Ga naar de inhoud

Protesten in Irak breiden uit, de pers zwijgt.

Hoe komt het toch dat één dissident in een land als China of Myanmar voorpaginanieuws is, terwijl miljoenen demonstranten in Irak al meer dan 7 weken worden genegeerd? Is het misschien omdat die protesten gericht zijn tegen een door de VS geïnstalleerde regering in een olierijk land dat de VS wil blijven bezetten?

6 min leestijd
Iraqispring
(Oorspronkelijk verschenen op de website DeWereldMorgen)
Sinds 26 december betogen miljoenen Irakezen onophoudelijk tegen corruptie en wantoestanden.

In 2003 zouden George Bush en Tony Blair de Irakezen ‘mensenrechten’ brengen. Bush zei: “Elke vrouw in Irak is nu beter af”. Paul Bremer, hoofd van bezettingsautoriteiten, vertelde de wereld dat de Irakezen “zich geen zorgen hoeven te maken over de geheime politie, die dagen zijn voorbij.”

De realiteit is anders

Het Human Rights Watch (HRW) rapport van 2012 bevestigde dat de mensenrechten van de Irakezen “ongestraft en massaal worden geschonden “. In 2013 meldde HRW dat de Iraakse veiligheidstroepen gebruik blijven maken van “bedreigingen, geweld en arrestaties van demonstranten en journalisten” en dat eenheden van drie ministeries, alsook van het kabinet van de premier zelf, “geheime gevangenissen” hebben geïnstalleerd buiten de wet. HRW meldde ook een “recordaantal executies in 2012”.

Corruptie

Het regime zorgt voor sektarische, etnische verdeeldheid, maar vooral voor corruptie: verspilling van 600 miljard dollar van de olie-inkomsten, veel meer dan wat Irak heeft verdiend aan olie de voorgaande 70 jaar. Ondertussen bezetten duizenden Amerikaanse “diplomaten”, veiligheidsaannemers, CIA-agenten en Special Operations-eenheden het grootste ambassadegebouw ter wereld, om de regering in het centrum van Bagdad beter te controleren en manipuleren.

Sinds 2003 stierven meer dan een miljoen Irakezen door luchtaanvallen, schietpartijen aan checkpoints, huurlingen, autobommen en zelfmoordaanslagen. Dat is tien keer meer dan de VS officieel willen toegeven.

Meer dan 44 procent van de begroting van het regime wordt besteed aan de veiligheid: 800.000 soldaten, politie, Special Forces en particuliere beveiligingfirma’s om hoge ambtenaren en leden van het parlement te beschermen. Een bureaucratie die in omvang verdubbeld is sinds 2003 slokt het grootste deel van de rest van het budget op: een parasitaire sociale klasse.

Ondertussen moet jan modaal het stellen met 18 uur zonder elektriciteit, geen schoon water (70 procent) en geen functionerende sanitaire voorzieningen (80 procent). In Bagdad stroomt bijna tweederde van het afvalwater van de stad nog steeds ongezuiverd in rivieren en andere waterwegen.

Oxfam rapporteerde in 2007 dat 92 procent van de Iraakse kinderen leerstoornissen hebben en/of verhinderd worden om school te lopen. Ontvoering en moord op de intellectuele middenklasse dwong de meerderheid van hen om te vluchten. Met honderden journalisten die werden gedood zijn nauwelijks onafhankelijke buitenlandse verslaggevers achtergebleven in Irak.

Vrouwenrechten onbestaande, dank zij de VS

Wat vrouwenrechten betreft: Mu’ta en polygamie katapulteerden Irak meerdere eeuwen terug in de tijd. Mu’ta, een tijdelijk huwelijk, werd nieuw leven ingeblazen na 2003. Een religieuze figuur zegent een ‘contract van bepaalde duur’: voor een paar uur of jaar, voor een kleine bruidsschat. Een gelegaliseerde vorm van prostitutie. Polygamie wordt gepresenteerd als een oplossing voor het enorme aantal weduwen. Arme vrouwen… En dat in een land dat ooit het meest geseculariseerde was in de ganse regio.

Vrouwen worden vaak opgesloten om hun ondergedoken mannelijke familieleden te dwingen zich over te geven of misdaden te laten bekennen. Seksueel misbruik en dreigen met verkrachting worden straffeloos toegepast tegen zowel mannelijke als vrouwelijke gedetineerden, zelfs minderjarigen. Een gedetineerde imam vertelde een delegatie van de Iraakse parlementsleden: “ze dwongen ons te praten door ons te verkrachten.”

