COP 21 in Parijs en de Firma ‘List En Bedrog’

(Oorspronkelijk verschenen op Libertaire Orde, plaatje(s) (“ik ben dol op vergroening) uit de laatste Charlie Hebdo)

Op kosten van de Franse belastingbetaler, want Frankrijk is gastland, deelt Hollande hier zijn visitekaartje uit. Het gaat in het echte leven immers om ‘netwerken’, waarmee Hollande bezig is voor na zijn presidentschap (want dat hij als Franse president een tweede termijn zal verwerven, is zeer onzeker). Kortom de geste van Hollande is een persoonlijke diepte-investering met behulp van publieke gelden, om nadien, net als de Engelse laaielichter Tony Blair aan het grote geld te kunnen denken (100.000 euro kunnen vragen voor een ‘inleiding’ bijvoorbeeld). Maar Hollande is toch een socialist? Dat was Tony Blair ook…

Het klimaat? Dat zal ze een zorg zijn, net zoals veel van de komende officiële deelnemers van COP 21 (geschat aantal: 25 000; velen gestuurd door hun regeringen). Te cynisch gedacht? Laten we een korte bijdrage volgen van Fabrice Nicolino in Charlie Hebdo (nr. 1202, 5 augustus 2015). Ik vertaal een aantal passages.

Ecologische top: iedereen gaat er heen met de waterfiets.

Een catastrofe van 2 graden Celsius

Nicolino: ‘Frankrijk gaat van 30 november tot 11 december 2015 een wereldklimaattop ontvangen. Deze wordt gepresenteerd als de laatste kans. Het doel is de opwarming van de aarde te beperken tot gemiddeld twee graden, anders zullen we op de blaren zitten. Met het oog op deze presentatie is het goed om iets aan geschiedenis te doen en wat te vertellen over een vorige grote en deftige bijeenkomst, die van Kyoto in 1997. Die werd geopend door een zekere Maurice Strong. Wat nu volgt is echt waar (het zo te verifiëren via Internet).

Maurice Strong was en is de baas van de meest walgelijke multinationale oliemaatschappijen – Dome Petroleum, Caltex (groep Chevron), Norcen Resources (geworden Anadarko Canada Corporation) of weer Petro-Canada –. Jarenlang was hij voorzitter van het World Economic Forum. Hij is ook in 1992 secretaris-generaal van de VN-conferentie voor Milieu en Ontwikkeling in Rio de Janeiro geweest en nadien was hij persoonlijk gezant van de VN secretaris-generaal Kofi Annan. Hoe is hij in die coup geslaagd? Dat blijft een raadsel.

Waar wil COP 21 op uitkomen? De klimaatonderhandelingen zijn altijd, min of meer, in handen van de industrie, bedrijven en clubs zoals hier boven genoemd. En het is juist die industrie, die verantwoordelijk is voor de bedreigende en vervuilende uitstoot, die als effect ervan de aarde opwarmt. Het verwondert dus niet dat de discussies op dit punt altijd moeilijk zijn. Wie voert ze en in naam van wie? De zelfbenoemde redders van de wereld? De lui dus die hun leven doorbrengen in het vliegtuig en al gedurende vijfentwintig jaar, hoppend van de ene bijeenkomst naar de andere gaan? In die tijd hebben ze alleen een newspeak bedacht, die slechts zij beheersen en in praktijk brengen. Wie heeft wel eens gehoord van Assigned Amount Units (AAU), Activities Implemented Jointly (AIJ) of bijvoorbeeld van Common Reporting Format (CRF)?

In Frankrijk is op het klimaatvlak een vrouw de expert en officiële chef. Ze heet Laurence Tubiana en moet je daar nu iets aardigs over zeggen? We houden ons aan de feiten: zij is speciale vertegenwoordiger voor de komende Parijse klimaatconferentie en tegelijk is zij voorzitter van het instituut van duurzame ontwikkeling en internationale relaties (IDDRI). Dat is een wonderlijk sympathieke club. De raad van bestuur ervan telt onder zijn oprichters, de EDF, GDF Suez, Lafarge, Saint-Gobain, Veolia, Bayer, BASF [van kernenergie tot chemie].

Alles is dus in gereedheid gebracht voor een mooi schouwspel. Men gaat recht op een historisch akkoord af in december 2015: er is geen enkele kans op de beperking van de verhoging van de temperatuur in de wereld’. Tot zover Nicolino.

Het is dus niet wachten op een catastrofe als natuurverschijnsel. De catastrofe is een verschijnsel, dat wij over ons zelf af roepen, door het volstrekt foute multinationale bedrijfsleven de dienst in de wereld te laten uitmaken. Dat bedrijfsleven kent mensen als Amerikaanse presidentskandidaat Donald Trump in zijn gelederen.

Dankzij de radioactiviteit zijn de stranden schoon: ‘Zodra ik in het water pies, wordt het rood’.

