financiele sector

De gevolgen van (het einde van) ‘quantitative easing’: Een kritische studie naar het opkoopbeleid van centrale banken en de gevolgen voor ontwikkelingslanden.

Groeiende crises in Zuid-Amerika "Made in USA". Economische destabilisatie van Brazilië, Argentinië en Venezuela.

Met het gevaar dat u overvoerd wordt met gebedel om geld, toch nog een poging om de aandacht te vestigen op de noodzaak tot financiering van ‘onafhankelijke kritische media’ zoals deze website. Om kwalitatief goede informatie te krijgen, is het nodig dat mensen er aan kunnen werken, en tijd is geld.

Op 3 februari 2017 heeft SMX Collective in Nederland een aanklacht ingediend tegen De Rabobank Groep. We droegen informatie en argumenten aan vanuit het nationaal en internationaal strafrecht die de noodzaak aantoonden voor een onderzoek van het Openbaar Ministerie. We vroegen de Officier van Justitie niet alleen te onderzoeken of de Rabobank en haar leidinggevenden voldoende hadden gedaan om witwassen te voorkomen, maar ook om de ernstige humanitaire gevolgen van deze misdaad in Mexico mee te nemen in het onderzoek.

Door de toenemende mondiale concurrentie heeft de bestaansonzekerheid (precariteit) die door de financialisering wordt voortgebracht overal ter wereld de basis gelegd voor reactionair autoritarisme. Hieronder een fragment uit Max Haiven's boek uit 2014 Cultures of Financialization: Fictitious Capital in Popular Culture and Everyday Life, uitgebracht door Palgrave Macmillan. Het boek stelt dat financialisatie niet alleen de  macht en autoriteit vergroot van speculatief kapitaal over de wereldeconomie, maar ook de manier waarop die weerspiegeld wordt in de politiek, sociale instellingen en het rijk van culturele betekenis.

Na eerdere berichten op globalinfo over een zeer onstabiele situatie in de mondiale economie, kunnen we nu een zeer onverdachte bron melden die dat bevestigt. De BIS, Bank for International Settlement heeft in haar kwartaalbericht precies dat gedaan. En de BIS is eigenlijk de ‘Centrale bank der Centrale Banken’.

De uitspraken van Mario Draghi, Jean-Claude Junker en Donald Trump herinneren ons aan alle crises in het verleden. Ze hadden net zo goed kunnen deelnemen aan de crises van 1825, 1875 en 1929 zonder een enkel woord te veranderen. Het kapitalisme staat nog niet op instorten. Jammer, we willen graag het einde van dit dodelijke systeem zien. Anderzijds komen momenteel verschillende elementen van een nieuwe internationale financiële crisis samen.

Het is even vakantie, dus wat minder informatie op deze website in augustus. Maar het idee is om vanaf september in turbo-vorm terug te komen. De voorwaarde is wel dat u allen daar steun aan verleent...

In de Britse krant The Telegraph verscheen op 1 februari een artikel van de hand van Ambrose Evans-Pritchard. Daarin werd verslag gedaan over een rapport van de Italiaanse bank Mediobanca dat, volgens de Britse krant, in Italië voor veel beroering heeft gezorgd.

Als we de financiële media mogen geloven, zijn we begin oktober met z'n allen door het spreekwoordelijke oogje van de naald gekropen. De grootste bank van Duitsland, treffend Deutsche bank getiteld (niet te verwarren met de Centrale Bank van Duitsland die Deutsche Bundesbank heet), dreigde finaal om te vallen. Bondskanselier Merkel had al laten weten in dat geval geen helpende hand uit te zullen steken. In de financiële pers werd ineens openlijk gespeculeerd over de mogelijkheid van een nieuw 'Lehman Moment'.

Op de Franse site Le Grand Soir stortte Mohamed Belaali in een artikel getiteld ‘Le véritable scandale, c’est le capitalisme’ (Het kapitalisme, dat is het echte schandaal), zijn hart uit over wat de wereld te stellen heeft met het bestaande kapitalistische stelsel – zeg het hydra kapitalisme. Dat veroorzaakt crisis na crisis en kweekt schandalen zoals een tuinder plantjes kweekt. En in Nederland kabbelt en kibbelt een neoliberaal kabinet van VVD en PvdA voort.

De wereldwijde economische crisis die uitbrak in 2008-09 is nog niet voorbij; Ze is alleen maar aan het verschuiven. In eerste instantie vormde de Amerikaans-Britse economie in de periode 2007-2009 het centrum van deze crisis, daarna in 2011-2013 verschoof ze naar Europa en Japan en begin 2014 is ze een derde keer verschoven nu naar China en de opkomende economieën in Latijns-Amerika, Azië en Afrika waar de crisiscondities zich verscherpen, wat ze in 2016 zullen blijven doen. Als in China en de opkomende markten bijna overal de groei snel vertraagt en ze in recessies terecht komen, zullen ook de zwakke schakels als Japan en Europa in en uit de recessie blijven glijden.

Terwijl het publieke debat momenteel gedomineerd wordt door de migratie-thematiek en culturele oorlogen, heeft de lobby-machinerie van de financiële sector voortdurend terrein terugveroverd in de EU. De lancering van de Europese Commissie van een Green paper in 2015 voor een Capital Market Union (CMU), toont aan dat de uitgelezen gelegenheid om de financiële sector te her-reguleren nu definitief voorbij is.

De Italiaanse economie verkeert al sinds 2008 in een diepe stagnatie die de werkloosheid, armoede en staatsschulden in 7 jaar tijd ernstig hebben doen oplopen en haar financiële sector voortdurend onder druk heeft gezet. De verslechtering van de wereldwijde economische situatie van het afgelopen jaar en het neoliberale EU ‘crisismanagement’ hebben de Italiaanse economie en haar banksector de afgelopen maanden in een acute crisis gestort die niet veel verschilt van die van Griekenland aldus Marianne Arens. Aangezien het gewicht van de Italiaanse economie vele male groter is dan de Griekse, zo produceert Italië 11% van het Europese BNP en is ze de 4e economie van Europa en de 8e van de wereld, kan deze Italiaanse crisis ernstige gevolgen hebben voor de EU in 2016.

Tegen alle verwachtingen in, is het financieringskapitaal sterker uit de financiële crisis tevoorschijn gekomen, door regulering te voorkomen en de schuld aan overheidsuitgaven te geven. Maar het gaat waarschijnlijk om een pyrrusoverwinning, omdat een nieuwe crisis dreigt, waarin de wereldbevolking gebruik kan maken van overwinningen zoals de hervormingen in IJsland en uiteindelijk opnieuw de controle over het geld kan veroveren.

Net als veel andere landen heeft Nederland de groei van financiële dienstverlening als zelfstandige sector aangejaagd. Tegenover de creatie van hooggekwalificeerde banen staan enorme risico’s. Gegeven de moeilijkheid deze risico’s af te dekken, zijn de baten van dergelijk stimulerend beleid twijfelachtig, stellen de hoogleraren financiële economie Thorsten Beck, Arnoud Boot en Hans Degryse. Ook voor Nederland lijkt een louter ondersteunende rol voor de financiele sector meer geschikt.