“Paddington, Terug naar je eigen land”
Plannen in Engeland om vluchtelingen per vliegtuig te deporteren naar Rwanda zijn dermate onbeschoft, dat ambtenaren die het uit moeten voeren nu in actie zijn gekomen. Er duiken bijvoorbeeld ‘officiële‘ aankondigingen op dat Paddington (een beer uit een populaire kinderboekenserie die uit Peru afkomstig is) zich moet melden om uitgezet te worden. Een van de dissidente ambtenaren stuurde een verklaring naar The Guardian.
(Het originele verhaal bij The Guardian, het is voor u vertaald door globalinfo, die best meer donateurs wil) foto: Een vals uitzettingsbericht dat deel uitmaakt van een protest van ambtenaren tegen het Rwanda-beleid van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Foto: Twitter)
Wij zijn de ambtenaren die ‘Ga naar huis Paddington’ posters ophingen uit verzet
Door Geheime medewerker Binnenlandse Zaken
Het Rwanda-deportatieplan heeft ons over de drempel geduwd. Daarom verzetten we ons en roepen we onze collega’s op om voor hun principes op te komen.
Zoals veel ambtenaren ben ik in dienst getreden vanwege de principes. We werken hier omdat we het publiek willen dienen, cruciale diensten goed willen laten werken en mensen willen helpen. Ik werk met toegewijde, bekwame en meelevende mensen. We begrijpen dat we geen politici zijn; we willen gewoon aan de slag en ervoor zorgen dat de dingen werken voor het publiek.
Maar op het ministerie van Binnenlandse Zaken is het onvermijdelijk duidelijk dat de dingen die we nu moeten invoeren – van grenzen tot politietaken tot immigratiehandhaving – veel mensen echt schade berokkenen. Zoals uit het verslag over de historische wortels van het Windrush-schandaal is gebleken, heeft het ministerie van Binnenlandse Zaken een lange en lelijke geschiedenis van structureel racisme, waarbij het Britse immigratiebeleid decennialang zo is vormgegeven dat het het aantal zwarte en etnische minderheden in dit land zo klein mogelijk trachtte te houden.
Het wekt dan ook weinig verbazing dat het barbaarse Rwanda-transportatieplan – om mensen die aan trauma’s en verschrikkingen zijn ontsnapt onder dwang naar een ander continent te vliegen – ons door hoge ambtenaren als “humanitair” wordt gepresenteerd. Het lachwekkend absurde idee dat het iets te maken heeft met het voorkomen van mensensmokkelaars wordt met een uitgestreken gezicht herhaald.
Als door het Windrush-schandaal (*) al niet duidelijk genoeg was wat de raciale prioriteiten in ons werk zijn, dan heeft de Russische invasie in Oekraïne dat nog eens extra duidelijk gemaakt. Natuurlijk moeten onschuldige mensen die uit hun huizen zijn gebombardeerd, hulp krijgen en een plaats om hun leven weer op te bouwen, als ze daarvoor kiezen. Toch is dit niet de enige oorlog die gaande is. Het verschil in reactie wanneer er blanke gezichten bij betrokken zijn, kon niet schrijnender zijn. Er werden hele nieuwe visumroutes gecreëerd met veel “genereuzere” voorwaarden, zoals geen verbod om te werken of om toegang te krijgen tot essentiële openbare middelen.
Oekraïne heeft, net als Covid, enkele glimpen laten zien van hoe de regering zich kan mobiliseren om voor mensen te zorgen en levens te ondersteunen – maar alleen soms. Waarom is dit soort respons nooit gekomen voor de mensen in wanhopige situaties in Jemen, Ethiopië, Soedan, Palestina, Afghanistan? Laat staan voor de klimaatcrisis.
Keer op keer hebben we gezien hoe het officiële leiderschap zo onmachtig is om elementaire menselijkheid te tonen dat degenen onder ons in de gewone gelederen elkaar aankijken en het hoofd schudden. Kan dit echt gebeuren? Is dit wie we zijn?
Dus, zeggen we: het is genoeg geweest.
We zijn het beu om te aanvaarden dat het zo grimmig moet zijn. Moe van het stilzwijgend meegaan met elke nieuwe stap die ons gezegd wordt te zetten in een steeds meer controlerende, meer verdeelde wereld. Er wordt ons een mooie droom voorgespiegeld van een organisatie die van Windrush heeft geleerd – “One Home Office” heet het transformatieprogramma van het departement. Maar als we echt “One Home Office” willen worden, moeten we ons steentje bijdragen.
Zie ook: Paddington, go home: Home Office staff pin up faked deportation notices
Plaatje: Refugees Welcome stickers beginnen overal op te duiken in de burelen van het ministerie van Binnenlandse Zaken: Twitter
Welkom bij “Ons ministerie van Binnenlandse Zaken“, een groeiend netwerk van ambtenaren in dienst van het ministerie van Binnenlandse Zaken die onze beginselen serieus nemen. Zoals onpartijdigheid en eerlijkheid en het respecteren van de rechtsstaat voor iedereen, en het hooghouden van de rechten die ieder mens heeft. En we vinden manieren om deze zelf in de praktijk te brengen. In wat we doen, en waar we ons tegen verzetten. Door ons uit te spreken. Door te luisteren naar stemmen die vaak niet geloofd of die genegeerd worden. Door scheuren te vinden in de verstikkende, onmenselijke, bureaucratische muren, door ze open te breken en ruimte te maken om iets beters op te bouwen. We spreken met collega’s en delen onze steun, we doen wat we openlijk of subtiel kunnen doen – van posters die collega’s herinneren aan onze echte waarden tot de “Refugees Welcome”-stickers die we in onze gebouwen plakken. We proberen een manier te vinden om onze principes na te leven en ernaar te handelen. Misschien kan deze vijandige omgeving die ons allen in haar greep houdt, op de een of andere manier worden ontwapend, ontward. En we nodigen onze collega-ambtenaren uit: welke draden wil jij helpen losmaken?
*) Noot van globalinfo: Windrush schandaal: genoemd naar het schip genaamd Windrush waarmee de eerste groep migranten uit het Caribisch gebied in 1948 naar Groot Brittannië kwam. In 2018 werd vastgesteld dat een groot aantal mensen die voor 1973 in Engeland aankwam en volledige Britse ingezetenen waren, wederrechtelijk gedeporteerd waren en/of banen en woningen afgenomen waren. Ondanks beloftes na het onderzoek om mensen te compenseren, is slechts 5 % van de slachtoffers iets vergoed. Velen zijn ook inmiddels gestorven. https://en.wikipedia.org/wiki/Windrush_scandal