mondialisering

Met het handelsakkoord ‘nieuwe stijl’ tussen de Europese Unie en Japan, dat morgen in het Europees Parlement ter stemming wordt gebracht, maakt de EU duidelijk dat ze vaart wil zetten met de vrije handelsakkoorden. Eens te meer wordt voorbij gegaan aan de terechte kritiek van de burgers, de vakbonden en de sociale bewegingen.

Overheden rekenen zich rijk, ondernemers pakken mooie winsten, burgers de klos. Publieke Private Samenwerkingsprojecten (PPS) worden steeds vaker gepromoot als oplossing voor financieringsproblemen van overheden, bijvoorbeeld om de millennium ontwikkelingsdoelen van de Verenigde Naties te halen. Economische infrastructuur zoals spoorwegen, vliegvelden, havens en snelwegen, maar ook dienstverlening zoals gezondheidszorg, scholing, water, elektriciteit en afvalverwerking, worden gerealiseerd met PPS. Dit is een wereldwijde tendens, zowel in de zuidelijke als de noordelijke landen.

In juli 2018 is er in meerdere Europese landen door duizenden mensen gestaakt bij de distributiecentra (in het bedrijfsjargon heet dat 'fulfilment centres') van Amazon. Iedereen die iets weet van de korte maar hevige geschiedenis van deze multinational en van de verschrikkelijke arbeidsomstandigheden en arbeidsverhoudingen bij dit bedrijf, kan snappen dat dit een geweldige prestatie is en een stap vooruit.

Het is onherroepelijk en onvermijdelijk. Oude mensen verlaten ons, mensen die ons veel hebben geleerd, waar we naar opkeken, waar we het ook oneens mee waren … Het lijstje van de belangrijke intellectuelen die we voortaan zullen moeten missen is deze week iets langer geworden. Samir Amin is niet meer.

We lijken met president Trump in een nieuwe geopolitieke wereld terecht te komen. Gedaan met bondgenootschappen, gedaan met multilaterale afspraken. Hij is bij uitstek de vertegenwoordiger van het adagio: “Het kapitalisme heeft geen vrienden of vijanden, alleen belangen”

In de afgelopen halve eeuw gingen we van een discours over de herverdeling van de rijkdom naar een over de herverdeling van de groei. Toen werden het de armen zelf die de groei moesten produceren. En heel die tijd lang was het in feite een herverdeling van arm naar rijk.

Recensie van Why don't the poor rise up? Organizing the twenty-first century resistance. Edited by Michael Truscello and Ajamu Mangwaya.

In Westerse parlementaire democratieën wordt al langere tijd de filosofie aangehangen dat het eigenlijk niet meer uitmaakt wat je stemt en wie er wint, want de TINA (‘There Is No Alternative’) van Margaret Thatcher en nazaten als Rutte regeert toch. Alle partijen lijken op elkaar, op wat populistische nieuwkomers na, die er in ieder geval een ander vocabulaire op nahouden dan de andere collega's. De enige andere optie – naast het leg-je-maar-neer-bij de neoliberale realiteit – is dan dus extreem rechts. De rest is het ' extreme midden'. (De Britse Trotskist Tariq Ali schreef een interessant boekje over het fenomeen).

"Globalisering", zo'n buzzword van de laatste tijd. Lou Keune legt uit wat er mee bedoeld wordt en gebruikt trouwens liever het begrip "mondialisering".

Er is een hoop prietpraat over vrijhandel, de WTO en globalisering. De voorstanders van vrijhandel suggereren dat de welvaart hierdoor toeneemt en dat globalisering zoals die tot uitdrukking komt binnen de WTO, een vorm van armoedebestrijding is. Voor de theorie wordt verwezen naar Adam Smith en voor de werkelijkheid worden de ogen gesloten.