Mike Davis over zijn leven en het naderende einde daarvan
Doorgaans maken we er hier bij globalinfo.nl geen gewoonte van om te linken naar Engelstalige artikelen en u aan te bevelen het daar maar uit te zoeken. We vertalen dat altijd voor u. Maar in dit geval is het een enorme lap tekst en krijgen we vast geen toestemming om het onbetaald over te nemen (de pot was immers leeg bij globalinfo). Daarom een korte samenvatting en dan toch maar die link.
Het gaat om Mike Davis, een grandioos links publicist die op allerlei gebied baanbrekende onderwerpen heeft behandeld (van vogelgriep tot autobommen en alles dat er tussen zit). Maar bovendien is hij al vanaf de jaren 1960 consistent actief bij linkse bewegingen en blijft hij met radicale en nuttige analyses en onderzoeken komen. In leesbare boeken en artikelen. En dat voor een communistische vrachtwagenchauffeur.
Sommige boeken van Mike Davis zijn ook in het Nederlands vertaald (zoals zijn vermaarde vogelgriepboek, dat met corona meteen uit de kast getrokken kon worden).
Late Victorian Holocoast vertelt het verhaal van de koloniale en imperialistische ingrepen en hoe gewelddadig de opkomst van het kapitalisme was. Het is een verhaal over hongersnood als bewust beleid, waarna je nooit meer het woord ‘overbevolking’ in de mond neemt.
Het ging al een tijdje rond in kringen van zijn lezers en vrienden dat hij ernstig ziek was. Een eerder al opgedoken en genezen verklaarde kanker was teruggekomen. Hij moest weer aan de zware medicijnen en behandeling. Maar in het onderstaande interview wordt gemeld dat hij nu ook gestopt is met behandelen. Hij is daar niet zo rouwig om. Hij wist dat de kansen laag waren en dat je ooit dood moet, en heeft een geweldig gezin om op terug te vallen… Maar toch. Wij zitten er natuurlijk wel mee.
In een lang interview met de Los Angeles Times, de stad die hij zo verbluffend beschreef in City of Quartz, is Davis over alles open en eerlijk. En vertelt hij waarom hij is gaan schrijven en zo’n damn good storyteller is geworden. Zijn laatste boek gaat ook weer over LA, en vertelt de geschiedenis van die stad in de jaren ‘60. En dan vertelt hij dat zijn ervaring met de politie gruwelijk is geweest en dat hij nogal wat geweld van hun kant heeft meegemaakt, maar dat ze nog nooit zo oncontroleerbaar gewelddadig zijn geweest als nu…
En hij verbaast zich over het feit dat er honderdduizenden jongeren wanhopig zijn vanwege de politieke en economische wanorde in de VS, maar er bijna geen organisaties meer zijn om ze in de strijd te begeleiden. De enige beweging die dat doet, bij wijze van spreken (hij was natuurlijk optimistisch over BLM) zijn extreemrechtse vrouwenhaters.
Davis is een geschoold marxist en was ooit lid van de Communistische Partij (Naast Angela Davis, die hij een oude auto gaf) maar ondogmatisch genoeg om ook Alexander Berkman in herinnering te roepen en op de foto zien we zijn boekenkast vol van Durutti en andere ‘ketters’.
Een klein stukje quoten mag vast wel: (op de vraag, nadat hij had verteld dat schrijven voor hem zwaar was om te leren, hij is geen intellectueel, waarom hij het dan toch is gaan doen):
MD: Omdat ik zo’n miserabele mislukking was als organisator en spreker. De eerste toespraak die ik ooit gaf was een anti-oorlog bijeenkomst in Stanford, 1965. Ik werkte aan dat gekke SDS (linkse studentenorganisatie, vert.) project in Oakland. Ik slaagde erin driekwart van de menigte binnen vijf minuten weg te jagen. Ik heb jaren in piepkleine groepjes geprobeerd me te hergroeperen met nog kleinere groepjes, naar elke demonstratie gegaan, dit en dat geprobeerd. En schrijven ontpopte zich als die ene vaardigheid die nuttig was voor politieke activiteit, voor de beweging.
MD: Because I was such a miserable failure as an organizer and speaker. The first speech I ever gave was an antiwar rally in Stanford, 1965. I was working on this crazy SDS project in Oakland. I succeeded in driving away three-quarters of the crowd within about five minutes. I’ve spent years in tiny little groups trying to regroup with even smaller groups, going to every demonstration, trying this and that. And writing became the one skill that was useful for political activity, for the movement.
Lees het interview op de website van de LA Times