vvd

Een regering als stadhouder van de ondernemers. Geen vertrouwen in de toekomst die Rutte belooft. Regeerakkoorden worden gesloten tussen politieke partijen om de bevolking mee te delen hoe zij met contracten van plan zijn hun wensen te realiseren. Het zijn overeenkomsten tussen bureaucraten die enige tijd stadhouder mogen zijn voor de ondernemers. Het is een gedegen en afgewogen akkoord voor de 'gewone' Nederlander, schrijft het dagblad Trouw op 11 oktober jongstleden.

Het voornemen om de dividendbelasting af te schaffen is omgeven door veel mist. Niet alleen de oorsprong van het idee is onduidelijk, over de bedoelde en onbedoelde effecten doen ook verschillende verhalen de ronde. Daarom voerde SOMO een analyse uit op basis van de aandeelhouders van de 10 grootste AEX-bedrijven en de bilaterale belastingafspraken.

Gisteren werd er zowaar een beetje tegenvuur gegeven, parlementair gezien dan, tegen het naderende plunderregime van Rutte III. Hieronder wat achtergrond over vooral de dividendbelasting, die Rutte wil afschaffen op verzoek van de multinationals, hetgeen ons zo’n 1,4 miljard gaat kosten.

Voor het geval dat u het nodig heeft, hier is het te vinden:

Uit de reguliere media kon je in eerste instantie geen beoordeling destilleren van wat het regeerakkoord nou eigenlijk is. Er lekte voor publicatie van het akkoord van alles uit, maar een duidelijk beeld was er niet. Een soort geruis via de televisie en in de kranten, waarbij enkele puntjes er tamelijk willekeurig uitgepikt werden. Veel dingen eromheen werden verteld die niet belangrijk zijn. En er kwam geen echte mening naar voren over de achterliggende filosofie van het kabinet.

VluchtelingenWerk Nederland kwalificeert de plannen in het regeerakkoord rond migratie en integratie als spijkerhard. “Het ademt één en al afweren en uitsluiten”, zegt Dorine Manson, directeur van VluchtelingenWerk Nederland. Dat blijkt ook uit de aanpak van integratie. Van de doorgeschoten eigen verantwoordelijkheid van vluchtelingen slaan de plannen nu door naar volledige afhankelijkheid van gemeenten.

Het regeerakkoord (1) is er, het zal je niet zijn ontgaan. Het is weer een ware goudmijn geworden, een inspiratiebron voor boze bloggers. Dat hoort bij het genre. Maar ik zal me beperken. Sommige zaken springen er uit en vragen aandacht.

Klassenjustitie is een term waarmee verwezen wordt naar het verschillend behandelen binnen het kader van het recht van de ene groep mensen ten opzichte van andere groepen mensen (minvermogenden krijgen vaker vrijheidsstraffen opgelegd dan vermogenden, bijvoorbeeld). In een tijd dat de Vlaams-Nederlandse orthografie-politie nog klassejustitie als schrijfwijze erkende (en niet zoals nu klassenjustitie), maakte de jurist en socioloog Kees Schuyt zich verdienstelijk met aandacht voor dit onderwerp. Wat dat aangaat, is zijn artikel ‘Meten met twee maten: redeneerpatronen en klassejustitie’ (De Gids, 1976) nog altijd leesbaar en leerzaam.

Soms vraag je je af of ze het echt niet kunnen. Slim lijken ze wel, onze regeerders. Maar handig ...? Een complete maatregel uit het regeerakkoord schrappen, omdat de VVD-borreltafels morren, één staatssecretaris vervangen wegens onduidelijke declaraties, gedoe over een andere. Een regeerakkoord uit de snelkookpan, waaruit elkaar iets gegund wordt. Levert dat ook een duidelijke politiek op? Of zit er toch een methode in de gekte?