunnen overleven. Jullie allen worden daarvoor bedankt!
——-
Zie voor meer informatie over Der Fall K.O.M.I.T.E.E. de steunwebsite en voor alle andere repressie tegen linkse activisten in Duitsland: Rote Hilfe.