feminisme

Silvia Federici onderzocht vanuit het perspectief van de vrouwengeschiedenis, heksen, vrouwen, lichaam en de primitieve accumulatie. Daarover schreef zij het boek getiteld Caliban en de heks. Het heeft als hoofdtonen (a) de inbreng van vrouwen in het sociaaleconomisch conflict en (b) de overgang van feodalisme naar kapitalisme. Ze duikt daarvoor in de tijd van de transformatie in de arbeids- en genderverhoudingen, waarin miljoenen slaven de basis legden voor het moderne kapitalisme, terwijl vrouwen stelselmatig bij duizenden in naam van de heksenjacht tot slaaf werden gemaakt en uitgeroeid. Het laat zien hoe ‘in de kapitalistische samenleving het lichaam was voor vrouwen wat de fabriek was voor arbeiders: de oorspronkelijke grond voor hun uitbuiting en hun verzet. Het vrouwelijk lichaam werd onteigend door staat en mannen en het werd gedwongen om te functioneren als een middel tot reproductie en accumulatie van arbeid’.

Eén ding dat Donald Trump dagelijks bewijst is dat liegen en bedriegen zoals altijd de sleutel tot politiek succes blijft, iets wat Emma Goldman (1869-1940) in haar essay uit 1910, ‘Anarchisme: What It Really Stands For’, het kernessay in haar klassieke bundel van geschriften, Anarchism and other essays”. Aldus opent de Amerikaanse anarchist Robert Graham het item ‘Emma Goldman: The Political Superstition’ op zijn anarchisme weblog. 

Net uit is de Engelse vertaling van een uitgebreid rapport van de Spaanse activistische onderzoeksgroep ODG: Zorgschuld: patriarchaat en kapitaal in de aanval, feministische economie als een voorstel” door Blanca Bayas  ("Care debt: patriarchy and capital on the offensive, feminist economics as a proposal").

De beweging van de gele hesjes levert een voorbeeld van een actuele sociale opstand (althans in Frankrijk). Het feminisme daarentegen is tegelijk een actuele en langlopende aangelegenheid van vrouwen met het oog op hun bevrijding maar ook van mannen gelet op de noodzakelijke ontmanteling van het patriarchaat. Bij dit alles kan je niet wachten op anderen of welke instituties ook die zeggen voor jou in de bres te springen (zoals gebureaucratiseerde politieke partijen en vakbonden).

Filmscreening inclusief nagesprek over de Argentijnse vrouwenbeweging, neo-kolonialisme en emancipatie

De oproep van dit jaar voor een wereldwijde vrouwenstaking ter gelegenheid van de vrouwendag op 8 maart leverde overal ter wereld protesten en demonstraties op. Maar nergens was de weerklank groter dan in Spanje.

De eerste internationale bijeenkomst over politiek, kunst, sport en cultuur voor vrouwen in de strijd werd uitsluitend georganiseerd door en voor opstandige vrouwen (nb: het stuk is op 14 maart aangevuld met een nieuwe reportage van telesur.tv)

8 Maart is internationale vrouwendag, dat weet iedereen. Elk jaar. Maar dit jaar maken ze daar in Spanje een echte strijddag van.  Vrouwen die georganiseerd zijn  in vakbonden hebben vrouwen opgeroepen om die dag het werk neer te leggen. Enkele radicale bonden roepen op tot een 24-uurs staking, andere bonden tot een symbolische staking van 2 uur.

Interview in Rojava. In oktober 2016 reisde Peter Loo (*1) naar Rojava (*2) om daar als vrijwilliger onder meer Engelse les te geven. Hij werkt op dit moment voor de SYPG-campagne in Qamishlo. Naast het direct aanbieden van zijn vaardigheden, heeft Peter vele plaatsen in Rojava kunnen bezoeken en met veel mensen kunnen spreken, omdat de toekomst van Rojava, en Syrië in het algemeen, nog steeds zeer onzeker is. Dit interview is van december 2016.

De onderstaande tekst is een uittreksel gemaakt door de Amerikaanse anarchist en publicist Robert Graham, welk uittreksel ik uit het Engels vertaalde. De grondslag ervan wordt gevormd door een artikel van Dilar Dirik, getiteld ‘Radical Democracy: The First Line Against Fascism’. Daarin vertolkt zij dat de radicale directe democratie in Rojava (Noord-Syrië) een cruciaal wapen is in de strijd tegen ISIS en fascisme.

Een recensie van het boek Pussy Riot - zo begin je een revolutie, geschreven door Nadja Tolokonnikova.

Onlangs verscheen “Het regeren van precairen. De staat van onzekerheid”, de Nederlandse vertaling van het nieuwe boek van Isabell Lorey. Daarin pleit ze ervoor om precariteit niet langer als een bedreiging te zien, maar als de norm. Ze laat zien hoe neo-liberale machthebbers precarisering als regeerinstrument gebruiken om een wig te creëren tussen “wij” en “zij”. De onzekerheid die het gevolg is van het beleid leidt tot een wedloop waarbij we allemaal individueel onze positie zeker willen stellen. Helaas zien we daarbij massaal over het hoofd dat het verkrijgen van een beter leven geen individuele aangelegenheid is.

Directe actie heeft een lange traditie. Radicale arbeidersbewegingen in het begin van de vorige eeuw zagen er niet alleen een actiemethode in, maar ook een organisatiemodel en levenshouding.