De afgelopen weken heeft Hongarije weer internationale in het nieuws gestaan. Deze keer ging het om een basisbeweging die is ontstaan uit het verzet tegen de jongste hervorming van de arbeidswetgeving. De Fidesz-partij had die al in 2011 in het voordeel van werkgevers veranderd. Op 12 december, te midden van chaotische taferelen in de Nationale Vergadering (waar parlementsleden van de oppositie probeerde de stemprocedure belemmeren) drukte Fidesz een wet door die het maximale aantal overuren dat werknemers mogen werken van 250 naar 400 uur per jaar, en geeft werkgevers de vrijheid de betaling voor overuren met maximaal drie jaar uit te stellen.
Binnen een goed half jaar zijn er Europese verkiezingen en wordt een nieuw Europees Parlement verkozen. Het belang van verkiezingen in het burgerlijk-democratisch kader wordt door maatschappijkritisch links terecht gerelativeerd; dat is des te meer het geval voor het Europese pseudo-Parlement, dat niet eens wetgevend initiatiefrecht heeft, en alleen voorstellen van een onverkozen Commissie kan goed- of afkeuren. Ook de soms uiterst lage opkomst bij deze verkiezingen is er getuige van dat weinig mensen geloven dat het hier om fundamentele keuzes gaat.
En toen gaf God de Brazilianen Jair Bolsonaro. Deze lang zittende, maar niet bijster productieve parlementariër bleek vanuit de achterste bankjes van het parlement te zijn voorbestemd om de rol van president van de natie op zich te nemen.
Ze krijgen gelijk, zij die altijd al zeiden dat Brazilië een ‘grote toekomst’ te wachten staat. Het wordt dus weer wachten. Dit keer weliswaar met veel angst voor wat gebeuren kan.
In 1943 pleitte de Franse libertaire filosofe Simone Weil (1909-1943) voor de afschaffing van politieke partijen. Dit thema werd een aantal jaren later overgenomen door de Franse schrijver en surrealist André Breton (1896-1966). Over de schadelijkheid van politieke partijen vond een discussie plaatst en Breton publiceerde erover. De Belgische libertaire auteur Johny Lenaerts vertaalde daarvan een fragment dat hieronder wordt weergegeven.
De rechtse Braziliaanse presidentskandidaat verbond zich met economische belangengroepen, en kreeg steun van gematigden die bereid waren zijn fascistische aard over het hoofd te zien en op zijn vrije marktagenda te koersen.
Voor diegenen die “linkse eenheid” als de alleenzaligmakende formule zien om vooruitgang te boeken in de strijd tegen rechts zal de koers die Mélenchons beweging La France Insoumise (LFI) inslaat ongetwijfeld als een zware vergissing overkomen. In de voorbije maanden heeft LFI op diverse wijzen te kennen gegeven het niet eens te zijn met de algemene politieke lijn van de GUE/NGL, de politieke fractie in het Europees Parlement van wat zich links van de sociaaldemocratische S&D-fractie bevindt.
Sinds de centrumlinkse kandidaat Andrés Manuel López Obrador (AMLO) de verkiezingen in Mexico heeft gewonnen, gissen velen naar de implicaties die dat zou kunnen hebben voor het gebied waar de Zapatistas de macht hebben veroverd in het zuiden van het land. De relatie tussen de Zapatistas en de officiële politieke partijen en hun kandidaten, ook de progressieve, is immers gespannen. De priester Alejandro Solalinde die nauw met AMLO verbonden is, heeft beweerd dat er voorbereidingen zijn voor een ‘dialoog’. De zapatista's hebben dat in een verklaring ontkend. Telesurtv heeft er (op 17 juli) over bericht.
Er zijn van die dagen dat een mens liever geen ‘nieuws’ zou willen lezen, zien of horen. Van die ‘Trump Overal’-dagen. Het begon al de ochtend na zijn presidentsverkiezing. Het zou, het kon, het mocht toch niet waar zijn. Het was waar. En sindsdien blijft het maar doorgaan. Klimaatakkoord: vuilbak in. ‘Deal’ met Iran: prullenmand in. Palestijnen: woestijn in. Om maar dat te vermelden. Want als je alles moet opsommen waarmee de Onpresident de Onmedia haalde, moet je een encyclopedie schrijven.
