financiele sector

De torenhoge schulden, de deregulering van Wall Street, een verslechterend sociaal vangnet en een verzwakkende dollar zouden binnenkort de Verenigde Staten het aanbeeld kunnen geven van Griekenland.

De zakelijke pers en de mainstream-pers publiceerde deze maand, september 2018, op zijn tiende verjaardag talrijke verslagen van de financiële crash van 2008. Deze maand is de aandacht gericht op de crash van de investeringsbank Lehman Brothers die tien jaar geleden de implosie van het alge­me­ne financiële systeem in de VS en wereldwijd heeft versneld. Volgende maand, oktober, zullen we ongetwijfeld meer horen over de crash toen deze zich verspreidde naar de gigantische verzekerings­maatschappij AIG en naar andere makelaars (Merrill Lynch), naar middelgrote banken (Washington Mutual), naar de financiële ‘armen’ van de autobedrijven (GMAC) en de grote conglomeraten (GE Credit), tot de 'te groot om failliet te gaan' banken zoals Bank of America en Citigroup en verder. Deze 'rapporten' hebben echter typisch een verhalend karakter en bieden weinig diepgaande histo­rische en theoretische analyse.

Over ING, Shell, Unilever en Rutte. De witwasaffaire van de ING blijft de gemoederen bezig houden. Begrijpelijk, want het gaat om geweldige belangen. In Het Financieele Dagblad van 14 september 2018 staat boven een artikel van hoogleraar Marcel Pheijffer: Leg bij ING-kwestie niet de focus op een bankier, maar op het hele systeem.

Tien jaar geleden. Wat er in de herfst van 2008 op Wall Street gebeurde hielden de meeste mensen toen voor onmogelijk, er was de burger eenvoudig wijs gemaakt dat zoiets niet kon gebeuren. En toch sloeg de bankencrisis in volle hevigheid toe. Verbijstering, verwarring, hulpeloosheid, de mensheid keek toe in alle stilte. Wie kon dit verklaren? Yanis Varoufakis is iemand die zijn kijk hierop graag deelt. Hierna volgt een beeld van zijn gedachtegang.

Het weekend van 15-16 september markeerde de tiende verjaardag van de instorting van de investeringsbank Lehman Brothers en de daarop volgende algemene financiële systeemcrash. Zake­lijke en reguliere media overspoelden de ether en drukten publicaties af met opnieuw uiteenzet­ting­en en beoordelingen van de gebeurtenissen van tien jaar geleden. De meesten promootten het the­ma over hoe de Federal Reserve en het ministerie van financiën ons allemaal redden voor een soort­gelijke depressie als in de jaren dertig. De achterliggende boodschap is dat 'HET' vandaag niet kan gebeuren vanwege de verschillende hervormingen die zijn ingesteld na de crash en die nu de herhaling van iets vergelijkbaars zoals 2008 zouden voorkomen.

Traditioneel heeft het bankentoezicht zich toegespitst op de garantie dat elke bank een solide balans vertoont. De in 2007 uitgebroken financiële crisis heeft aangetoond dat dit niet volstaat. Na het bankroet van Lehmann Brothers in 2008 liepen haast alle grote banken in het Westen het risico om failliet te gaan. Hieruit leert men dat het financiële systeem vaak op een crisis afstevent zonder dat dit uit de balans van de individuele banken blijkt. De toezichthouders zijn daarom internationaal overeengekomen ook een zogenoemd macroprudentieel toezicht uit te oefenen. De term ‘prudentieel’ stamt uit het Engels en betekent ‘verstandig/voorzichtig’. Maar in de praktijk is er niet zoveel verstandigs aan de nieuwe regels, het gaat vooral om oogverblinding.

De gevolgen van (het einde van) ‘quantitative easing’: Een kritische studie naar het opkoopbeleid van centrale banken en de gevolgen voor ontwikkelingslanden.

Groeiende crises in Zuid-Amerika "Made in USA". Economische destabilisatie van Brazilië, Argentinië en Venezuela.

Met het gevaar dat u overvoerd wordt met gebedel om geld, toch nog een poging om de aandacht te vestigen op de noodzaak tot financiering van ‘onafhankelijke kritische media’ zoals deze website. Om kwalitatief goede informatie te krijgen, is het nodig dat mensen er aan kunnen werken, en tijd is geld.

Op 3 februari 2017 heeft SMX Collective in Nederland een aanklacht ingediend tegen De Rabobank Groep. We droegen informatie en argumenten aan vanuit het nationaal en internationaal strafrecht die de noodzaak aantoonden voor een onderzoek van het Openbaar Ministerie. We vroegen de Officier van Justitie niet alleen te onderzoeken of de Rabobank en haar leidinggevenden voldoende hadden gedaan om witwassen te voorkomen, maar ook om de ernstige humanitaire gevolgen van deze misdaad in Mexico mee te nemen in het onderzoek.

