verkiezingen

Op 21 november stelde Jeremy Corbyn het ‘Labour Manifesto 2019’ voor. It’s Time for Real Change is een lijvig document waarmee Labour naar de verkiezingen van 12 december trekt. Niets bijzonders, zou men kunnen zeggen, iedere partij doet wel zoiets in de aanloop van verkiezingen, en is er nu zoveel te zeggen over het programma van een sociaaldemocratische partij die Labour uiteindelijk is?

De verkiezingen in Bolivia hebben tot grote onrust geleid. De regering van president Evo Morales wordt beschuldigd van fraude. Zijn tegenkandidaat Carlos Mesa roept zijn aanhangers op om te blijven protesteren zolang de autoriteiten niet akkoord gaan met het organiseren van een tweede en beslissende ronde. Ook verschillende landen en organisaties, waaronder de Europese Unie, hebben daar eveneens bij Bolivia op aangedrongen. In een interview met Pablo Solón wordt kritisch gekeken naar de ontwikkelingen onder de regeringen van Evo Morales.

Vijf jaar na zijn oprichting probeert Podemos toe te treden tot de socialistische regering van Pedro Sánchez. Maar de partij geleid door Pablo Iglesias is intern verdeeld en verliest aan slagkracht. Als er tegen 23 september geen akkoord gevonden wordt om een regering te vormen zullen er nieuwe verkiezingen zijn op 10 november. [De verkiezingen op 10 november werden op 17 september bevestigd]

Aan de vooravond van de verkiezingen in deelstaat Sachsen, was er een grote en sterke antifascistische demonstratie in Dresden.

Wat is het verband tussen een verkiezingsuitslag en het beleid dat daarna gevoerd wordt ? Hoeveel van de verkiezingsprogramma’s vinden we terug in de praktijk van politieke partijen en hun mandatarissen? Iedereen weet het: vaak zeer weinig. Een spectaculair voorbeeld is natuurlijk het Griekse SYRIZA, verkozen op een programma dat beloofde een eind te maken aan het beleid opgelegd door de Europese Trojka, maar ondertekenaar van een derde Memorandum gedicteerd door de Trojka.

Van Groot-Brittannië tot Hongarije en Italië, is uiterst rechts in opmars. Uitvoerig onderzoek van  openDemocracy het afgelopen jaar heeft daarbij de essentiële rol van de Christelijke conservatieven in de verenigde Staten blootgelegd.

Terwijl de Franse president Macron op de  quatorze juillet, de herdenking van de bestorming van de Bastille, uitgejouwd en uitgefloten werd door zijn volk, demonstreren Catalanen in Straatsburg tegen het uitsluiten van de drie gekozen Catalaanse Europarlementariërs. In een spoedprocedure voor het Europese Hof van Justitie voerde de rechtbankpresident aan dat de kandidaten niet op de lijst stonden die Spanje naar het Europees Parlement heeft gestuurd. Hierdoor worden de Catalaanse Europarlementariërs voorlopig uitgesloten en zijn twee miljoen rechtmatige stemmen niet vertegenwoordigd.

De verkiezingen van afgelopen zondag waren de eerste sinds Syriza in 2015 aan de de macht was gekomen te midden van de Eurocrisis die Griekenland feitelijk failliet had gemaakt. In plaats van een radicale linkse koers tegen de wensen van de Eurogroep en Dijsselbloem in, ging Syriza de crisis managen. Nu krijgt ze de rekening gepresenteerd, en blijkt ze de weg vrijgemaakt te hebben voor de herrijzing van de conservatieven.

(24 juni) Afgelopen weekend vergaderde in Parijs de ‘assemblée représentative’, een soort van congres, van La France Insoumise (LFI), de linkse Franse politieke beweging met aan het hoofd Jean-Luc Mélenchon. Twee derde van deze ‘assemblée’ bestond uit leden door loting aangewezen.

Zoals bekend poneerde Jozef Stalin de these van ‘socialisme in één land’. Hij was daarover heel pragmatisch: Als we tevoren wisten dat we niet opgewassen waren tegen de taak [van het opbouwen van socialisme in Rusland door onszelf], waarom moesten we dan in hemelsnaam de Oktoberrevolutie tot stand brengen? Als we het gedurende acht jaar hebben gefikst, waarom zouden we het niet fiksen in het negende, tiende of veertigste jaar?

