Ga naar de inhoud

Zet de Turkse oorlog in Afrin stop!

Turkije begon op 20 januari een oorlog in Afrin, een Koerdisch kanton in Rojava (Noord-Syrië). Na ruim één week oorlog zijn er al zo’n honderd doden en honderden gewonden. Verdere informatie over de toestand in Afrin staat hier voor je klaar Wat kun je doen om deze wrede en onrechtvaardige oorlog te beëindigen?

8 min leestijd

– Onderteken en deel deze oproep.
– Steun deze door tientallen Europarlementariers ondertekende oproep

Bij voorbaat dank – jouw steun kan een verschil maken!

(Vertaalde en ingekorte verklaring van het Koerdisch Instituut in Brussel, België.)

Aanvulling globalinfo. Er is natuurlijk veel meer nog, dat gedaan kan worden. Organiseer acties en doe mee aan demonstraties, maak een spandoek of een poster en verspreid die…

Hieronder nog een bericht van Informatiedienst Koerdistan Nederland:

GEVECHT OP LEVEN EN DOOD IN AFRIN

(Van de berichtenservice van Informatiedienst Koerdistan Nederland)

Het Midden Oosten is in de laatste weken weer een oorlog rijker geworden. Ongeveer ander halve week geleden, op 20 januari, vielen Turkse troepen Syrië binnen om oorlog te voeren tegen de Koerdische groepen die het grensgebied in handen hebben. Een gebied dat onderdeel is van Koerdistan, en jarenlang bezet was. De YPG, YPJ en de koepelorganisatie SDF hebben met steun van het westen, vooral Amerika, de gebieden verovert na bittere gevechten tegen de islamfundamentalistische IS. Nadat de IS was verslagen begonnen de Koerden met het opbouwen van een nieuwe toekomst. Eindelijk was weer een deel van Koerdistan vrij. Vanaf het begin was dit Turkije een doorn in het oog. Na maanden van dreigen maakte de Turkse dictator Erdogan vorige week ernst. Hij liet het gebied bombarderen en beschieten, en stuurde uiteindelijk grondtroepen.

Je zou denken dat de wereldgemeenschap deze agressie op zijn scherpst zou veroordelen, maar niets is minder waar. Er wordt over een breed front gezwegen, en sommige zeggen zelfs dat ze wel begrip voor Erdogan hebben. Daar hoort ook Nederland bij. Rutte is net bezig om de banden met Turkije te herstellen, en kan dus geen verdere problemen gebruiken. Voor Merkel in Duitsland geldt hetzelfde. Als er handelsbelangen en andere lucratieve dingen op het spel staan, wil men niets meer weten van mensenrechten. Oorlogshandelingen worden dan als normaal gezien, en de slachtoffers die daar bij horen ook. Opnieuw zien we het ware gezicht van “democratisch” Europa. Als de geldzakken rammelen, verdwijnen principes als sneeuw voor de zon. Dus hebben de Koerden vanuit Europa niets te verwachten. Dat was vroeger al zo, dat is nu zo, en zal altijd zo blijven zolang het gespuis dat zich Europese leiders noemt de dienst uitmaakt.

Maar laten we terug gaan naar het gebied waar het eigenlijk om gaat. Er doen verhalen de ronde dat Erdogan met de aanval begon nadat hij groen licht vanuit Rusland had gekregen. Het is maar de vraag of dat klopt. Er zijn geen Russische verklaringen waaruit dit blijkt, de enige aanwijzing is dat Russische troepen het gebied verlieten voordat de Turkse aanval begon. Maar dat bewijst nog niets. In feite ligt de schuld ergens anders. De Amerikanen hebben de Koerdische groepen gesteund en bewapend. Dit omdat de YPG en de YPJ de enige groepen waren die echt tegen de IS vochten. De Turken waren hier niet blij mee, maar deden niets omdat ze er vanuit gingen dat de Koerden het tegen de IS niet zouden redden. Het is al jaren een publiek geheim dat Turkije steun geeft aan groepen als de IS en Al Nusra. Maar bloedsultan Erdogan had pech, de Koerden scoorden een stevig overwinning tegen de jihadisten en het fundamentalistische complot kwam op dood spoor terecht.

De dictator was woedend maar aarzelde om in te grijpen door de Amerikaanse steun aan de Koerden. Dus bleef het bij dreigen en schuimbekken, tot Washington een provocatie bedacht. Men maakte bekend dat de Koerden in Afrin een grensbewakingseenheid zouden worden. Ankara dreigde meteen met militaire actie, maar de Amerikanen hielden vol. Het gevolg was de aanval van 20 januari. Onder normale omstandigheden zou je dan verwachten dat de Yanken de Koerden zouden steunen, immers dat doe je als bondgenoten in dit soort gevallen. Maar we weten natuurlijk al heel lang dat de Amerikanen geen bondgenoten willen maar slaven. Ze gebruiken hele volkeren, om ze weer te laten vallen als het hun uitkomt. Dat is ook nu weer gebeurd. Washington heeft geen vinger uitgestoken tegen de Turken, en heeft zelfs bekend gemaakt dat de Koerden geen wapens meer zullen krijgen. Het verraad is dus weer eens compleet.

