Slachtoffers Steiner op sociale media

(Door Eva Bardi, oorspronkelijk verschenen bij konfrontatie) illustratie: Hans Thoma, der Kinderreige, wikimedia commons)

Twee weken geleden betrad ik in een kleinere plaats hier bij Koblenz in de buurt eindelijk weer es een boekwinkel. Mond- en neusmasker op want dat heb ik ondanks de ‘Sommerfeier’ vol love and beer die Duitsland gehouden heeft toch maar trouw gedragen als ik naar buiten ga. Er was ook al weer een dringend advies om jezelf en anderen te beschermen want de pandemie was terug alsof ie nooit weg was geweest.

Een paar meter in het winkeltje gevorderd had ik al zo mijn bedenkingen, door de zoetroze of lichtgroen gekafte boeken in de kasten en de penetrante stank van wierook. New age kondigde zich aan, of nog erger. Nog erger dus. Rond de kassa, tien stappen van me verwijderd, stond men zonder enige schroom elkaar op te vrijen. Geen maskers, geen gezonde afstand, vrolijke kout en een frisse lach in elkaars gezicht.

Een hele kast vol met het werk van Rudolf Steiner… Ik was bij de sofen over de vloer.

Ik natuurlijk niet naar ze toe, alleen iets in de richting van het groepje geroepen, in de trant van ‘Moeten we hier geen masker op?’ Geen antwoord afgewacht maar naar buiten gesneld.

Thuisgekomen en nog behoorlijk opgewonden eens gegoogeld op de huidige staat van de sofensekte. Hoefde niet zo ver te zoeken. Der Spiegel had een week daarvoor nog uitgepakt met een essay van Tobias Rapp, over zijn jeugd op een Waldorfschule. De auteur besteedt veel aandacht aan de heimelijke wegen waarlangs de anthroposofie in alledag opduikt: van de zalfjes van Weleda tot de produkten van de biologisch-dynamische landbouw en de beleggingen van de GLS-Bank.

Bij anthroposofische bank moeten ook Nederlanders de schellen van de ogen vallen. Zij kennen immers de Triodosbank. En de Vrije Scholen. En ja, dezelfde shampoo van dezelfde Weleda. En ook in Nederland is de sekte van de sofen op kritiek gestuit. Recent nog in de Groene Amsterdammer. Maar daarvoor al in de publikaties van Skepsis (zoekwoorden Skepsis en anthroposofie) en in de geruchtmakende brochure van Toos Jeurissen: Uit de Vrije School geklapt, over racistisch onderwijs op de Steinerscholen. Columnist en auteur Tommy Wieringa zat ook op zo’n school.

De anthroposofie is een sekte, laat daar geen twijfel over bestaan. Wie er goed mee in aanraking komt -via scholen, ziekenhuizen, werk- en vriendenkring- kan zich een leven lang omringen met mensen en denkbeelden waarvan moeilijk weer los te komen is. En in een beweging die voor sekte door kan gaan is meestal nog veel meer aan de hand dan het bezigen van een kwalijke ideologie. Vrijwel altijd worden de leden van een sekte erin vastgehouden door seksueel misbruik en/of geldelijke belangen.

Uit deze sekte komen kost dus de nodige moeite. En daarvoor is hulp van buiten nodig. Wie zoekt op anthroposofie en gevaarlijk komt uit op de naam Sjoukje Drenth Bruintjes, die zich exitcounselor noemt. Haar website maakt echter een levenloze indruk. Ook distantieert zij zich daarop van de bewering dat de sofen racistische en fascistische gedachten aanhangen. Hoog tijd dus voor een andere instantie voor de slachtoffers van de anthroposofie. En die was er ook. Totdat Mark Zuckerberg zijn censors hun gang liet gaan.

Ik stuitte bij mijn zoektocht op de facebooknaam Antisoof, en daaraan verbonden de NVSA. En dat stond weer voor Nederlandse Vereniging voor Slachtoffers van de Anthroposofie. Weinig in gebeurd nog, club duidelijk kakelvers opgericht. Maar de missie staat me duidelijk bij: aandacht vragen voor de slachtoffers van de Steineradepten, en middelen inzamelen om bepaalde sofen en hun instituten voor de rechter te kunnen dagen. Kan het meer binnen de kantlijnen? Wat is daar mis mee, of verboden aan?

Maar evengoed is de site nu onvindbaar.

Misschien was de naam niet gelukkig gekozen: google spuugt ook de club van strafpleiters onder dezelfde afkorting op. Maar een ritmestoring in mijn middenrif (een staaltje van medische Steinerpietpraat) zegt me dat het hier om platte censuur gaat. Dus: voor wie zich ook onveilig voelt in de omgeving van een sofisch schooltje, ziekenhuis, winkeltje: richt weer zo iets op, want het is hartstikke nodig. Juist nu…

Eva Bardi