De wantoestanden zijn niet gestopt na het Abu Ghraib schandaal in 2004. Amnesty International beschrijft dat in een vleugel van de gevangenis in Bagdad “ondervragers gedetineerden sodomiseerden met stokken en geweerlopen. Sommige jonge mannen zeiden dat ze gewongen werden tot orale seks met ondervragers en bewakers ” en zo ze geen misdaad bekenden “dreigden ze de vrouwen en meisjes te verkrachten in hun families”. BBC Arabic meldde de dood van 34 gedetineerden onder marteling gedurende de laatste vier maanden alleen al.

Deze systematische misbruiken zijn bedoeld om de wil van de mensen te breken. Daar zijn de bezetter en de marionettenregering evenwel niet in geslaagd. Zeven weken al demonstreren honderdduizenden Irakezen in vele steden. Ze eisen structurele hervormingen, verandering van het regime en een einde aan de criminele willekeur.

Terwijl marteling onder Saddam eerder beperkt was, en met name bedoeld voor degenen die tegen het regime ageerden, zijn verkrachting en marteling onder de bezetting en het Iraakse regime gericht tegen brede lagen van de bevolking. Een politiek van collectieve vernedering, intimidatie en terreur, een misdaad tegen de menselijkheid, gecreëerd door de bezetter. Degenen die verantwoordelijk zijn voor deze tragedie moeten ter verantwoording worden geroepen.

Massale verkrachtingen in gevangenissen

Iraaks parlementslid Ali Shubbar beschuldigde Iraakse vrouwelijke gedetineerden in Iraakse gevangenissen van “seksuele lust” en beweerde dat zij “zich presenteren aan de politie en later beweren ze dat ze zijn verkracht.”. Ali Shubbar is lid van de Parlementaire Commissie Mensenrechten. Hij beweerde verder dat “de incidenten die zich voordoen in de gevangenissen niet verkrachtingen zijn, maar consensuele seks tussen gevangenen en politieagenten”.

Hij beëindigde zijn uiteenzetting met te zeggen dat er “geen bewijs is voor systematische verkrachtingszaken die werden gemeld”. Dit lid van het Comité van de Mensenrechten erkende wel dat “individuele gevallen hier en daar wel voorkomen, maar het gebeurt zeker niet systematisch.”

Hanan Fatlawie, een vrouwelijke parlementariër labelde alle vrouwelijke gevangenen als hoeren om de verkrachtingen te rechtvaardigen.

De vraag “hoe vaak heb je jezelf opgeblazen” is onderdeel van een grap die de ronde doet in Irak. Het verwijst naar een gevangene die onder dwang en om martelingen te voorkomen bekent dat hij zichzelf meerdere malen heeft opgeblazen. Veel Iraakse gevangenen spreken over onmenselijke marteling in gevangenschap. Tienduizenden gevangenen kwijnen weg in talloze geheime gevangenissen in Irak.

Bekentenissen na martelingen maken deel uit van de erfenis die Amerikaanse troepen en hun cipiers de Iraakse veiligheidstroepen hebben nagelaten.

Verhalen van gezinnen die worden vernietigd na de arrestatie van hun kostwinners zonder vorm van bewijs of proces komen vaak voor in Irak. Een aantal van de gevangenen werd opgesloten op de leeftijd van 19 jaar of zelfs jonger en kwijnt weg in de gevangenis gedurende vele jaren zonder enige vorm van proces.

Veel mensenrechtenorganisaties, waaronder The BRussells Tribunal, hebben vaak de wereldgemeenschap gealarmeerd over de verschrikkelijke omstandigheden in Iraakse gevangenissen waar marteling, verkrachting, sodomie en regelrechte moord endemisch zijn.

Al deze wantoestanden hebben de Iraakse bevolking ertoe aangezet om massaal en vreedzaam in opstand te komen. Bij de protesten op vrijdag 25 januari vielen minstens 7 doden en werden honderd gewond, waaronder 6 kinderen en 1 journalist, toen het leger schoot op vreedzame demonstranten. En volgens de laatste berichten wil premier Maliki een full scale aanval inzetten op de betogers.

Wanneer zullen de media eindelijk ontwaken uit hun “Iraakse winterslaap”? De pers heeft gelogen op grote schaal, gezwegen op grote schaal, geweigerd om wantoestanden te rapporteren als grote broer Amerika de schuldige was. Zij zijn dus medeplichtig aan een regelrechte genocide op het Iraakse volk. De vredesbeweging en de mensenrechtenorganisaties moeten de media daarvoor ter verantwoording roepen.