Door de toenemende mondiale concurrentie heeft de bestaansonzekerheid (precariteit) die door de financialisering wordt voortgebracht overal ter wereld de basis gelegd voor reactionair autoritarisme. Hieronder een fragment uit Max Haiven's boek uit 2014 Cultures of Financialization: Fictitious Capital in Popular Culture and Everyday Life, uitgebracht door Palgrave Macmillan. Het boek stelt dat financialisatie niet alleen de  macht en autoriteit vergroot van speculatief kapitaal over de wereldeconomie, maar ook de manier waarop die weerspiegeld wordt in de politiek, sociale instellingen en het rijk van culturele betekenis.

Na eerdere berichten op globalinfo over een zeer onstabiele situatie in de mondiale economie, kunnen we nu een zeer onverdachte bron melden die dat bevestigt. De BIS, Bank for International Settlement heeft in haar kwartaalbericht precies dat gedaan. En de BIS is eigenlijk de ‘Centrale bank der Centrale Banken’.

De uitspraken van Mario Draghi, Jean-Claude Junker en Donald Trump herinneren ons aan alle crises in het verleden. Ze hadden net zo goed kunnen deelnemen aan de crises van 1825, 1875 en 1929 zonder een enkel woord te veranderen. Het kapitalisme staat nog niet op instorten. Jammer, we willen graag het einde van dit dodelijke systeem zien. Anderzijds komen momenteel verschillende elementen van een nieuwe internationale financiële crisis samen.

Het is even vakantie, dus wat minder informatie op deze website in augustus. Maar het idee is om vanaf september in turbo-vorm terug te komen. De voorwaarde is wel dat u allen daar steun aan verleent...

In de Britse krant The Telegraph verscheen op 1 februari een artikel van de hand van Ambrose Evans-Pritchard. Daarin werd verslag gedaan over een rapport van de Italiaanse bank Mediobanca dat, volgens de Britse krant, in Italië voor veel beroering heeft gezorgd.

Als we de financiële media mogen geloven, zijn we begin oktober met z'n allen door het spreekwoordelijke oogje van de naald gekropen. De grootste bank van Duitsland, treffend Deutsche bank getiteld (niet te verwarren met de Centrale Bank van Duitsland die Deutsche Bundesbank heet), dreigde finaal om te vallen. Bondskanselier Merkel had al laten weten in dat geval geen helpende hand uit te zullen steken. In de financiële pers werd ineens openlijk gespeculeerd over de mogelijkheid van een nieuw 'Lehman Moment'.

Op de Franse site Le Grand Soir stortte Mohamed Belaali in een artikel getiteld ‘Le véritable scandale, c’est le capitalisme’ (Het kapitalisme, dat is het echte schandaal), zijn hart uit over wat de wereld te stellen heeft met het bestaande kapitalistische stelsel – zeg het hydra kapitalisme. Dat veroorzaakt crisis na crisis en kweekt schandalen zoals een tuinder plantjes kweekt. En in Nederland kabbelt en kibbelt een neoliberaal kabinet van VVD en PvdA voort.

De wereldwijde economische crisis die uitbrak in 2008-09 is nog niet voorbij; Ze is alleen maar aan het verschuiven. In eerste instantie vormde de Amerikaans-Britse economie in de periode 2007-2009 het centrum van deze crisis, daarna in 2011-2013 verschoof ze naar Europa en Japan en begin 2014 is ze een derde keer verschoven nu naar China en de opkomende economieën in Latijns-Amerika, Azië en Afrika waar de crisiscondities zich verscherpen, wat ze in 2016 zullen blijven doen. Als in China en de opkomende markten bijna overal de groei snel vertraagt en ze in recessies terecht komen, zullen ook de zwakke schakels als Japan en Europa in en uit de recessie blijven glijden.

Terwijl het publieke debat momenteel gedomineerd wordt door de migratie-thematiek en culturele oorlogen, heeft de lobby-machinerie van de financiële sector voortdurend terrein terugveroverd in de EU. De lancering van de Europese Commissie van een Green paper in 2015 voor een Capital Market Union (CMU), toont aan dat de uitgelezen gelegenheid om de financiële sector te her-reguleren nu definitief voorbij is.

De Italiaanse economie verkeert al sinds 2008 in een diepe stagnatie die de werkloosheid, armoede en staatsschulden in 7 jaar tijd ernstig hebben doen oplopen en haar financiële sector voortdurend onder druk heeft gezet. De verslechtering van de wereldwijde economische situatie van het afgelopen jaar en het neoliberale EU ‘crisismanagement’ hebben de Italiaanse economie en haar banksector de afgelopen maanden in een acute crisis gestort die niet veel verschilt van die van Griekenland aldus Marianne Arens. Aangezien het gewicht van de Italiaanse economie vele male groter is dan de Griekse, zo produceert Italië 11% van het Europese BNP en is ze de 4e economie van Europa en de 8e van de wereld, kan deze Italiaanse crisis ernstige gevolgen hebben voor de EU in 2016.