De voedselcrisis is echt maar de oplossingen zijn nep

De kosten van de basisvoedingsmiddelen zijn wereldwijd in
korte tijd zeer sterk gestegen. Voor miljarden mensen die 2 dollar per dag of
minder te besteden hebben, betekent dat (toenemende) honger en wanhoop. Nu,
meer dan ooit, moeten internationale instellingen en nationale regeringen hun
landbouwbeleid omgooien ten behoeve van duurzaamheid, hongerpreventie en
economische rechtvaardigheid voor boeren en landarbeiders. Het Oakland
Institute (www.oaklandinstitute.org) en Grassroots International
(http://www.grassrootsonline.org) hebben een petitie opgesteld die uitgaat van
oplossingen die de wortels van de huidige crisis aanpakken en van solidariteit
met de hongerigen in de wereld.

Deze petitie eist van de Internationale Financiële
Instellingen (Wereldbank, Internationaal Monetair Fonds,
Wereldhandelorganisatie) dat ze de crisis niet te misbruiken om hun falende
handelsbeleid nog meer door te drukken. Hun politiek heeft geleid tot de
toegenomen honger in de wereld ondermeer doordat ze de rijke landen toestond
hun landbouwproducten te dumpen in de arme landen die niet in staat zijn te
concurreren.

De petitie roept tevens de VN en de FAO op om druk op landen
uit te oefenen om:

– hun financiële bijdragen te verhogen voor voedselhulp
gericht op de aankoop van lokaal voedsel in zwaargetroffen landen;

– duurzame landbouwsystemen te ontwikkelen via daadwerkelijke
landhervormingen;

– speculatie op de financiële markten van de grondstof
voedsel te stoppen.

De petitie is hier te vinden.

De volledige (vertaalde) petitietekst:

"No
More Fake Solutions to the World’s Food Crisis

Aan: Ban Ki-moon, Secretaris Generaal van de VN, en Jacques
Diouf, Directeur Generaal van de FAO

CC: Pascal Lamy, Directeur Generaal van de WTO; Robert
Zoellick, voorzitter van de Wereldbank en Dominique Strauss-Kahn, Uitvoerend
Directeur van het IMF

De zeer sterk gestegen voedselprijzen van
basisvoedingsmiddelen zorgen ervoor dat de bijna 3 miljard mensen die minder
dan 2 dollar per dag hebben te besteden – dat is de helft van de wereldbevolking
– te maken krijgen met toenemende honger en armoede. We dringen er bij u op aan
om het gijzelen van het belangrijke debat over het oplossen van deze
wereldcrisis door de voorstanders van vrijhandel af te wijzen.

In tegenstelling tot verklaringen van leiders van de
Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldhandelorganisatie zal
het afsluiten van de Doha-onderhandelingen van de Wereldhandelorganisatie – de
zogenaamde ontwikkelingsronde – de crisis verder doen toenemen door de
toenemende afhankelijkheid van ontwikkelingslanden van import en door de
toenemende macht van de multinationale landbouwindustrie in de voedsel- en
landbouwmarkten.

Ongelukkigherwijze gebruiken de internationale financiële
instellingen de huidige crisis om vrijhandelsregels door te drukken die de
honger in de wereld zal doen toenemen. Hier is een deel van het overweldigende
bewijs van falend beleid:

    * De laatste
decennia heeft de landbouwliberalisering, het ontmantelen van
overheidsinstellingen als ‘marketing boards’, en de specialisering van
ontwikkelingslanden op gebied van export cash crops (als koffie, cacao, katoen,
bloemen) de armste landen in een neerwaartse spiraal gebracht die op direkte
wijze de voedselzekerheid en economische duurzaamheid bedreigt.

    * Door het
verwijderen van tarieven en het goedkeuren van internationale handelsakkoorden
konden rijke landen als de VS hun zwaar gesubsidieerde landbouwoverschotten in
ontwikkelingslanden dumpen waardoor hun landbouwfundament werd vernietigd en
hun lokale productie werd ondermijnd. In de jaren ’70 van de vorige eeuw
exporteerden ontwikkelingslanden nog voedsel (handelsoverschot 1 miljard
dollar) nu moeten ze het meeste voedsel invoeren (handelstekort 11 miljard
dollar in 2001).