Verkiezingen Mexico gevaar voor ‘ejido’ Tila (en andere autonome gemeentes in Mexico). Op zondag 1 juli worden er in Mexico verkiezingen gehouden. Er wordt dan een nieuwe president gekozen, evenals de leden van de senaat en het huis van afgevaardigden.
De afgelopen week, toen de Italiaanse populistische partij de '5-Sterrenbeweging', een regering begon te vormen, kregen plotseling de realiteit van de Italiaanse schulden (bij overheid en banken) en de 7 jaar durende stagnerende Italiaanse economie de aandacht van media, investeerders en politici.
De Italiaanse president Mattarella kelderde de aanstelling van een eurocriticus tot minister van Financiën en liep daarmee met open ogen in de val die Salvini, kopman van het extreemrechtse Lega Nord gespannen had. Salvini kan zich nu opwerpen als staatsman en verdediger van de democratie in aanloop naar onafwendbare nieuwe verkiezingen.
Noam Chomsky was zo vriendelijk om enige tijd vrij te maken van zijn buitengewoon drukke agenda om wat hij beschreef als “veel te korte” antwoorden te geven op de vragen van truthout.
Italië, een nieuwe parel aan de kroon van uiterst-rechts in Europa. Rome krijgt een regeringscoalitie van internetrechts en uiterst-rechts, van de Vijfsterrenbeweging M5S en de Lega van Matteo Salvini, zusterpartij van het Vlaams Belang. Een van de grote lidstaten van de Europese Unie (EU) sluit daarmee aan bij de rij lidstaten waar rechtse radicalen de toon aangeven. Opvallend is wel dat die rechtse partijen succes boeken op punten die links vaak terzijde laat liggen, zoals sociale uitkeringen, pensioen, strijd tegen neoliberale besparingen.
De naoorlogse link tussen sociale klasse en partijpolitiek is verdwenen, maar waarom? Evans en Tilley tonen in hun recent boek ‘The New Politics of Class’ dat in Groot-Brittannië sociale klasse verre van dood is, maar weggemoffeld via partijpolitiek die zich richt op de middenklasse. Resultaat is een blinde vlek voor sociaaleconomische breuklijnen in het politiek proces, iets wat goed te zien is in de desinteresse in electorale tijden voor de zitpenningen, aandelentransacties en opbrengstappartementen van onze Vlaamse politici.
De situatie in Honduras blijft rampzalig. De neoliberale zakenmannenregering die met frauduleuze verkiezingen aan de macht is gebleven, zaait dood en verderf tegen een opstandige bevolking die de uitslag niet accepteert. “Deze regering ontbeert elke legitimiteit".
Op zoek naar de wortels van het municipalisme – de beweging die tot maatschappelijke hervormingen wil komen via gemeentelijke politiek – stootten we op een boek uit 1969 dat op de goedkeuring van Hannah Arendt kon rekenen. Dit boek draagt de titel Neighborhood Government en is van de hand van de Amerikaanse politicoloog en ‘neighborhood organizer’ Milton Kotler.
De Amerikaanse solidariteitsgroep SOAS-watch slaat de alarmbel vanwege het grote aantal doden en gewonden in Honduras als gevolg van de repressie tegen mensen die de straat op gaan omdat ze blijven weigeren om de uitslag van de verkiezingen te aanvaarden.
De SPD onder voorzitterschap van Martin Schulz (*1) heeft Europa tot centraal thema uitgekozen voor de verkennende onderhandelingen voor een ‘grote coalitie’(*2). Dat is om schrik van te hebben, niet alleen bij de SPD, maar ook bij de burgers. Want het soort Europa dat hij voorstaat, en de manier waarop hij daartoe wil komen, heeft hij als Europarlementsvoorzitter een goede twee jaar geleden in het zogenaamde Vijfvoorzittersrapport (*3) uiteengezet.
Stemmen vanaf de Barricades: protest tegen verkiezingsfraude Intensiveer in Honduras. Mensen van alle leeftijden verzamelden zich rond het vuur midden op de weg. Andere bewoners zaten met vrienden, familie en buren op bogen aan de rand van de weg, te praten en te kijken naar de vlammen die flitsten over de hoofdstraat in de wijk El Pedregal in Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras.