Bolivia is verdwenen uit de media. Er lijkt niets meer te melden na de tumultueuze verkiezingen van 20 oktober 2019. Een dictator-in-spe werd afgezet, orde en democratie hersteld en er volgen eerlijke verkiezingen op 3 mei 2020. In werkelijkheid schendt interimpresident Jeanine Añez voortdurend haar grondwettelijke mandaat en zakt Bolivia weg in de rechtse willekeur en chaos van voor 2006.

Het boek van de Schotse filosoof John Oswald, getiteld Le gouvernement du peuple, Plan de constitution pour la République universelle, heeft een baard. De eerste editie is van 1793 en de laatste is van 1996. Maar je blijft met stomheid geslagen, zoveel helder inzicht vind je erin terug. Kijk, dat regeerders het niet willen begrijpen, kan ik mij voorstellen. Zij zijn uit op macht. Dat bedrijven zij openlijk (dictatuur) of verhuld (parlementarisme). Dat kon je toen en je kan dat nu nog steeds op je vingers natellen en we komen het dan ook dagelijks tegen.

De WRR kwam onlangs met een plan om langdurig werklozen aan een basisbaan te helpen. Een origineel idee, behalve dan dat het wel erg veel lijkt op de Melkertbanen van vroeger. Ik geef hieronder een aantal redenen waarom dit plan niet gaat werken.

 CNV Vakmensen en de supermarkten werden het op 8 januari eens over een nieuwe cao voor de grootwinkelbedrijven, franchisers en zelfstandige supermarkten. Deze week stemden de CNV-leden in de supermarkten in met de cao die een looptijd heeft tot 1 april. De FNV trok zich in december terug uit de onderhandelingen en noemt het een slecht akkoord.

Welkom thuis stond er met grote handgeschreven letters op een grauw kartonnen bord. Boven de deur en onder een boog van bloemen. M'n ome Jan was in 1949 terug uit Indonesië, maar de uitgelopen buurt sprak van Indië, overigens niet als enige. Drees vergiste zich zelfs vijf jaar na de in augustus 1945 uitgeroepen onafhankelijkheid. En wie, zoals ik, in die jaren op de lagere school elk dag keek naar een landkaart met als kop Land van Insulinde, wist ook niet beter. Nog vandaag rolt het rijtje blindelings uit mijn hoofd Bali, Lomkok, Soembawa, Soemba, Floris, Timor half Portugees. De reprimande van meester Knoester, toen ik de rood witte sjaal van mijn voetbalclub droeg, staat me nog helder voor de geest: doe af die kleuren van de nationalisten. Hij was als dienstplichtig sergeant met zijn bataljon in Zuid-Celebes geweest.

Organizers en activisten die bouwen aan #samenvoor14, de campagne voor een hoger minimumloon, voeren ontelbare gesprekken op straat, op bijeenkomsten en op sociale media. De meeste mensen hebben veel sympathie voor het streven naar een rechtvaardiger verdeling van de welvaart. Maar regelmatig komen ze ook wel met vragen. Vragen over de haalbaarheid, over hoe we het dan willen aanpakken, over wat er dan bijvoorbeeld met de toeslagen zal gebeuren, maar ook over de rol van de FNV en hoe bestaande linkse bewegingen een rol kunnen spelen in de campagne.

We leven in een ‘neoliberale samenleving’ maar er is bijna niemand die zichzelf een neoliberaal noemt. Wie zijn dan die bedenkers en ontwerpers van het neoliberalisme? Wat is de geschiedenis ervan? Waar hebben we het eigenlijk over als we erover praten?

De afgelopen tijd houd ik me bezig met de zogenaamde lange golven. Voor wie dat een onbekend begrip is, sommige economen gaan uit van het bestaan van elkaar afwisselende lange periodes van 25 tot 30 jaar van snelle en mindere groei in de economische ontwikkeling van het kapitalisme. De laatste groeiperiode duurde van de Tweede Wereldoorlog tot de recessie van 1974-1975. Sindsdien gaat het een stuk minder. Daarnaast zijn er kortere cycli van rond de tien jaar. Het staat buiten kijf dat we in het begin van een nieuwe neergang van de korte cyclus zitten. Daar zal het echter in dit commentaar niet over gaan, wel over de lange termijn.

30 december 2019 – Tijdens de eindejaarsperiode worden in veel steden feestmaaltijden aangeboden aan mensen die het jaar in armoede, en wat er vaak bijhoort: eenzaamheid, doorgebracht hebben. Natuurlijk bieden zulke initiatieven geen structurele oplossing voor de armoede en neigen ze soms naar liefdadigheid, maar terzelfdertijd is het een gebaar van daadwerkelijke solidariteit die door de ‘feestelingen’ erg geapprecieerd wordt (*1)

Zes jaar na zijn monsterhit 'Kapitaal in de Eenentwintigste Eeuw' komt Frans econoom Thomas Piketty met zijn tweede worp. 'Capital et Idéologie' (nog niet vertaald) combineert zorgvuldige analyse met visionair denkwerk om onweerlegbaar de bewijzen te leveren dat elk economisch systeem, van de Romeinse slavernij tot het huidige neoliberalisme, een ideologie uitvindt om zichzelf te rechtvaardigen. Jan Blommaert recenseert.

Sinds de jaren 1990 wordt in Europa de vergrijzing als schrikbeeld verspreid. Waar in Europa het dalende geboortecijfer als ernstige bedreiging van de welvaart wordt gezien, wordt in Afrika het grote aantal kinderen als oorzaak van armoede gezien.

De crisis van de voorbije zomer. Het gaat over onenigheid op het vlak van een der belangrijkste ecologische en sociale strijdthema’s in Italië, nl. het TAV-project voor een hogesnelheidstrein Turijn-Lyon, dat aanleiding gaf tot de val van de regering.

De nieuwe Europese Commissie lanceerde op 11 december de 'Green Deal', een plan op hoofdlijnen met "als doel om de economie, onze manier van produceren en consumeren te verzoenen met de planeet, en om het te laten werken voor de bevolking". Van verschillende kanten kwam echter stevige kritiek. Volgens sommigen komt de Green Deal te laat en is het onvoldoende om de versnellende klimaatcrisis af te remmen. Anderen voorzien problemen op belangrijke deelgebieden als landbouw, energie en financiering. Wat de Green Deal in elk geval doet, is het instandhouden van een falend economisch groeisysteem met (wederom) de Europese transnationale bedrijven in de hoofdrol.

´Bind de kat niet op het spek; wijs ´New Green Deal´ en ´New Deal for Nature´ af! Bijna iedereen heeft het over de toenemende klimaatcrisis en de achteruitgang van de aardse biodiversiteit en natuur. Wereldwijd zetten velen – vooral jongeren – zich actief in voor het afremmen en stoppen van de klimaatverandering en voor het behoud van de biodiversiteit. Ondertussen proberen machtige lobbygroepen (vanuit de industrie, ICT- en financiële sector en de natuurbeschermingshoek) de discussie over deze crises in hun voordeel te beslechten. Hun inzet lijkt uit te gaan draaien op een toename van energie- en grondstoffenverbruik en op nóg meer natuurvernietiging. De twee strategische lobbyprojecten waar het om gaat zijn: de New Green Deal (Nieuwe Groene Overeenkomst) en de New Deal for Nature (Nieuwe Overeenkomst voor de Natuur).

De garantie dat iedereen in Nederland minstens het wettelijk sociaal minimum (wsm) krijgt, werkt niet als gevolg van de falende Participatiewet.