Wachten op MDG9: halveer de rijkdom!
13 september 2010 (OPINIE) – Het was een mooi feestje dit weekend in Gent. Na dansen voor het klimaat, springen voor zuiver water en vuurlopen voor ethisch bankieren mochten we nu ‘wachten’ op de Millenniumdoelstellingen. Een belangrijk signaal naar de politici, dat zeker. Al blijft de vraag of een andere aanpak niet aangewezen is om echt iets te veranderen.
(Overgenomen van de website van Mo*.be)
Het is ondertussen tien jaar geleden dat de Noord-Zuidbeweging nog eens massaal op straat kwam. Onder de noemer ‘Worldshake’ kwamen toen duizenden jongeren naar Mechelen afgezakt om de wereld een geweten te schudden. De meeste van deze jongeren zijn nu wellicht aan het werk, hebben een eerste kind en zijn hun hypotheek aan het afbetalen. Ik vermoed dat ze regelmatig een aftrekbare som storten voor het goede doel, hun afval netjes sorteren en inspanningen doen om hun ecologische voetafdruk binnen de perken te houden.
Maar hoe je het ook draait of keert, de Worldshake generatie – en bij uitbreiding wij allemaal- zijn een deel geworden van het wereldwijde model waar we zo verontwaardigd over waren en zijn. Mijn indruk is dat we graag onze verontwaardiging tonen. Dat we regelmatig een goed doel willen steunen, al is er een grens aan het aantal rampen waarvoor we aandacht kunnen opbrengen. Maar afstand doen van onze auto of onze vliegreis, ons bovenmatig energieverbruik ernstig beperken of de solden aan ons laten voorbij gaan, dat is een ander paar mouwen.
Het zal zowat 35 jaar geleden zijn dat ik voor het eerst mee de straat op ging voor 11-11-11. Met de ronde kartonnen waspoederdozen. Ik heb talloze petities getekend, de straten van Brussel menigmaal al betogend bewandeld. Heeft het iets uitgehaald? Misschien wel. Dat de federale regering voor het eerst dicht in de buurt komt van de magische 0,7% (!) voor ontwikkelingssamenwerking heeft wellicht te maken met de druk van NGO’s. Het aanbod van fairtrade producten is groter dan ooit. Ongetwijfeld zijn er mensen en gemeenschappen in het Zuiden die het beter hebben dankzij projecten van onze NGO’s.
Tegelijk is er van structurele vooruitgang geen sprake. De tussenstand van de Millenniumdoelstellingen toont hier en daar vooruitgang. Maar een simpele financiële crisis dreigt de beperkte winst teniet te doen. De stijging van de olieprijzen of een mislukte graanoogst kunnen in één klap honderden miljoenen mensen in de armoede duwen. De voorbije decennia is het aantal miljonairs in de wereld toegenomen, samen met de ongelijkheid. Deze inkomensongelijkheid heeft, zoals Wilkinson overtuigend aantoont, heeft een belangrijke negatieve impact heeft op het welzijn en de gezondheid van arm én rijk. De macht van de groten op politiek en economisch vlak is alleen maar groter geworden. De vele mooie woorden ten spijt is een taks op financiële transacties nog ver weg. Alsof dat niet genoeg is begint de natuur steeds duidelijker aan te geven dat de grenzen overschreden zijn. Het aantal klimaatgerelateerde rampen is nu vier keer groter dan toen ik in de jaren zeventig met mijn waspoedertrommel van huis tot huis ging.
De campaigners van NGO’s komen dan wel steeds creatiever uit de hoek en maken slim gebruik van de eigentijdse media. Maar waar is de oproep tot burgerlijke ongehoorzaamheid, de actie die de machthebbers echt in hun hemd zet, het vleugje anarchie dat misschien wel noodzakelijk is voor maatschappelijke verandering?
Volgens mij hebben we dringend een negende millenniumdoelstelling nodig. De strijd tegen de rijkdom. Zolang er geen grenzen zijn aan het verwerven van rijkdom zal armoede blijven bestaan.
Actievoeders ketenen zich vast aan de deuren van de Miljonair Fair, duizenden mensen weigeren belasting te betalen zolang een deel ervan naar bewapening gaat, betogingen in de vertrekhal van luchthavens, publieke verbrandingen van reclamefolders (jaja, niet zo ecologisch), televisies worden op straat gezet, we halen allen samen ons geld van de bank, we weigeren iets te eten dat met het vliegtuig is ingevoerd, we gaan guerrillafietsen op autostrades, we planten bomen op parkeerplaatsen en we starten een beweging die ijvert voor een maximuminkomen.
Of zullen we toch maar niet te veel op het spel zetten en gewoon braafjes dansend onze handtekening zetten onder de volgende petitie voor een betere wereld…