Onder andere Hongkong, Soedan, Algerije en Puerto Rico maken deel uit van een golf van democratische mobilisaties die repressieve, autoritaire systemen uitdaagt. In een wereld die gedomineerd lijkt te worden door wrede reactionaire regimes, zijn dit tekenen van hoop op een betere toekomst, ook al zijn de resultaten van de strijd in de meeste gevallen nog onduidelijk, is de politieke leiding in het beste geval vaag en zijn de interne tegenstrijdigheden vaak complex.

Het onfatsoen van de overheid en 'de politiek' bleek maar weer eens toen de ex-minister van Financiën Dijsselbloem, vlak na het afsluiten van het pensioenakkoord, met de criteria kwam die de beleggingen van de pensioenfondsen moeten toetsen. De prognose voor het lange termijn rentepercentage voor Nederland werd naar beneden bijgesteld. Dat betekent voor de pensioenfondsen dat zij voor de beleggingsresultaten moeten uitgaan van een rekenrente die de 0 procent nadert.

Het belastingverdrag met Nederland is een van de grootste belastinglekken van IndonesiëEen overzicht van 27 rechtzaken van het Indonsische belastinghof en de Hoge Raad.

De staking bij Deliveroo in Frankrijk voegt zich bij een lange lijst van sociale mobilisaties in de digitale economie. De onderzoeker Christophe Degryse wijst er in een opinie-artikel in Le Monde op, dat de youtubers van Google, de heftruckchauffeurs van Amazon, de moderatoren van Facebook, de chauffeurs van Uber, ook nieuwe vormen van sociaal conflict hebben uitgevonden om hun eisen kracht bij te zetten.

Geen verklaring, Geen conclusies, Geen voorstellen. Wel een bezinning op wat 'kritisch vakbondswerk' genoemd kan worden en de dilemma's waarmee 'opponenten' van het vakbondsbeleid te maken krijgen. Opponent is een link woord, het hangt tegen 'oppositie' aan en dat komt al gauw in de buurt van vakbondsvijandigheid als er bijvoorbeeld zelfstandige bijeenkomsten aan verbonden zijn. En helemaal, wanneer eerder genomen besluiten in het openbaar van kritiek worden voorzien. Dat zou in strijd zijn met de democratische grondslag van de vakbeweging, want 'de bond spreekt met één mond'.

Toen even meer dan tien jaar geleden de economische crisis uitbrak, met de bankencrisis en een economische krimp, veronderstelden velen dat dit het einde was van het klassieke neoliberalisme: het streven naar globale vrijhandel op basis van marktwerking, die alle poriën van de (nationale) samenlevingen moest doordringen en toch, althans in sommige westerse staten, gepaard ging met ene beperkte mate van democratie.

In Brussel neemt het aantal conservatieve EU-lobbyisten met een geloofsovertuiging toe en de rooms-katholieke kerk is zelf een grote geldschieter. Maar Amerikaanse miljardairs, van wie sommigen bevriend zijn met de Amerikaanse president Donald Trump, betalen in Europa ook tientallen miljoenen dollars aan anti-abortusgroepen om het beleid en het wetsstelsel te beïnvloeden.

Op naar een nieuwe vakbeweging... De vrouwen vormen een rij voor de poort van een industriegebied aan de rand van Istanbul, arm in arm. Ze zijn jong en oud, in moderne en traditionele kledij en voor dit moment verenigd. Een mobiele geluidsinstallatie op accu's begint een volksliedje te spelen. Verzet is mooi! schreeuwt een jonge vrouw aan het begin van de rij en de dans begint – naar voren en naar achteren, rond in een cirkel. Ze zijn lid geworden van een vakbond en daarom ontslagen bij de Yves Rocher fabriek Flormar (cosmetica).

Wat is het verband tussen een verkiezingsuitslag en het beleid dat daarna gevoerd wordt ? Hoeveel van de verkiezingsprogramma’s vinden we terug in de praktijk van politieke partijen en hun mandatarissen? Iedereen weet het: vaak zeer weinig. Een spectaculair voorbeeld is natuurlijk het Griekse SYRIZA, verkozen op een programma dat beloofde een eind te maken aan het beleid opgelegd door de Europese Trojka, maar ondertekenaar van een derde Memorandum gedicteerd door de Trojka.

In dagen waarin wanhoop eerder de hoop overheerst lijkt het mij wel gepast mijn voordracht over de inbreuk van het Eeuwige in de tijd, kairos, aan de orde te stellen. Misschien weet Extinction Rebellion die breuk te bewerkstelligen. Of de stakingsbeweging die Greta Thunberg begonnen is. Het is prachtig te zien hoe tieners opkomen voor het, voor hun leven en toekomst, in tijden waarin de Noordpool in brand staat en West-Europa met meer dan 40° gegeseld wordt.

Zo’n twintig jaar geleden werd mijn eerste boek uitgegeven, het resultaat van mijn doctoraatsonderzoek. Ik legde erin uit hoe, onder de ‘deskundige’ leiding van de Wereldbank, het armoedethema zich een weg had gebaand naar de internationale agenda en er de plaats had ingenomen van ‘ontwikkeling’. Vanaf dan was het afgelopen met het collectieve project van nationale modernisering en werd enkel nog gekeken naar de ‘arme mensen’. De ngo-wereld jubelde omdat men niet zag of niet wilde zien dat tegelijk een eind werd gemaakt aan het idee van sociale ontwikkeling en er plaats werd gemaakt voor het allesoverheersend paradigma van de neoliberale mondialisering.

Een van de elementen van een libertaire maatschappij wordt uitgemaakt door het municipalisme. Daarmee wordt nadrukkelijk verwezen naar de gemeente als sociale en politieke structuur voor basisdemocratie en waarvoor ook wel de term communalisme wordt gebruikt. De laatste jaren wordt voor het denken hierover regelmatig gewezen op de Amerikaanse anarchist Murray Bookchin (1921-2006). Hij is echter niet de enige die zich met dit instituut heeft ingelaten.

Foodwatch vraagt consumenten mee te doen aan een e-mailactie waarin staatssecretaris Blokhuis van Volksgezondheid, Welzijn en Sport wordt gevraagd te kiezen voor ¨lobbyvrij¨ voedsellogo> Blokhuis moet de belangen van de consument voor laten gaan op die van de voedselindustrie en kiezen voor een logo dat ongezonde producten ontmaskert en de gezonde keuze gemakkelijk maakt. Wetenschapppers, foodwatch en andere consumentenorganisaties en wetenschappers bepleiten voor de Nutri-Score.

Uiteindelijk is het de uiterst rechtse fractie binnen de conservatieve Toryparty gelukt om onder Boris Johnson de macht te grijpen. Volgens de leider van Labour, Jeremy Corbin, is de nieuwe Britse regering de meest rechtse regering die hij in zijn lange loopbaan als parlementslid heeft meegemaakt.

Van Groot-Brittannië tot Hongarije en Italië, is uiterst rechts in opmars. Uitvoerig onderzoek van  openDemocracy het afgelopen jaar heeft daarbij de essentiële rol van de Christelijke conservatieven in de verenigde Staten blootgelegd.