1 mei, Berlijn: het eigendomsstelsel in gevaar brengen
De Duitse hoofdstad biedt al een jaar of dertig plaats aan een heftige en grote revolutionaire 1 Mei demonstratie. Ook dit jaar zal die weer groot en strijdbaar zijn. Er wordt door verschillende linkse organisaties toe opgeroepen. Hier een vertaling van de oproep voor een ‘anarchistisch blok’. Onderaan dit bericht nog een korte stuk geschiedschrijving van de 1e Mei in Berlijn.
(Bron: A1m vertaling globalinfo.nl)
Vorig jaar kwamen op 1 mei in Berlijn zo’n 20.000 mensen demonstreren. Politie trad weer hard op.
Hier een videoverslag van dat politieoptreden (helaas niet ondertiteld):
{youtube}38Rx9_de_GY{/youtube}
“De komende verandering kan alleen komen door revolutie, omdat de bezittende klasse geen vreedzame verandering zal toestaan; toch zijn wij bereid te werken voor vrede tegen elke prijs, behalve de prijs van vrijheid.”
Lucy Parsons
“We dragen een nieuwe wereld in ons hart, en die wereld groeit op dit moment, hier.”
Durruti
“Wat het oog ziet, houdt de hand vast. Het brandbare spul van het eigendom ontsteekt de vlam van revolutie”
Stirner
Heel vaak beweren wij lichtvaardig dat wij tegen het kapitalisme zijn, maar soms denken wij niet echt na over wat kapitalisme betekent. Verloren in de abstracte strijd tegen het onverzadigbare beest, vergeten we hoe echt het is.
Eeuwenlang is de arrogantie van de rijken en machtigen toegenomen om de exclusieve heerschappij over ons leven af te kondigen. Zij controleren onze beschikbare tijd door arbeid en willen zich onze gevoelens en sociale relaties toe-eigenen. Vermoeidheid is niet langer een deel van ons, maar de verplichting van onze wekelijkse urenindeling. Dezelfde uren die ons verlangen naar vrije tijd met vrienden en geliefden uitwissen. Het is deze plicht die ons lichaam, en daarmee onze eerste ruimte van expressie, in de kapitalistische handen van de staat en zijn dienaren legt. Het verflecht ons leven op een meest intieme manier met eigendom. Het vestigt de gevangenis van de binariteit, als absolute waarheid, en sommige lichamen en relaties worden waardevoller geacht dan andere.
Privé-eigendom zoals wij dat kennen, dat we kennen in het kapitalistische systeem waarin wij zijn geboren en opgegroeid en dat daarom bijna als iets “natuurlijks” wordt gezien, dateert in feite al van enkele eeuwen geleden. Pas sinds de 17e eeuw is het algemeen aanvaard dat eigendom een natuurlijk feit en een onaantastbaar recht van iedere burger is. Vandaag de dag wordt in alle landen het privé-eigendom beschouwd als een waarlijk heilig en natuurlijk recht, absoluut en onvervreemdbaar, noodzakelijk en onschendbaar, dat het waard is te worden beschermd door de kracht van ideeën en door de kracht van wapens. Rijkdom is een absoluut goed geworden, kapitalisme de beste van alle mogelijke werelden.
Eigendom is noodzakelijk voor de staat, voor de rijken en machtigen om hun overheersing te handhaven, en het is helemaal niet noodzakelijk voor geluk. Wat hebben wij eraan om meer te hebben dan anderen? Waarom zou dat ons gelukkig maken? Het is niet het bezit van iets dat ons gelukkig maakt, maar de mogelijkheid om erover te beschikken. Waarom kunnen wij ons dan niet samen met anderen ontdoen van de dingen die wij nodig hebben in plaats van alles voor onszelf te houden? Er is een groot verschil tussen het collectief kunnen gebruiken van een bepaald goed op dezelfde manier of op de manier waarop het individu het nodig heeft, en het alleen voor zichzelf bezitten. Bezit en eigendom geven macht. Macht over wanneer, hoe en wie toegang heeft tot het goed. Zelfs de basisgoederen die wij nodig hebben om te leven, zoals huisvesting, voedsel, gezondheid, mobiliteit, kennis, enz. zijn het privé-bezit van een paar rijke mensen, bedrijven of de staat, die beslissen tegen welke prijs en onder welke voorwaarden zij ons ter beschikking kunnen worden gesteld. Dit creëert een voortdurende chantage, een strakke leiband om onze nek die langer of korter wordt naar gelang van de ideeën van degenen die de leiband vasthouden.
De staat en de heersers moeten hun suprematie en privé-eigendom verdedigen. Zij hebben wetten nodig om hun naleving te controleren en bijgevolg een handhavings- en repressief orgaan, vertegenwoordigd door politie en gevangenissen.
Deze twee instellingen, gevangenis en politie, zijn gestructureerd en ontworpen om de sociale ongelijkheid die reeds in de samenleving aanwezig is, te versterken en hiërarchieën en macht te beschermen.
Het is geen toeval dat de meest geregistreerde misdrijven diefstal, fraude en beschadiging van eigendom zijn, die goed zijn voor 62 % van het totale aantal eerdere veroordelingen in Duitsland (bron: Polizeiliche Kriminalstatistik 2018).
Een andere sport op de ladder van het privé-eigendom is de monopolisering van de productiemiddelen door de bezitters van kapitaal. Het huidige systeem vereist een snelle ritme van productie om de monden van het kapitalisme te voeden. Het doet er niet toe wat wordt geproduceerd en ten koste van wie, wat telt is dat het wordt geproduceerd voor hen die kunnen consumeren.
