Herintroductie ‘Bijen-Moordenaar’ voor suikerbietenboeren
De Franse minister van Landbouw en Voedselvoorziening heeft de terugkeer van het insecticide ‘neonicotinoïden’ voor het bespuiten van de suikerbieten aangekondigd om een door bladluis overgedragen ziekte te bestrijden. Dit zogeheten ‘bijendodend’ insecticide is in Frankrijk bij de wet op de biodiversiteit van 2016 met ingang van 1 september 2018 verboden.
(Door Thom Holterman, overgenomen van Libertaire Orde foto: omslag van rapport over alternatieven voor neonicotinoïden)neonicotinoïden)
De Europese Unie heeft ook het gebruik van de belangrijkste vertegenwoordigers van deze chemische familie verboden. ‘Deze verboden zijn essentieel om de massale achteruitgang van bijenkolonies en wilde bestuivers tegen te gaan’, aldus de minister van Landbouw en Voedselvoorziening in een persbericht van augustus 2018. En dus breekt men de wet open om het middel toch te gebruiken. Zo werken schurken zonder grenzen. [ThH]
Bijen-moordenaar
Suikerbieten-landschap
Dus: de winst gaat voor de bijen. De bladluis moet bestreden worden. Het Franse dagblad Le Monde van 6 augustus 2020 meldt er het volgende over: ‘De bietentelers hebben hun zaak gewonnen. De minister van Landbouw en Voedselvoorziening is overstag. Hij heeft op donderdag 6 augustus de uitvoering aangekondigd van een hulpplan voor de sector, die geconfronteerd wordt met de vergeling van de bieten, een virale ziekte die wordt overgedragen door een bladluis (Myzus persicae). Deze ziekte kan leiden tot opbrengstverminderingen van 30% tot 50% – volgens schattingen van de industrie [en die zal er toch niet om liegen?; thh.], opgenomen in het ministeriële persbericht. De bietentelers zeggen dat ze geconfronteerd worden met een “ongekende crisis”.’
Het doden van de bijen en andere wilde bestuivers zal echter een nog veel grotere crisis opleveren, maar dat is van latere zorgen – zeggen we maar… Op dat grotere effect zal ik terugkomen in mijn bespreking van het tijdschrift Réfractions dat als thema kent collapsologie.
‘Het teruggrijpen op de ‘bijendodende insecticide’, was aldus Le Monde, ‘een van de belangrijkste eisen van de bietentelers, vooral omdat ook andere Europese landen van het verbod afwijken [hoe dat in Nederland zit, heb ik niet nagegaan, maar minister Schouten van Landbouw, zal als boerendochter alle begrip hebben voor de agro-industriële landbouwers; thh].’
De Franse boeren-industriëlen zetten druk met: ‘Dit is een waarschijnlijk verlies van meer dan 150 miljoen euro en kan zelfs oplopen tot 200 miljoen euro voor de telers, aangezien de omvang van de epidemie toeneemt’. De voorzitter van de Algemene Confederatie van Bietentelers (CGB) schreef daarover op 31 juli in een open brief aan de minister-president. Er werd geklaagd dat sommige boeren meer dan 1.000 euro per hectare zullen verliezen [waren ze dan geen private ondernemers?; thh.], ‘een tragedie voor deze boeren!’.
Ja, dat is het in het verhaal van en voor de boeren. De echte tragedie is evenwel die van de bijen – en in een opvolgend stadium voor ons allemaal: geen bijen en geen wilde bestuivers betekent geen vruchtvorming en geen voedsel meer. Dat is de tragedie van de langere termijn. Nu gaat het om het redden van een deel van de agro-industrie die georganiseerd lijkt als een ‘maffia’: druk uitoefenen en slachtoffers maken ten behoeve van eigen gewin. Waarom zouden er eigenlijk zoveel agro-industriële suikerbieten geproduceerd moeten worden?
Thom Holterman
[Deel – de rest zit achter een betaalmuur – van artikel overgenomen, vertaald en bewerkt uit: Le Monde 6 augustus 2020; thh.]
UPDATE:
Een antwoord op mijn retorische laatste vraag is te vinden in een artikel getiteld ‘De suikerbiet kan meer’; integraal te lezen op Internet, klik: HIER. De laatste zin van dat artikel leert iets over een lopend project, dat ‘is een klein beetje vergroening van de chemische industrie en een betere prijs voor de suikerbietenboer’.
Mijn commentaar: Die vergroening zit er als afleidende mantra bij. Het project wordt namelijk uitgevoerd door de universiteit Wageningen in een consortium met de (multinationale) chemische industrie en die gaat voor de winst. Als het project slaagt zit het er dik in dat het productie areaal voor suikerbieten wordt vergroot. Het mes snijdt voor de chemische industrie dan naar twee kanten. De industriële monoculturele productie van suikerbieten zal nog meer inzet van insecticiden – door diezelfde sectorale (agro) chemische industrie geproduceerd – dus van de ‘bijen-moordenaar’ vragen. En u dacht dat na de coronacrisis alles anders zou zijn?
Weet dan dat op de suggestie die ik hier boven formuleerde allang is vooruitgelopen. Ze zijn niet gek. Ze houden ons voor de gek ! De Europese Commissie heeft in 2017 namelijk het opgelegde suikerbietenproductiequotum laten vervallen, waardoor het Nederlandse areaal naar verwachting met 14 % stijgt. Dus die EU-Commissie die zich zo’n zorgen maakt over de bijenstand en van de wild bestuivers, vergroot tegelijk de monoculturele agro potentie om meer ‘bijen-moordenaars’-middelen in te zetten… Dit heeft een naam: samenwerking met de industrie tegen mens en milieu ! [ThH]
—————–
(Aanvulling globalinfo: zie ook stuk op foodlog over repercussies voor Nederland)