activisme

In de vroege ochtend van Goede Vrijdag, 19 april, hebben ongeveer 50 rebellen van Extinction Rebellion de hoofdingang van het internationale hoofdkwartier van olie- en gasproducent Shell geblokkeerd. Sommigen van hen lijmden zichzelf tegen het glas, anderen goten nepbloed van de trap en kalkten boodschappen op het gebouw.

Een man die ervan verdacht wordt dat hij vier reusachtige reclamefilmborden van de suikerwatermultinational Coca Cola had gehacked om de reclamefilmpjes te vervangen met boodschappen tegen het vrijhandelsakkoord TTIP (tussen de VS en de EU) dreigt nu een zware geldstraf te krijgen.

Rond het middaguur, 16 april, hebben 25 rebellen van de groep Extinction Rebellion het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag bezet. Het doel van de bezetting van het ICC is om de 122 partijen van het statuut van Rome aan te sporen om ecocide te erkennen als een internationale misdaad. Dit is onderdeel van de International Rebellion Week, die gehouden wordt in meer dan 35 landen en 200 steden. (update onderaan)

Op 15 april gaat Extinction Rebellion, een geweldloze, burgerlijk ongehoorzame milieubeweging van onderaf, wereldwijd van start. Op hun is het manifest te vinden van de beweging. Dat als volgt begint: Onze leiders hebben gefaald. Dit verwrongen systeem maakt ons dood. Het heeft ons op de weg naar uitsterven geleid.

Sale Amsterdam is een actie-rondleiding door de gefinancialiseerde stad. – Start tour: 13:00 Startlocatie: Jollemanhof 5, Amsterdam School of Real Estate (vlakbij pakhuis de zwijger). Loop op 6 April mee met een actierondleiding door onze gefinancialiseerde stad.

Binnen de Klimaatmars zullen verschillende groepen een eigen blok vormen, de jongeren lopen voorop, gevolgd door onder andere de FNV, Groningers, feministen, grootouders en zorgwerkers (opsomming in willekeurige volgorde). Het Blok voor Radicale Klimaatrechtvaardigheid zal oproepen tot systeemverandering en van onderop georganiseerde directe actie, burgerlijke ongehoorzaamheid en arbeidersverzet als drukmiddelen.(English version at bottom)

Sinds de extreemrechtse machtsgreep in Brazilië staan activisten en basisbewegingen zwaar onder druk. Een van de ontroerende fenomenen afgelopen weekend was hoe de politieke strijd via het carnaval de straat opgebracht werd. Met de een jaar geleden vermoorde Marielle Franco als boegbeeld.

Een keur aan interessante workshops en ook nog feest en lekker eten dit weekend, over de toekomst van de linkse strijd en hoe we weer kunnen gaan winnen. Wat wil je nog meer?

3.000, 15.000, 35.000. Het verband tussen deze cijfers? De toename van het aantal betogende scholieren tijdens de tot nu toe drie Youth For Climate-protestmarsen. En daarbij opgeteld was de grote klimaatmars van afgelopen zondag met 80.000 betogers de grootste in België ooit. Desondanks worden de scholieren meewarig ‘klimaatspijbelaars’ genoemd en men verwijt hen alarmisme. Maar hebben deze klimaatactivisten een punt en hoe kunnen ze hun strijd volhouden? We vroegen het aan klimaatexpert Nick Meynen.

Woman at War; een film over leven en actievoeren in tijden van klimaatapocalyps. De IJslandse film Woman at War is een gewaagde poging om het leven te beschrijven van mensen die zich nu zorgen maken over de toekomst van de planeet. De film is ook nog eens ontroerend en grappig, maar snijdt ondertussen ook bloedserieuze zaken aan waar Hollywood zich niet aan waagt.

Dat de Belgische maatschappijcriticus Raoul Vaneigem (1934) zich op enig moment over de revolte van de beweging van de ‘gele hesjes’ zou uitlaten, was te voorzien. Een onlangs verschenen Franstalige aanmoediging werd al snel in het Nederlands vertaald door Geert Carpels (van wie ik de tekst ook ontving). Raoul heeft het allemaal al eens meegemaakt, als situationist. Hij sloot zich in 1961 aan bij de situationistische beweging waarvan hij tot 1970 deel zou uitmaken. In een in boekvorm verschenen vraaggesprek tussen hem en de auteur Gérard Berréby onder de titel Niets heeft een eind, alles een begin, leest men over een aan- en ingrijpend deel van zijn activistische leven (het boek is eerder op Libertaire orde besproken). Het vuur brandt nog steeds zo blijkt uit zijn hieronder in vertaling opgenomen betoog (TH).