    * Het zijn de
machtige transnationale ondernemingen, handelaars en speculanten – en niet de
kleine boeren- die van dit import-export schema profiteren. Een voorbeeld: de
winst die Cargill, ’s werelds grootste graanhandelaar, in het eerste kwartaal
van 2008 op de handel in grondstoffen maakte, was 86 %.

Om de crisis aan te pakken is daarom een diepgaande
beleidswijziging nodig gebaseerd op de uitgangspunten van voedselsouvereiniteit
en in plaats van een beleid van vrijhandel. We zijn van mening dat de volgende
punten essentieel zijn voor het omgaan met de voedselcrisis:

    * Donorlanden
zouden onmiddelijk moeten ingaan op de oproepen van het Wereld Voedsel
Programma van de VN die 73 miljoen mensen in 80 landen te eten geeft, om
aanvullend 755 miljoen dollar ter beschikking te stellen zodat de
hulptoezeggingen kunnen worden nagekomen. Er moet geld worden overgemaakt om de
aankoop van lokaal voedsel mogelijk te maken zodat de landbouwontwikkeling in
de ontvangende landen kan verbeteren.

    * Regeringen
moeten vangnetten en openbare voedseldistributiesystemen instellen of
herstellen om algemene verspreiding van honger te voorkomen. Men schat dat er
in de laatste 6 maanden ruim 100 miljoen mensen zijn toegevoegd aan de groep
die urgente honger leidt. Donorlanden zouden de fondsen moeten verstrekken die
nodig zijn om de ontwikkelingslanden te helpen deze systemen op te zetten.

    *
Ontwikkelingslanden zouden moeten worden geholpen om de duurzame rurale
ontwikkeling en landbouwproductie gericht op de binnenlandse markten te
bevorderen door middel van technische ondersteuning en kredietstelling betaald
door overheden, het gebruik van quota, tarieven en subsidies, en de
implementatie van daadwerkelijke landbouwhervormingen met inbegrip van
landhervorming.

    * Landbouwmarkten
moeten meer worden gestabiliseerd door nationaal beleid dat speculatie met de
grondstof voedsel voorkomt en door kleinschalige producenten een voldoende en
stabiel inkomen te garanderen. Goed beheerde overheidsreserves moeten opnieuw
worden ingesteld als buffer tegen prijsfluctuatie en voedselonzekerheid.

    * Met
onmiddelijke ingang zouden wereldwijd geldende concurrentieregels moeten worden
opgesteld en inwerking worden gesteld om de monopolies van de
landbouwindustriële bedrijven aan banden te leggen en om het dumpen van
gesubsidieerde producten op de markten van ontwikkelingslanden te stoppen.
We zien uit naar een VN task force die aa de slag gaat met
echte oplossingen voor de wereldwijde voedselcrisis."

 Bron:
"Real food crisis, fake solutions," van Anuradha Mittal van het
Oakland Institute VS) (via mailinglijst van het Our World Is Not For Sale
network (OWINFS)).

Verder lezen:

* De wortels van de crisis – Het kan duizelingwekkend zijn
en soms moeilijk te begrijpen hoe de wisselwerking tussen grondstofmarkten,
regeringen, landbouwindustrie en financiële instellingen als de Wereldbank
leidt tot de vaststelling van voedselprijzen in de supermarkt op de hoek. Toch
kan de huidige voedselcrisis teruggevoerd worden op de relatie tussen deze vier
instituties en hun beleid.

Een samenvatting van de oorzaken van de stijging van de
wereldvoedselprijzen, de oplossingen die door verschillende, internationale
organisaties worden voorgesteld en aanbevelingen van het Oakland Institute hoe
kan worden voorkomen dat mensen de honderdood sterven, is te lezen in het
rapport "Food price crisis: A wake up call for food sovereignty" 

Andere relevante rapporten van het Oakland Institute zijn:

*
"WTO’s Doha Round Will Not Solve the Global Food Crisis : Civil Society
Calls for Real Solutions: A letter signed by nearly 250 civil society groups,
farmer organizations, trade unions and social movements"

*
"India’s Export Ban on Foodgrains : A Measure to Ensure Availability of
Food for its Poorest Citizens"

*
"Dangerous Liaisons: A Battle Plan from the UN and the International
Financial Institutions to Fight Global Hunger"

*
"Agriculture: Overhaul of Agriculture Systems Needed"

* "The
Status of International Food Aid Negotiations"

*
"Food Price Crisis: A Wake Up Call for New Policies to Eradicate
Hunger"