verkiezingen

Terwijl Trump in de VS ‘absolute corporate power’ achter het roer van de natie installeert (en andersom), en een politiestaat eromheen, dreigt in Nederland over een week precies hetzelfde te gebeuren. Toch lijkt het alsof het de meeste mensen niet veel kan schelen. Maar als ze aan de macht zijn, is het te laat! (*).

Verkiezingstijd is steevast de meest deprimerende tijd die er is. Dat geblaat van die mannetjes, die plotseling overal opduiken om leukig te doen en ingestudeerde grapjes te vertellen. Getverdemme. Het parlementaire systeem is debet aan zo’n beetje alle problemen en brengt het laagste in de mensen naar boven. Of dacht je dat het toeval was dat zo’n Trump ineens achter het stuur zit? Ik schreef bij de vorige verkiezingen - vier jaar geleden alweer! - al een column met adviezen voor hervormingen waar helaas niet op gereageerd is door de partijen die nu weer zo graag onze aandacht willen.

Een inderhaast georganiseerde bijeenkomst over de Trump-show, en daar een even inderhaast verslagje over of commentaar op.

Afgelopen weekend vonden verkiezingen plaats in het straatarme Middenamerikaanse land Honduras. Daar was in juni de wettelijke president Zelaya, die het gewaagd had ook wat linkse maatregelen te nemen zoals verhoging van het minimumloon, afgezet door een congsie van militairen en zakenmannen. Hoewel de buitenwereld zich in woorden tegen de coup keerde, slaagde die in z'n opzet om Zelaya van het toneel te verwijderen.