Ga naar de inhoud

Regeerakkoord: Regering als stadhouder van ondernemers

Een regering als stadhouder van de ondernemers. Geen vertrouwen in de toekomst die Rutte belooft. Regeerakkoorden worden gesloten tussen politieke partijen om de bevolking mee te delen hoe zij met contracten van plan zijn hun wensen te realiseren. Het zijn overeenkomsten tussen bureaucraten die enige tijd stadhouder mogen zijn voor de ondernemers. Het is een gedegen en afgewogen akkoord voor de ‘gewone’ Nederlander, schrijft het dagblad Trouw op 11 oktober jongstleden.

4 min leestijd

(Door Maurice Ferares, oorspronkelijk verschenen op solidariteit.nl)

In dit akkoord wordt geen woord gezegd over het allerbelangrijkste feit, te weten: de sociale aardbeving die de afgelopen jaren in Nederland heeft plaatsgevonden. Een derde van de mensen die hun brood met werken moet verdienen, is uit hun betrekking ontslagen en noodgedwongen zzp’er geworden.

Handel in mensen nooit zo groot

Al die honderdduizenden verloren de betrekkelijke zekerheid van hun bestaan. Nu geen vast inkomen, geen sociale voorzieningen, geen oudedagsvoorziening naast de AOW, waar ze tientallen jaren voor betaalden.
Nooit eerder waren er zoveel banen in de uitzendbranche berekende het Centraal Bureau voor de Statistiek (NOS teletekst, 24 oktober 2017). In totaal zijn er 725.000 uitzendkrachten, gedetacheerden en payrollers. Tijdens het dieptepunt van de economische crisis in 2010 stond de teller nog op: 565.000.
De forse toename komt vooral door de flexibilisering van de arbeidsmarkt. Inmiddels heeft 26 procent van de werknemers een flexibel contract. Van die groep is 15 procent uitzendkracht. Uitzendkrachten zijn jonger en minder hoog opgeleid dan gemiddeld. Ook ligt hun inkomen een stuk lager dan het gemiddelde loon van alle werknemers.

Niet zo heel lang geleden was arbeidsbemiddeling met winstoogmerk ook in Nederland verboden op grond van een conventie van de International Labour Organization (ILO) in Genève. Wat niet wegneemt dat ook in de jaren na de Tweede Wereldoorlog, de regering het misbruik oogluikend toeliet. Nu is het hek van de dam. Handel in mensen op de arbeidsmarkt is niet meer verboden.

Bedrog

Niemand heeft de arbeiders geholpen, ook de vakbeweging niet, zich te verzetten tegen al dit onheil. “Vertrouwen in de toekomst”, roepen de Haagse politici de bevolking toe. Met die bevolking bedoelen ze niet ook die hele grote onderlaag in de maatschappij, niet die 390.000 werklozen, niet de mensen die onder de grens van de armoede moeten leven en die nog steeds wachten op de door Rutte eerder beloofde duizend euro. Een belofte die nu herhaald wordt en evenmin geloofwaardig is, ook niet voor de jongeren die voor een koopje te krijgen zijn. Rutte bedriegt iedereen behalve de ondernemers.

De nieuwe regering verstaat onder de ‘gewone Nederlanders’ degenen die tussen de dertig- en zeventigduizend euro per jaar verdienen. Het zijn geen rijkaards, maar niet de eersten die hulp nodig hebben. Onder ‘de gewone Nederlander’ bedoelen Rutte en zijn club uiteraard in de eerste plaats de kapitalisten die de nieuwe regering erop gewezen hebben hoe noodzakelijk het is ervoor te zorgen dat de belastingen worden verlaagd, zodat hun loonkosten zakken. Pechtold van D66 die al jarenlang heeft geroepen dat ontslag van arbeiders makkelijker moet worden gemaakt, krijgt zijn zin en de ‘democraten’ van het CDA en de ChristenUnie betuigen daarmee hun instemming, ook buiten de kerk.

Selectieve loonstijging

De Volkskrant van 21 september dit jaar jubelde: Zelfs werkgevers zijn niet tegen stijging lonen. Geciteerd wordt Hans de Boer, voorzitter van de werkgeversorganisatie VNO-NCW. Die laatste relativeert het gejubel met Er zijn altijd bedrijven die het moeilijk hebben, daar moet je dat niet doen. Dat arbeiders het moeilijk hebben, speelt dus geen rol.
Een citaat van de VNO-NCW uit dezelfde krant: Wij pleiten al jaren niet meer voor loonmatiging. We zeggen alleen vakbonden en werkgevers moeten per sector bepalen hoeveel ruimte er is voor loongroei. We kunnen niet van bovenaf een algehele loonsverhoging opleggen, zoals studeerkamergeleerden willen.

Dat is hetzelfde lied dat door kapitalisten in heel Europa op dit moment wordt gezongen, met als solist de Franse president Macron. Verdeeldheid zaaien tussen de arbeiders die hun arbeidskracht moeten verkopen. Werknemers zijn ze niet, want er valt niets te nemen en werkgevers zijn er ook niet, want er wordt geen werk gegeven, alleen maar arbeidskracht gekocht op momenten dat ze die nodig hebben. Liefst tegen de prijs die zij bepalen.

De vakbeweging heeft zich in die afgelopen jaren nauwelijks laten zien als vechter voor de belangen van de arbeiders. Hoe zou het anders mogelijk zijn dat er zoveel ellende is onder honderdduizenden in dit land. De vakbeweging eist 3,5 tot 5 procent loonsverhoging bij de komende onderhandelingen over arbeidsvoorwaarden. Welke acties worden er gevoerd als de bazen alleen een fooi willen geven? Moet hun dat niet reeds nu aan het verstand worden gebracht? Vakbeweging kom in actie, de arbeiders hebben lang genoeg gewacht!