Ga naar de inhoud

Trump en Mueller: Rusland was nooit het echte schandaal

Robert Mueller zal geen aanklachten meer indienen met betrekking tot het “Russiagate” -onderzoek. Maar Rusland was nooit het echte schandaal. Het samenspannen (het magische woord ‘collusion’, vert) met bedrijven heeft zich altijd in het volle zicht verborgen, het was een publiek geheim. En om daar tegen te strijden zijn er echte mensen nodig, niet een openbare aanklager die aan de elite is verbonden.

4 min leestijd

Door Peter Certo, oorspronkelijk gepubliceerd in OtherWords, foto Miki Jourdan, cc2.0/Flickr)

Hoewel de zoektocht voldoende bewijs heeft opgeleverd dat Rusland wilde dat Trump president zou worden – en erop wijst dat sommige leden van Trump World zich hiervan misschien bewust waren – heeft de recente samenvatting geen concrete bevindingen bekendgemaakt dat de twee kampen willens en wetens ‘samenspanden’.

De president verklaart natuurlijk de overwinning. En zijn anti-Mueller minister van Justitie is preventief bezig met het vrijwaren van de president van gerelateerde aanklachten wegens obstructie van de rechtsgang, zo lijkt het.

Dit zal natuurlijk niet de juridische problemen van de president beëindigen. Rechtszaken hebben zich opgestapeld met betrekking tot emolumenten (illegale voordelen, vert) en seksuele intimidatie. En er zijn in verschillende stadia juridische en congres-onderzoeken naar zijn belastingen, zakelijke transacties en mogelijke schendingen van campagnefinanciering.

Waar het echter wel een einde aan zou moeten maken is het verbazende naïeve geloof dat iemand een toverstaf zou zwaaien en dan al dit “Trump-gedoe” zou laten verdwijnen.

Dat was afkomstig vanuit de hoop dat “het systeem” zelf fundamenteel gezond zou zijn en zichzelf zou corrigeren en al deze onaangenaamheden uit zou werpen als een slechte burrito. Trump zelf beweerde dat het onderzoek een poging zou zijn om zijn verkiezingoverwinning te de-legitimeren, en dit was niet eens helemaal onjuist.

Het ding is, het bewijs van veel serieuzere “collusie” – met bedrijven en de rijken – heeft zich altijd in het volle zicht verborgen gehouden. Hoewel deze unieke excessen van het Trump-tijdperk enige aandacht hebben gekregen, werden ze nooit behandeld als de bedreiging voor zijn legitimiteit die Rusland was.

Ik bedoel, kijk naar de feiten.

Gesteund door ziekteverzekeringsmaatschappijen, hebben Trump en de GOP (Republikeinse Partij, vert) jarenlang geprobeerd de wet te schrappen of te ondermijnen die 20 tot 30 miljoen Amerikanen gezondheidszorg verstrekt. (Ze faalden in het Congres, maar ze proberen het nog steeds voor de rechtbank.)

Gesteund door miljardairs, hebben ze een bijna onbegrijpelijk hoge belastingverlaging voor de rijken ingevoerd, waardoor het begrotingstekort recordoogte bereikte – en onmiddellijk enorme bezuinigingen voorgesteld op het gebied van Medicare, Medicaid en sociale zekerheid om het verschil te dekken.

Aangespoord door militaire ondernemers, hebben ze militaire begrotingen gemaakt die meer geld toekennen aan een enkel bedrijf – Lockheed Martin – dan de federale overheid besteedt aan basisonderwijs. (En veel daarvan is voor een enkel vliegtuig dat het niet doet.)

Hand in hand met bedrijven uit de sector van de fossiele brandstoffen hebben ze steenkoollobbyisten de leiding gegeven over de milieubeschermingsdienst EPA, olieboeren de leiding over het ministerie van Buitenlandse Zaken, en probeerden op elk moment de klimaatwetenschap uit de overheid te verjagen.

En ten slotte hebben ze arm in arm met de particuliere gevangenisindustrie, federale beperkingen op privédetentiecentra versoepeld en volgepakt met recordaantallen immigranten die niets hadden misdaan – zelfs kinderen en baby’s. (Inderdaad, dit mishandelen van immigranten is de enige belofte van Trump aan zijn werkende blanke stemmers waar hij zich aan gehouden heeft)

Ik ben zeker niet de enige die al deze misdaden veel gruwelijker vindt dan om het even welke onderonsjes met schimmige Russen of hun online trollfarms. Maar terwijl enkele vooraanstaande Democraten en mediaverhalen Mueller centraal hadden gesteld als een centrale figuur van het ‘verzet’, organiseerden echte mensen op al deze fronten strijd tegen de regering.

Groepen zoals de Poor People’s Campaign organiseren zich om het hele miljardair belastingverlagingspakket terug te draaien. Democratische socialisten hebben van de universele gezondheidszorg een algemene verwachting gemaakt. De Sunrise Movement en anderen hebben de Green New Deal tot een bijna overal bekende naam gemaakt.

Ondertussen hebben immigrantenrechtenbewegingen zelfs verkozen functionarissen zover gekregen om #AbolishICE te tweeten en democraten in het congres bewogen om niet toe te geven in het weigeren van steun aan de muur. En er komen nog meer gewaagde ideeën om het enorme budget van het Pentagon te verlagen om vervolgens andere sociale prioriteiten te kunnen financieren.

De noodzaak van deze bewegingen suggereert dat “het systeem” in feite niet zo gezond is. Maar dankzij deze inspanningen kan de politiek die binnenkort wel weer zijn.

Ik vind het prima als ik nooit meer een nieuwe krantenkop over Robert Mueller zie. Laten we meer zien over de mensen die het echte werk doen als het om ‘verzet’ gaat.

(Peter Certo is de editorial manager van het Institute for Policy Studies en redacteur van van Foreign Policy In Focus)