De wapenindustrie is een duidelijk voorbeeld van exclusieve productie die enorme hoeveelheden hulpbronnen vereist en enorme hoeveelheden kapitaal verplaatst, maar wie heeft het nodig en wie wil het echt hebben? Dat doen wij zeker niet. Wapens, die fungeren als een middel tot globalisering en die de natie positioneren als een unieke en absolute vorm van sociale consolidatie. Zij scheppen grenzen die alleen zichtbaar worden voor de ogen van hen die ze bewonen onder de macht van deze wapens en hun dienaren. Zij vinden in oorlog een machtig middel om hun gecentraliseerde machtssystemen te consolideren door middel van het geweldsmonopolie.
Het is de eeuwige leugen van de heersende klasse om het gewaad van de koloniale overheersing te veranderen. Een koloniaal bewind dat hele volkeren verkracht, tot slaaf maakt en vermoordt onder het voorwendsel van blanke suprematie, en dat elk collectief gevoel dat niet strookt met zijn moderne democratie als barbaars en gevaarlijk afschildert. En dit alles alleen maar om zich natuurlijke hulpbronnen toe te eigenen en ze met geweld te exploiteren in het belang van enkelen in het mondiale Noorden. De afstompende belofte van de moderne Westerse democratie die een wapen wordt tegen alle bevrijdingsbewegingen in het mondiale Zuiden.
Van koloniale overheersing tot de toe-eigening van onze lichamen, de moeilijkste taak is onszelf te dwingen de wereld niet te zien door de ogen van hen die ons overheersen. Om niet de bondgenoten te worden van hen die ons onderdrukken, en zo diegenen te onderdrukken die een trede onder ons staan in de wereld.
Geluk kan alleen bestaan in vrijheid, en we kunnen alleen van vrijheid spreken als allen vrij zijn.
Wij zijn het beu om debatten over armoede te steunen en te horen dat wij geduldig moeten wachten om van de zogenaamde voordelen van het kapitalistische systeem te kunnen genieten. Wij zijn het beu om pionnen te zijn in hun machtsspelletjes, om min of meer rechtstreeks uit te buiten of te worden uitgebuit, om te leven in deze wereld die op elke manier wordt misbruikt, in deze leugen van democratische staten en kapitalisme. Wij willen niet dienen of gediend worden. Wij verwerpen alle vormen van hiërarchie en autoritarisme.
We kunnen niet zwijgen en passief blijven. Onze ideeën moeten zich verspreiden en in de praktijk gestalte krijgen voor een totale bevrijding van onszelf en alle onderdrukte en uitgebuite collectieven. Zodat macht met al zijn componenten zoals gezag, hiërarchie, onderdrukking en privé-eigendom en in al zijn vormen zoals de staat en zijn instellingen, religieuze hiërarchieën, patriarchaat, kolonialisme, able-isme en speciesisme slechts een verre herinnering zullen zijn.
Als een anarchistisch blok zijn wij het samenkomen van verschillende levenservaringen en idealen. Het is de liefde voor de vrijheid en de overtuiging te strijden tegen het kapitalisme die ons verenigt en ons in staat stelt onze verschillen om te zetten in een gemeenschappelijke strijd tegen onderdrukking. Wij erkennen dat wij allen harder moeten werken om dergelijke verschillen te aanvaarden. We roepen je niet op om je bij ons aan te sluiten. Wij nodigen je veeleer uit om samen op te bouwen, onze dialoog te verdiepen en samen te strijden.
Onteigening, bezetting en oplichting van de staat en de bourgeoisie zijn enkele voorbeelden van directe acties tegen privé-eigendom, dat wij opeisen en willen terugnemen als een daad van bevrijding uit de ketenen van het kapitalisme, om terug te krijgen wat ons ontnomen is.
Een her-eigening die geen doel op zich wil zijn, het is voor ons niet genoeg om wat we terugnemen voor onszelf te hebben, we willen het delen. Laten we het systeem van privé-eigendom vernietigen en solidariteit in de praktijk brengen en hulpbronnen delen.
We willen niet alleen een stukje van de taart, we willen de hele bakkerij!
Een leven zonder kapitalisme is mogelijk.
Voor collectieve sabotage!
————-Aanvulling GI:
De revolutionaire 1e Mei demonstratie ontstond in 1987 toen voor het eerst door radikaal linkse en autonome groepen een aparte 1 Mei-demonstratie werd georganiseerd. in de jaren daarvoor werd steeds door een groeiend groot blok autonome antikapitalisten deelgenomen aan de ‘officiële’ 1 mei demonstratie van de vakbonden en linkse partijen. Ze werden daarbij voortdurend aangevallen door politie, zonder dat de organisatoren daar tegen protesteerden. Daarom werd besloten voor 1987 een ‘eigen’ demonstratie te organiseren.
Tot veler verbazing werd die ten eerste groter dan die van de reguliere vakbonden. Maar ook liep die uit op een heuse volksopstand toen de politie de stommiteit beging om een politieke 1 mei markt in Kreuzberg aan te vallen. De politie leed op die dag een smadelijke nederlaag en werd de buurt uitgeknokt door een woedende menigte die voor een groot deel bestond uit ‘gewone’ lokale bewoners die zich aan de zijde van de demonstranten hadden geschaard. Nadat de politie vertrokken was, werden supermarkten geplunderd en de grootste, Bolle zelfs in de fik gestoken. Het was prachtig weer en de stemming was even opstandig als vrolijk. Na het succes van 1987 werd het een traditie om op 1 mei een militante demonstratie te organiseren, die steevast door de politie werd belaagd waarna het ‘nog lang onrustig bleef in de stad’.
*) Kroniek (duits)
*) Wikipedia over 1 mei in Berlijn