VS bombardeerde Somalië tijdens Russische invasie in Oekraïne
“Je hoeft niet te kiezen tussen het Amerikaanse en het Russische imperialisme,” schreef een anti-oorlogsverslaggever. “De juiste keuze is om beide te verafschuwen en te weerstaan.”
(Door Kenny Stancil, Common Dreams, vertaling globalinfo.nl die wel meer donateurs wil, Foto: Amerikaanse militairen in Somalië in 2006, Flickr CC2.0)
Net voordat de Russische president Vladimir Poetin zijn grootschalige militaire aanval op Oekraïne begon, die beschuldigingen van mogelijke oorlogsmisdaden heeft opgeroepen en wereldwijd is veroordeeld, hebben de Verenigde Staten Somalië getroffen met de meest recente drone-aanval in hun 15-jarige oorlog tegen het verarmde land.
“De voortdurende verschrikkingen van een langdurige oorlog zijn even belangrijk als de nieuwe verschrikkingen van een nieuwe.”
In een verklaring die woensdag werd vrijgegeven, zei het Amerikaanse Afrika Commando (AFRICOM) dat de luchtaanval van dinsdag gericht was tegen vermoedelijke al-Shabab militanten “nadat ze partnerstrijdkrachten aanvielen op een afgelegen locatie in de buurt van Duduble.”
De eerste bekende Amerikaanse luchtaanval in Somalië in 2022 was de vijfde sinds het begin van president Joe Biden’s ambtstermijn in het Witte Huis.
“Voor hem heeft Donald Trump de Amerikaanse oorlog in Somalië geëscaleerd zoals niemand anders dat eerder heeft gedaan, door het land meer te bombarderen in de eerste twee jaar van zijn presidentschap dan Barack Obama in acht jaar, helemaal tot 19 januari 2021,” schreef journalist en auteur Spencer Ackerman donderdag op zijn Forever Wars blog. “George W. Bush stortte de VS in 2006 voor het eerst in een conflict in Somalië.
Ackerman vervolgde:
Ik aarzel om Somalië een vergeten oorlog te noemen. Ik schrijf in Reign of Terror dat een oorlog vergeten noemen impliceert dat hij überhaupt publieke aandacht heeft gekregen. Kort voor ik het boek schreef, vernam ik dat het House Armed Services Committee nog nooit een studie had gemaakt van een oorlog die meer dan tien jaar oud was. Er is geen verwachting of inspanning om een strategie uit te stippelen die deze omstandigheid tot een einde kan brengen. Er is zelfs geen druk voor het meest elementaire toezicht.
Met een minimale verspilling van Amerikaans bloed en geld en minder media-aandacht kan een oorlog zoals de VS die in Somalië voert, blijven voortduren zolang er geld voor is. In Washington wordt niets anders gedaan dan minzaam de schouders ophalend en er gevoelloos van uitgaan dat wat de VS ook doet, het wel de beste van de slechte opties is. Na 15 jaar hoeft AFRICOM de operatie niet meer te rechtvaardigen dan met “gewelddadige extremistische organisaties als al-Shabab vormen een bedreiging op lange termijn voor de Amerikaanse en regionale belangen”.
Dat het Russische bombardement op Oekraïne tientallen burgers doodde en duizenden vluchtelingen voortbracht, terwijl hij zijn stuk schreef, benadrukte Ackerman dat hij zich niet bezighield met “gemakzuchtig whataboutisme”(*).
“Ik denk niet dat er enige omzeiling nodig is,” betoogde Ackerman. “Je hoeft in feite niet te kiezen tussen het Amerikaanse en het Russische imperialisme. De juiste keuze is om beide te verafschuwen en te weerstaan, met de nadruk op het weerstaan van de agressie van je eigen staat, omdat je de grootste kans op succes hebt tegen iets dat in jouw naam gerechtvaardigd is.”
Jacobin’s Europa redacteur David Broder maakte donderdag een vergelijkbaar punt door te stellen dat progressieven fel gekant zouden moeten zijn tegen een militaire reactie van de VS op de Russische invasie in Oekraïne – en wat hij karakteriseerde als het roekeloze buitenlandse beleid dat deze invasie waarschijnlijker heeft gemaakt.
Hoewel “Poetin niet werd gedreven om binnen te vallen door westerse dreiging of door een kleine maar militante extreem-rechtse minderheid in Oekraïne,” schreef Broder, “moet duidelijk worden erkend dat westerse acties hebben geholpen die weg te bereiden.”
“Dit is niet alleen omdat de NAVO door haar expansie na 1991 Rusland heeft omsingeld of haar militaristen in staat heeft gesteld te beweren dat tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoeste gebieden opnieuw worden bedreigd,” merkte hij op. “Meer dan dat, put Poetins claim om op te komen voor minderheden in de Donbas uit een nu welbekend draaiboek van ‘humanitaire’ interventie.”
Volgens Broder:
De constatering dat degenen die Irak, Libië en Joegoslavië hebben verwoest, hem niet kunnen veroordelen, is geen oefening in “twee-kantenisme”. Mensen als Blair, Clinton, Trump en Poetin hebben vaak aan dezelfde kant gestaan, door materiële samenwerking in de oorlog tegen het terrorisme (War on Terror) en in hun gemeenschappelijke ondermijning van het internationale recht dat zij allen beweren hoog te houden. Keer op keer heeft Washington een bondgenootschap gesloten met despoten, hen vervolgens als onbetrouwbaar beschouwd en daarna militaire offensieven tegen hen gelanceerd die er alleen maar in slaagden chaos te verspreiden. Links heeft de plicht zich deze rampen te herinneren en te voorkomen dat ze zich in het heden herhalen.
Ackerman, ondertussen, beweerde dat zolang het Amerikaanse leger op de hele wereld bommen werpt, “er over geschreven moet worden, vooral omdat er nooit meer dan sporadische Amerikaanse verslaggeving over de Somalië oorlog is geweest. Er moet nu over geschreven worden omdat het nu gebeurd is.”
“Dat wil niet zeggen of impliceren dat berichtgeving over Oekraïne ongepast is,” voegde hij eraan toe. “Er is een Russische aanval op Oekraïne en daar moet verslag van worden gedaan. In plaats daarvan stel ik dat de aanhoudende verschrikkingen van een langdurige oorlog er evenveel toe doen als de nieuwe verschrikkingen van een nieuwe oorlog.”
*) Aanvulling globalinfo: Het whataboutisme is een stijlfiguur waarbij kritiek wordt gepareerd door te suggereren dat de criticus (of waar hij/zij voor staat) net zo goed te bekritiseren valt. (bron: taalbank.nl)