Davos-klasse

De grote ondernemingen, waarvan er hierboven een aantal is genoemd, hebben in 1971 het ‘Wereld Economisch Forum’ opgericht. Hiervan was de bovengenoemde Maurice Strong jaren voorzitter. Jaarlijks organiseert dat Forum een bijeenkomst in Davos (Zwitserland). Daar verzamelen zich de leiders van de grootste, multinationale ondernemingen naast internationale politici en staatshoofden, intellectuelen en journalisten uit de hele wereld. Men spreekt over hen in termen van Davos-klasse. Deze klasse heeft de ambitie de leiding over de wereld te hebben – in ieder geval in financiële zin. In Davos wordt daarom gewerkt aan een contrarevolutie op basis van de neoliberale ideologie. Er bestaat ook een programma voor, getiteld ‘Global Redesign Initiative’. Iemand die over een en ander indringend en kritisch heeft geschreven is Susan George.

Deze klasse heeft uitsluitend winstneming als oogmerk van handelen. Per definitie leidt dat tot korte termijn gedrag met een na ons de zondvloed effect. En aan die lui, zoals een Trump, en aan dat bedrijfsleven laten we de discussie over. Zij gaan grenzen stellen aan de opwarming van de aarde? Reken maar van niet. Het zal ze echt een zorg zijn. Hoe weet je dat zo zeker? Ik erken, het bewijs komt uit het ongerijmde.

Alleen al een aantal van de hierboven genoemde bedrijven is in het verleden veroordeeld voor strafrechtelijk relevante handelingen (overtreding van het gewone zowel als het bijzondere strafrecht), dan wel hebben schikkingen getroffen om aan strafvervolging te ontkomen. Sommige van die bedrijven hebben hele gebiedsdelen verwoest met het boren naar en delven van olie en schaliegas (Chevron / Caltex / Texaco), andere hebben chemische producten verkocht waaraan mensen zijn gestorven, niet in een ver verleden, maar recent. Voorbeeld?

Nadat het middel Lipobay ongeveer 100 dodelijke slachtoffers had gemaakt heeft Bayer het in 2001 toch maar uit de handel gehaald. In 2003 raakte Bayer in opspraak toen bleek dat het een HIV besmet medicijn op de markt bracht. Vervolgens: pas toen er enkele mensen aan waren overleden, stopte Bayer met de verkoop van het veelal als anticonceptiemiddel gebruikte Diana en Diana 35. Dat laatste was in 2012… Kortom, het recidivegevaar van dit soort ondernemingen is groot. Weinig verwonderlijk overigens, omdat ze slechts op winstneming gericht zijn. Dodelijke ongevallen? Het behoort bij het bedrijfsrisico.

Maar dit soort bedrijven zal toch een verantwoordelijkheid voor het milieu voelen? Reken er niet op. Het effect geven aan het verantwoordelijkheidsgevoel zou wel eens aantasting van de winstneming kunnen betekenen. Dus is het beter gevoel en verantwoordelijkheid te verstoppen, zoals ook psychopaten goed kunnen. Om winstgevendheid te behouden is men dan ook bereid om zelfs mee te werken met de vijand. We blijven daarvoor bij Bayer. Dat bestond al voor de Eerste Wereldoorlog. Het fuseerde met IG Farben, dat in de Tweede Wereldoorlog Zyclon B fabriceerde (een pesticide). Vervolgens werd dat gebruikt om massaal Joden te vergassen in de nazi-gaskamers. Goed, dat was Bayer toch niet. Dat is pas in 1951 weer operationeel geworden. Dit soort bedrijven veranderen net zo makkelijk van naam om onder de dekmantel van een andere naam bepaalde activiteiten voort te zetten of af te stoten (en dan de verantwoordelijkheid ervoor te ontkennen: “Dat waren wij niet”).

Laten we niet doen alsof Bayer / IG Farben de enige was. Hoe fout bijvoorbeeld het grote bedrijfsleven in een klein land kan zijn, is ooit met alle venijn die in hem zat uit de doeken gedaan door de criminoloog W.H. Nagel (1910-1983) alias J.B. Charles. Onder die laatste naam schreef hij zijn Volg het spoor terug (1953). Daarin liet hij ondermeer zien hoe tijdens de Tweede Wereldoorlog grote Nederlandse bedrijven met de Duitsers collaboreerden.

Deze immorele, onethische bedrijfsmassa, verenigd in het World Economic Forum, de Davos-klasse, wil men het klimaat laten regelen. Dát is de catastrofe. Die catastrofe is dus niet afkomstig van de natuur maar ons zelf, door toe te staan dat de Davos-klasse ons in de tang neemt. Het is al twintig keer geprobeerd via een top iets aan klimaatsverandering te doen, de eenentwintigste keer gaat het lukken. Hoe dom kunnen we zijn om dat te geloven, met de firma ‘List en Bedrog’ aan de macht. Oh, we wachten tot François Hollande het ons gaat verklappen als hij in het grote inleidingencircuit gaat mee draaien…

Thom Holterman

[Beeldmateriaal ontleend aan enkele nummers van Charlie Hebdo, te weten cartoons die artikelen van Fabrice Nicolino verluchtigen.]