Had de Koerdische leiding anders moeten handelen om dit soort dingen te voorkomen? Dat is moeilijk te zeggen omdat we alle afspraken en overeenkomsten niet kennen. Maar in de internationale machtspolitiek is het meestal wel zo dat onduidelijke situaties heel lang geaccepteerd kunnen worden. Het scheppen van feiten meestal niet. Voordat Amerika over de grensbewaking begon was de status van het gebied onduidelijk. Daar kon iedereen mee leven, hoewel in sommige gevallen met knarsende tanden. Maar toen er over een grensbewakingseenheid werd gesproken verdween de onduidelijkheid en leek een besluit te zijn gevallen die de status van het gebied voor lange tijd zou vastleggen. Dat ging net iets te ver, en het resultaat zien we nu. Het was beter geweest als de Koerdische organisaties het Amerikaanse plan hadden afgewezen. Het was immers niet in Koerdisch belang en zou alleen hebben gediend om de Amerikanen een permanente aanwezigheid te geven in Syrië, waar ze de oorlog dik hebben verloren. Als je met machtspolitiek bezig bent speel je naar twee kanten. Als je te veel partij kiest voor een bepaalde kant riskeer je problemen met de andere kant. Het is immers allemaal een spel. Jammer genoeg een dodelijk spel als je niet een van de groot machten bent.

Kan de zaak nog gered worden, en zijn de Turken te verslaan? Vast staat dat het laatste woord nog lang niet gevallen is. De Koerden kunnen het best zo snel mogelijk afstand van de Amerikanen nemen. Ook dat is een risico, maar een risico dat te overzien is. Het zou geen slecht idee zijn om nauwere banden aan te knopen met de Syrische leiding. Syrië wil geen Amerikanen en ook geen Turken op haar grondgebied, dus is er een duidelijk gelijkluidend belang. Daar komt nog bij dat samenwerking met de Syrische leiding ook indirect betere contacten met Rusland zal opleveren. Dat zou er nog wel eens toe kunnen leiden dat Erdogan in zijn eigen zwaard valt. Natuurlijk zijn dit geen tactieken waar je trots op kunt zijn, maar internationale politiek is nu eenmaal een smerig spel, en als je niet wilt verliezen moet je mee spelen. Alleen moet je er wel altijd voor zorgen dat je aan je eigen principes en rode lijnen vasthoudt. De Koerden hoeven met niemand rekening te houden. Immers wie houdt er rekening met de Koerden?

Dan het tweede deel van de vraag. Het antwoord hierop is duidelijk; zeker kunnen de Turken verslagen worden. De aanval is nu meer dan ander halve week aan de gang, en in feite heeft het Turkse leger nog geen meter terrein winst geboekt. De Koerdische milities vechten immers voor hun thuisland, en er is geen betere motivatie. Daar komt nog bij dat als het om vechtlust gaat iedere Koerd zeker 10 Turken waard is. Dat is in het verleden steeds opnieuw bewezen. Natuurlijk zijn er verliezen en wordt er veel schade aangericht, maar terug vechten is het enige antwoord op de Turkse agressie. De Turken zullen het zeker nog niet opgeven, maar uiteindelijk zullen ze over de grens teruggejaagd worden. Erdogan en zijn jihadistische bondgenoten denken intussen een soort wereldmacht te zijn. Afrin zal bewijzen dat dit een illusie is.

De Koerden zullen dus waarschijnlijk de strijd winnen, en hopelijk zal dit een vrij Koerdistan een stap dichterbij brengen. Maar er is ook nog een andere kant die zeker niet minder belangrijk is. Erdogan en zijn groene AKP fascisten spelen een cruciale rol in de complotten van de politieke islam om steeds meer invloed en macht te verwerven. De Koerdische strijders hebben steeds opnieuw de strijd aangebonden tegen deze figuren en hun verwerpelijke ideologie, en hebben steeds opnieuw gewonnen. Zij vechten niet alleen voor Koerdistan, maar voor ons allemaal. Het zou niet meer dan terecht zijn als ze hiervoor het respect en de bewondering krijgen, die ze zonder twijfel verdienen.

In heel Europa is er tegen de aanval op Afrin gedemonstreerd. Maar ook hier krijgen de Koerden te maken met repressie. In Keulen werd een demonstratie van meer dan 20.000 mensen voortijdig afgebroken omdat de politie “verboden” vlaggen zag. Een uitvloeisel van het onterechte Duitse PKK verbod. In Nederland demonstreerden meer dan 2.000 mensen in Amsterdam. Er waren verschillende Turkse provocaties waarbij de politie zich meestal tegen de Koerdische demonstranten keerde. Op een zeker moment trok een smeris zelfs zijn pistool. Er werd niet geschoten, maar het geeft wel een goed beeld van de mentaliteit. Daar komt nog bij dat in verschillende Nederlandse steden, waaronder Amsterdam en Utrecht, een anti-PKK boek in brievenbussen is gestopt. Het verwerpelijke boek komt uit de hoek van de AKP fascisten en beschrijft de PKK als goddeloos. Het is taal gebruik dat typisch is voor de politieke islam. De strijd is dus niet alleen in Koerdistan, maar ook hier. Waakzaamheid is geboden.

Redactie IKN in samenwerking met het Rode Vaandel