municipalisme

De dodelijke uitbraak van COVID-19 in Italië betekende een keerpunt in het wereldwijde debat over de pandemie. Toen de ziekte voor het eerst opdook en zich over China verspreidde, vonden de mensen in machtige westerse landen het gemakkelijk om de dreiging te ontkennen. Maar eind februari dwong het nieuws van een ernstige uitbraak in de rijke, Noord-Italiaanse regio Lombardije tot een ontnuchterende onthulling: als een grote uitbraak van Covid-19 in Italië kan gebeuren, kan het overal gebeuren.

Het municipalisme is een ruwe, herontdekte diamant van de politieke theorie. Roger Jacobs bestudeert hem aan verschillende kanten. Hij probeert de municipalistische verschijningsvormen die hij om zich heen ziet groeien onder te brengen in een soort van typologie die hij zelf zeer onvolledig noemt, maar die toch zeer belangrijk is omdat het bij mijn weten een van de eerste theoretische pogingen is om lijnen te trekken in het zeer verscheiden landschap van het nieuwe municipalisme dat op dit ogenblik in volle ontwikkeling is. Een aanrader.

Uitputting van de grondstoffen, uitroeiing van de soorten, klimaatopwarming: de natuur is in crisis. In een dergelijke context roept Murray Bookchin, Amerikaans pionier van de sociale ecologie, op tot een mondiale verandering: aan de overheersing van de mens over de natuur kan pas een einde komen als er ook een einde komt aan de overheersing van de mens over de mens.

Zowat overal in Frankrijk werpen zich ‘burgerlijsten’ in de campagne van de gemeenteraadsverkiezingen van maart, waarbij ze zich laten inspireren door een politieke traditie die de maatschappij ‘van onderop’, vanaf het lokale niveau wil veranderen.

Een echte brug tussen anti-autoritaire strijd tegen systemen van onderdrukking en systemische ecologie. Sociale ecologie, theoretisch ontwikkeld door Murray Bookchin, is een solide politiek instrument dat uitgaat van de veronderstelling dat al onze ecologische problemen eigenlijk voortkomen uit onze sociale problemen. De sociale ecologie biedt dus een analysekader dat rekening houdt met onderdrukkingssystemen en een concreet voorstel voor een sociaal model: het libertair communalisme.

Minder dan een maand geleden werden er in Spanje parlementsverkiezingen gehouden (die nota bene gunstig uitvielen voor Pedro Sánchez en zijn socialistische partij PSOE) en op 26 mei mochten de Spanjaarden alweer drie keer voor verschillende bestuursniveaus hun stem uitbrengen. Deze keer voor Europa, voor de regionale besturen en voor de nieuwe gemeenteraden die om de vier jaar opnieuw verkozen worden. Voor de Spaanse rebelse steden werden deze laatste verkiezingen een zeer belangrijke testcase.