Onder de naam Geronimo verscheen begin jaren 1990 een boek met een geruchtmakende geschiedschrijving en analyse van de Duitse (en grensoverschrijdende) links-autonome beweging.Twee jaar later verscheen een tweede deel met reacties op het boek. Het eerste boek werd veel later ook in het Engels vertaald (Fire and Flames: A History of the German Autonomist Movement (Oakland: PM Press, 2012)). Nu heeft dezelfde auteur - althans, dat vermoeden we, het blijven natuurlijk pseudoniemen - een lange tekst geschreven over het noodzakelijke einde van de autonome beweging.

Om bij de presidentsverkiezingen Marine Le Pen te blokkeren, worden de Fransen opgeroepen om op Emmanuel Macron te stemmen. Achttien maanden later, uitgedaagd door een sociale beweging die door driekwart van de Fransen gesteund wordt, stuurt de regering gepantserde voertuigen de Champs-Elysées op. Onder het politiegeweld vallen er in Marseille een dode, een 81-jarige vrouw op haar balkon, en talrijke zwaar gewonden in heel het land.

Even kort, want we moeten natuurlijk zo zelf demonstreren; de opstand in Frankrijk vandaag...

Op 19 november 2016 kwamen zo’n 250 mensen op het Kerkplein samen om vanaf daar een demonstratie te lopen tegen de repressie die zich de afgelopen jaren uitbreidt tegen anarchisten en antifascisten in Den Haag en daarbuiten. Repressie zoals het constant verbieden van demonstraties en het in kaart brengen van antifascisten en anarchisten om vervolgens repressieve maatregelen te kunnen treffen. En ook deze demonstratie werd de kop ingedrukt met repressie en geweld vanuit de politie waarbij er 166 mensen werden gearresteerd.

De afdeling transport van de grootste Franse vakbond CGT roept op om vanaf vrijdag te staken en alle logistieke centra te blokkeren. De maatregelen die Macron heeft aangeboden als reactie op de actiegolf van de gele Hesjes (en andere arbeidsconflicten die al langer speelden) zouden volgens de vakbond niet genoeg zijn.

Als er één kenmerk is van een echt revolutionair moment dan is het dat conventionele categorieën er in het geheel niet in slagen te beschrijven wat er om ons heen gebeurt, en dan is het een behoorlijk goed teken dat we in revolutionaire tijden leven.

"Wat wij willen zijn echte oplossingen. En dat zijn de oplossingen van de lokale gemeenschappen. We hebben veel ervaring met het gemeenschappelijk beheer en gebruik van water en bossen, met agro-ecologie en andere vormen van zelfbestuur rond grondbeheer. Dit zijn volgens ons de echte oplossingen. En de overheden moeten zich ertoe verbinden om deze oplossingen te stimuleren en de gemeenschappen middelen en technisch advies te geven. Het zou een politieke prioriteit moeten zijn."

Edouard Louis is één van de belangrijkste Franse schrijvers van dit moment. Boeken als 'En finir avec Eddy Bellegueule' en 'Qui a tué mon père' zijn absolute bestsellers in Frankrijk en ver daarbuiten. Louis groeide op in het arme, rurale en vergeten Frankrijk en verwerkt zijn afkomst in zijn romans. Op Twitter schaarde hij zich volmondig achter de beweging van de gele hesjes met deze tekst.

De Franse regering heeft nu besloten om een geplande eco-belasting op brandstof op te schorten als reactie op massale protesten. Terwijl de beweging van de 'gele vesten' (gilets jaunes) is uitgegroeid tot een bredere opstand tegen ongelijkheid en de neoliberale hervormingen van Macron, beweert de econoom en klimaatactivist Maxime Combes (Attac Frankrijk) dat als een manier om de klimaatverandering aan te pakken, de belasting noch eerlijk noch effectief is.