ouderen

Eén van de vaak terugkerende thema’s in discussies over de vakbeweging is de vergrijzing. Wat is daar aan te doen? Waar ligt het eigenlijk aan? Even zo vaak komen dan woorden als individualisering, sociale media, verlies van sociale verbanden en een nog vagere tijdgeest langs. Zeker, het neoliberalisme is nauw verbonden met de individualisering. Maar als twee dingen verbonden zijn, kun je niet het één met het ander verklaren. Dan draai je in een kringetje rond.

Sinds enige tijd wordt er door verschillende organisaties gepropageerd om de jaarlijkse huurverhoging te weigeren(*). Na een oproep van de Bond Precaire Woonvormen en van drie Amsterdamse huurdersverenigingen, zijn honderden mensen tot actie overgegaan. Daaronder een deel van de huurders van de Akropolistoren, op Zeeburgereiland in Amsterdam. We zochten Saar Boerlage op om er meer over te horen.

Alhoewel de Europese Unie, meer in het bijzonder de Europese Commissie, geen bevoegdheid heeft over de pensioenen in de lidstaten, produceert ze daarover toch bergen papier, doet er ‘aanbevelingen’ over, berispt regeringen, lanceert onheilscenario’s en drukt op die manier haar neoliberale agenda door. Zonder bevoegdheid zou de EU normaal machteloos zijn, maar daar staat tegenover dat regeringen maar al te gretig verwijzen naar die aanbevelingen en onheilscenario’s omdat hun agenda essentieel dezelfde neoliberale is. Op die manier worden de ‘gratuite’ Commissiebespiegelingen nationaal beleid. Alle reden dus om ze scherp in het oog te houden.

Zeker gezien de toenemende verspreiding van het corona virus deze dagen, lukt het me niet er over te zwijgen. Ook, omdat de eerdere aandacht voor de sociaaleconomische oorsprong en de verwerking daarvan uit beeld verdwijnt en overlapt dreigt te worden door speculaties en complottheorieën. Daarin kunnen de herkomst en drastische gevolgen van het virus erkend worden, maar voor de bestrijding ligt dat anders. Die is slechts een fase in een al langer lopende en vooral geplande machtsgreep door bijvoorbeeld de internationaal georganiseerde fondsen van aandeelhouders.

Het komt als een tsunami op ons af, de kosten zijn niet te dragen. Er moet dus bezuinigd worden. Nee, het gaat hier niet over het coronavirus, maar over de vergrijzing. Hoewel je het heden ten dage niet zou zeggen, maar vergrijzing is een succes. Een bewijs van maatschappelijke ontwikkeling. Van beschaving. Dat is de boodschap van Patrick Deboosere, demograaf aan de Vrije Universiteit Brussel, in vraaggesprek met Marijke Persoone, voormalige  verantwoordelijke bij de bediendencentrale LBC-NVK van de christelijke vakbond ACV en sinds altijd geëngageerde activiste.  Onder de inspirerende titel: Lang Leve de Vergrijzing  worden vakkundig een aantal heilige huisjes gesloopt en mythes doorgeprikt. Verhogen van de pensioenleeftijd is geen ‘kwestie van gezond verstand’, maar een succesvolle  geschiedenis terugdraaien. Integendeel, stelt Deboosere, de pensioenleeftijd kan beter naar 60 jaar!

Het zogenaamde reactiveringsprogramma Vergrijzen of Verzilveren is opgezet om ouderen - 50plus, scholingsniveau MBO4 en hoger, korter dan een jaar werkloos, geen schulden, niet in aanraking geweest met justitie - te helpen bij het profiteren van opgedane ervaringen door hen te begeleiden naar werk op Schiphol: een flex baan, verdwaalde bagagekarretjes slepen.

En toch over de pensioenen! Ouwe koek, maar dan wel met gaten vol valse lucht. Bovendien actueel voor ieder die vandaag noch in de toekomst van gespaarde of geërfde centen kan leven. En dan zijn we met velen. Om nog maar niet te spreken van deze langzamerhand zeldzame vorm van collectieve solidariteit. Als het aan minster Koolmees en zijn geliefde ondernemers ligt, gaat het laatste restje van de toch al betrekkelijke verzorgingsstaat eraan. Omdat zij daarbij gebruikmaken van heel wat naar hun hand gezette feiten en argumenten, inderdaad even tijd voor de pensioenen.