De presidentiële verkiezingen zijn, de eerste ronde althans, zoals verwacht werd gewonnen door de regerende neoliberale Emmanuel Macron. Tweede werd, evenals in 2017, de extreemrechtse Le Pen en die gaan nu een tweede ronde in op 24 april. Opvallend veel gerenommeerde partijen haalden de kiesdrempel niet en dreigen failliet te gaan. De linkse Melenchon deed het onverwacht goed en had de 2e plek kunnen halen als er niet nog vier linkse kandidaten mee hadden gedaan.
Binnen enkele dagen dus de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen. In een eerdere bijdrage beschreven we reeds hoeveel macht een Franse president wel heeft. Die verkiezingen zijn dus niet zo onbelangrijk, en als een extreemrechtse kandidate als Marine Le Pen president zou worden zou dat voor zeer nefaste gevolgen kunnen zorgen. Wat stelt de linkerzijde daar tegenover?
Volgende maand gaan de Fransen twee maal naar de stembus voor de presidentsverkiezingen, de eerste ronde op 10 april en de tweede op 24 april. We zullen het hier niet hebben over de kandidaten en hun kansen, behalve dat Macron kandidaat is voor een tweede termijn. We vragen ons hier liever af wat de macht is van een Franse president, en hoe verenigbaar zijn rol is met een democratische staatsopvatting.
In het kader van de komende gemeenteraadsverkiezingen én de Internationale Dag tegen Racisme organiseert Platform Stop Racisme op zondag 13 maart een landelijke actiedag tegen de normalisering van racisme en fascisme in Nederland. In meer dan vijftien plaatsen, waaronder steden als Amsterdam, Leeuwarden, Maastricht en Utrecht, zullen er acties zijn. Motto van de organisatoren is: géén racisme en fascisme in de gemeenteraad.
Vandaag werd bekend dat de extreemrechtse Franse politica Marine Le Pen, kandidaat bij de presidentsverkiezingen in april aanstaande, een lening van ruim 10 miljoen euro heeft gekregen van een Hongaarse bank.
Nadat de helft van de stemmen geteld waren, had Xiomara Castro de helft van de uitgebrachte stemmen (de andere 12 mannen en een vrouw samen de andere helft (*). De overwinning werd in de straten al gevierd. Maar zoals gewoonlijk heeft de regerende neoliberale conservatieve partij zichzelf ook tot overwinnaar uitgeroepen. Spannende dagen in Honduras nu.
Bij de Bondsdagverkiezingen van 26 september behaalde Die Linke een barslecht resultaat. Voor de partij stemden nog 2,3 miljoen mensen, 2 miljoen minder dan in 2017. Volgens analisten zouden van deze 2 miljoen er 820.000 voor de SPD gestemd hebben, 610.000 voor de Grünen en 520.000 zouden niet zijn gaan stemmen. [leestijd 15 minuten]
Op zondag 6 juni gingen de Peruanen naar de stembus om te kiezen tussen de presidentskandidaten Keiko Fujimori en Pedro Castillo. [1] De verkiezingen vonden plaats in een gepolariseerde sfeer. Enerzijds presenteerden het Fujimorisme [2] en Peruviaans rechts - met de steun van de groepen die aan de macht zijn - zich als het alternatief om het land te redden van de 'communistische dreiging'. Aan de andere kant had Castillo de steun van de volkssectoren die fundamentele veranderingen eisten, omdat ze genoeg hebben van de politieke klasse. [leestijd 12 minuten]
De Franse kiezers volharden in meerderheid in het niet-kiezen: opkomst 33 % bij de tweede ronde van de regionale en departementsverkiezingen. En de minderheid die wel kiest, volhardt in de keuzes van vroeger: de uittredende besturen, rechts of links, worden herkozen. Tot grote ontgoocheling van de uiterst-rechtse Marine Le Pen. En tot ergernis van president Emmanuel Macron die pronkte dat hij de tegenstelling rechts-links had overstegen.
In de media vindt men voor en na verkiezingen uitgebreide commentaar en analyse, en dat is bij de voorbije Nederlandse parlementsverkiezingen niet anders. Ook wie de Nederlandse politiek niet van nabij meemaakt kan daar een ander van opsteken.
We leven in een tijd van zich opvolgende crises en protesten. De mensen die protesteren vertegenwoordigen een brede onvrede tegen aanhoudend falend beleid, dat zonder democratische legitimatie van bovenaf wordt opgelegd door een liberale oligarchie.
Op zes januari 2021 bestormde een agressieve menigte het Capitool, het parlementsgebouw in Washington, D.C. Dit kwam neer op een gewelddadige, deels gewapende opstand. Doel was klaarblijkelijk om Trump hardhandig in het zadel te houden door het bekrachtigen van de verkiezingsoverwinning van Joe Biden te torpederen. Dit kwam neer op een poging tot staatsgreep, niet tégen maar vóór de zittende machthebber die daarmee van zieltogend president in openlijk dictator zou zijn omgevormd. De opstand is, na veel geharrewar, stevig neergeslagen. De Democratie Heeft Gewonnen, al scheelde het niet veel. Het is echter maar de vraag hoe opgelucht en blij we daarmee eigenlijk kunnen zijn.
In de vakbond (Federatie Nederlandse Vakbonden) FNV is opschudding ontstaan over het uitsluiten van Niek Stam van de FNV Havens. Een ‘externe onafhankelijke’ toetsingscommissie heeft besloten om Niek Stam niet voor te dragen als kandidaat-voorzitter van het FNV.
Het kan hier niet gebeuren. Dat is de zelfgenoegzame mantra van een samenleving met langdurige 'democratische' instellingen waar de gedachte heerst niet te kunnen bezwijken voor een autoritaire dictatuur. Sinclair Lewis gebruikte deze uitdrukking als titel voor zijn roman in 1935, waarin hij zich de opkomst van een fascistische dictatuur in de Verenigde Staten voorstelde. Zelfs als een aspirant-dictator in aanzien stijgt en een paramilitair leger mobiliseert, weigeren velen het te geloven.
'Niemand zou er in moeten trappen': Sanders veroordeelt het plan van Trump om op de verkiezingsavond valselijk de overwinning op te eisen. 'Dat laten we niet gebeuren. Elke stem moet en zal worden geteld.'
Alles wijst erop dat we bij de verkiezingen in de VS, dinsdag/woensdag in de chaos zullen belanden. Trump en zijn kamp zullen alle trucs uit de kast trekken om zich alsnog tot overwinnaar te verklaren, en de democraten zijn niet voorbereid op een verdediging van Biden.
21 januari 2006 is een belangrijke datum in de Boliviaanse geschiedenis. Toen vond de inauguratie plaats van Evo Morales tot Boliviaans president. Hij werd daardoor de eerste inheemse president van Zuid-Amerika. Dat gebeurde op een rituele manier in Tiwanaku, dicht bij het Titicacameer, waar de Aymara’s al eeuwen thuis zijn. De half ingestorte piramides en indrukwekkende poorten van deze pre-Incastad vormden het impressionante decorum voor de plechtigheid. Na Cuba, Brazilië, Venezuela, Chili, Argentinië en Uruguay kwam nu ook dat Andesland de roze golf in Latijns Amerika versterken en in 2007 zou daar ook nog Ecuador met Rafael Correa bij komen.
"Het is heel belangrijk dat ieder van ons rustig wacht tot elke stem wordt geteld," zei Evo Morales, de democratisch gekozen leider van de natie, uit ballingschap in Argentinië. (aanvullingen)