De gemeenteraadsverkiezingen van 26 mei waren geen succes voor de zogeheten Fearless Cities of alcaldes del cambio zoals ze in Spanje worden genoemd. Hoewel het op sommige plaatsen, zoals in Madrid en Barcelona zeer nipt was, werden de meeste rebelse steden na een bewind van vier jaar terug naar af gestuurd. Althans zo zag het er naar uit.

Eind mei 2019 werden in heel Europa verkiezingen voor het Europees Parlement gehouden, en in Spanje gemeenteraadsverkiezingen. De gevreesde 'bruine golf' van rechts-populisten in Europa onder leiding van de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken en vice-premier Matteo Salvini bleef uit, hoewel de rechts-populisten wel winst boekten. Maar in Frankrijk won Marine le Pen en in Groot-Brittannië werd de fonkelnieuwe Brexit Party van Nigel Farage in één klap de grootste. De twee grote blokken in het midden (de christendemocratische EVP en de sociaaldemocratische S&D) kregen voor het eerst sinds 1979 samen geen meerderheid meer, en de liberale fractie (ALDE) en de Groenen, beide zeer pro-Europees, konden zich in een flinke winst verheugen. Voorts viel op dat  de pan-Europese partij DiEM25 van de voormalige minister van Financiën van Griekenland, Yanis Varoufakis, geen enkele zetel haalde.

Een duizendtal linkse Fransen doen een  oproep voor een  Big Bang ter linkerzijde. Een oproep die best Europees zou kunnen zijn, want een dergelijke Big Bang lijkt in grote delen van Europa dringend nodig. Merkwaardig is dat de oproep mede ondertekend is door twee parlementsleden van La France Insoumise (LFI), die daarmee rebelleren tegen de leider, Jean-Luc Mélenchon.

Waarom verkiezingen niet alles zijn in een democratie. En wat een tekst van Sartre uit 1973 ons daarover kan leren. (Deze bijdrage reflecteert vooral op de Vlaamse situatie, globalinfo)

Minder dan een maand geleden werden er in Spanje parlementsverkiezingen gehouden (die nota bene gunstig uitvielen voor Pedro Sánchez en zijn socialistische partij PSOE) en op 26 mei mochten de Spanjaarden alweer drie keer voor verschillende bestuursniveaus hun stem uitbrengen. Deze keer voor Europa, voor de regionale besturen en voor de nieuwe gemeenteraden die om de vier jaar opnieuw verkozen worden. Voor de Spaanse rebelse steden werden deze laatste verkiezingen een zeer belangrijke testcase.

Niet alleen Vlaanderen maar heel Europa maakte een ferme ruk naar rechts. Radicale en extreemrechtse partijen bespeelden met succes het migratiethema met een discours over het symptoom, niet over de oorzaken.

Het linkse "ja en nee" tegen Europa dat in het hele continent verloren heeft. Een eerste analyse vanuit Die Linke in Duitsland van de resultaten van de verkiezingen voor het Europees Parlement van afgelopen week. De SP en Nederland wordt niet eens genoemd...

Haast ongemerkt in het buitenland, in het geweld van de Europese verkiezingen, is er voor de progressieve ‘communalistische’ gemeenschap een kleine ramp geschied bij de gemeentelijke verkiezingen in Spanje. Deze vonden tegelijkertijd met de verkiezingen voor het Europees Parlement plaats, op 26 mei. Zowel in Madrid als in Barcelona verloren de partijen/kandidaten die de vorige keer vanuit de ‘pleinbeweging’ 15M in 2014 waren opgekomen en toen verrassend de verkiezingen wonnen.

Op maandag 20 mei 2019 werd de nieuwe Oekraïense president Wolodymyr Zelensky geïnstalleerd. Met bijna 74 procent van de stemmen voor Zelensky weerspiegelt dit verkiezingsresultaat vooral de ontgoocheling die alle lagen van de Oekraïense samenleving hebben gevoeld over de economische, politieke en sociale ontwikkeling van het land

Een deel van de radikale linkerzijde moet niet nadenken over die vraag. De EU is niet, nooit en nergens ‘sociaal’, het is een neoliberaal, imperialistisch machtsapparaat dat de economische en sociale rechten van werknemers verbrijzelt. Het is een instelling waar niets van te verwachten valt. Met de Europese verkiezingen die ook in België op 26 mei e.k. gehouden worden, is het nochtans goed iets beter naar de werkelijkheid te kijken. Want nee, een grote sociale input valt van de EU niet te verwachten, maar ja, er is vooruitgang en de nationale Staten doen het vaak slechter dan die vermaledijde EU.