De G20 uit de hel

(Door Pepe Escobar, counterpunch, foto van Robert Anders | CC BY 2.0, vertaling globalinfo.nl, zie eerdere berichtgeving over G20 hier)

Een komend relaas over de geschiedenis van de G20 in Hamburg zou wel eens kunnen beginnen met de vraag die presidente Donald Trump een paar dagen daarvoor stelde – of eigenlijk zijn speechwriter – in Warschau:

“De fundamentele vraag van onze tijd is of het Westen zal overleven.”

Wat aanvankelijk uitliep op een puberale/reductionistische ‘clash of civilization’-achtige tirade geschreven door Stephen Miller – diezelfde die het “American carnage” epos schreef van Trump zijn inhuldiging, evenals het oorspronkelijke Moslim-reisverbod – heeft misschien wel een soort antwoord gevonden in Hamburg

De G20 als geheel was een giftige militaire distopie die vermomd was als een mondiale topconferentie. “Wellcome to Hell” en andere bijhorende protesten probeerden op hun manier een antwoord te geven op een andere vraag van Trump in Warschau: “Hebben we nog de wil en de moed om onze beschaving te behouden, tegenover diegenen die haar willen ondergraven en vernietigen?”

Terwijl leiders de sjieke zalen afgingen, wat roddelden, naar Ode an die Freude luisterden en zich tegoed deden aan het traditionele banket, was er buiten brandschatten en plunderen: een soort van boosaardig commentaar op straat-niveau niet alleen op hun concept van “beschaving” maar ook op wat Trump-in-Warschau voor het gemak vergat te vermelden dat het het “beleid” van de VS en de Navo is die uiteindelijk de terreur-reacties genereert die een bedreiging vormen voor “beschaving”, “onze waarden” en onze “wil om te overleven”.

Het zal nog erger worden. Vanaf volgend jaar zal een gezamenlijke productie van Bundeswehr en Navo, een spookstad gebouwd in een militair trainingskamp in Sachsen-Anhalt – wat trouwens niet ver van Hamburg ligt – de belangrijkste plek worden voor opleidingen in ‘urban warfare’. Het bezuinigingsbeleid is verre van voorbij, en euro-boeren zullen massaal in verzet komen.

Multilateraal of de lucht in

Het is verlokkelijk om de nieuwe ordening die er nu ontstaat te duiden als een Putin-Xi-Trump-Merkel wereld. Maar zo ver is het nog niet, en zo multilateraal is het nog niet . Wat we zien is de praal van multilateralisme, maar nog niet het echte ding – waar Washington zich immers tegen verzet op wel duizend niveaus.

Mevrouw merkel wilde dat “haar” top gericht zou zijn op drie cruciale thema’s: klimaatverandering, vrijhandel en de beheersing van massale mondiale migratie – geen daarvan erg in trek bij Trump, die gelooft in een Darwiniaanse benadering van mondiale politiek. Dus wat de wereld kreeg was een weinig spannend aanmodderen – ingebouwde tegenstrijdigheden inbegrepen.

De Grote man was, alweer, de Chinese President Xi Jinping, die de andere G20-leden opriep om toe te werken naar een open mondiale economie; economisch beleid te coördineren; en op de hoede te zijn voor de enorme risico’s inherent aan financieel turbo-kapitalisme. Hij riep ook keurig op tot een “multialteraal handels-regime”.

Als ondersteuning zette China behendig zijn panda-diplomatie in – twee daarvan, Meng Meng en Jiao Qing, werden aan de dierentuin van Berlijn geschonken als teken van vriendschap. Merkels commentaar was niet zo knuffelig; “Beijing ziet Europa als een schiereiland van Azië. Wij zien dat anders.”

Nou ja, vanwege alle praktische voordelen zien Chinese en Duitse zakenbelangen in de toekomst een Euraziatische integratie – met de 21e Eeuwse Nieuwe Zijderoutes, ook wel genaamd Belt and Road Initiative (BRI) die in Oostelijk China begint en eindigt in het Ruhrgebied. Dat is nog eens een praktische definitie van hoe een “multilateraal handelsregime”zou moeten functioneren. Voeg daar nog aan toe de net afgesloten enorme handelsovereenkomst tussen de EU en Japan. Om alle praktische redenen, geopolitieke en geo-economische, beweegt Duitsland in Oostelijke richting.

De BRICS-landen – China, India, Rusland, Brazilië en Zuid-Afrika – vergaderend met elkaar in de zijlijn en, hoe kan het anders, riepen op tot een “Open en inclusief multilateraal handelssysteem gestoeld op regels, transparant, niet-discriminerend”.

President Poetin ging daar nog overheen met het benadrukken dat financiële sancties onder politiek mom schade berokkenen aan wederzijds vertrouwen en aan de mondiale economie. Iedereen weet het, iedereen is het er mee eens, maar dat element van Washingtons geo-economisch beleid (niemand vertelt ons wat) zal niet snel van tafel gaan.

En toen was er ook nog de anti-globaliseringsgroep Attac die kritiek had op Merkel omdat ze een “cynisch stuk”op het toneel zette; voor zover de kanselier zichzelf neerzette als “leider van de vrije wereld” maar de Duitse regering “jaagt in feite een agressieve strategie na voor exportoverschot”. Daar hebben we dan het links/progressieve Attac geheel in lijn met Donald Trump

We zullen altijd Parijs nog hebben

De sherpas in Hamburg waren betrokken bij hun eigen vorm van “Wellcome to Hell”. Merkels eufemisme – “gespannen debatten” – maskeerde een feitelijke muiterij tegen de sherpa’s van de VS over zowel klimaatverandering als handel, in een fel gevecht tot de laatste minuut tegen een clausule van de VS dat Washington andere landen zou “helpen” om toegang te krijgen tot schone fossiele brandstoffen.

Uiteindelijk kregen we het spreekwoordelijke doormodderen. Hier een alinea uit de slotverklaring waarin de regering van Trump apart wordt vermeld vanwege diens beslissing om uit het Verdrag van Parijs te stappen:

“We nemen kennis van het besluit van de Verenigde Staten van Amerika om zich te onttrekken aan de Overeenkomst van Parijs. De Verenigde Staten van Amerika kondigde aan dat het onmiddellijk de uitvoering van zijn huidige nationale vastgestelde bijdrage zal stopzetten en bevestigt zijn sterke inzet voor een aanpak die de emissies vermindert, terwijl de economische groei wordt ondersteund en de behoeften aan de energieveiligheid worden verbeterd. De Verenigde Staten van Amerika zeggen dat het zal proberen nauw samen te werken met andere landen om hen te helpen toegang te krijgen tot fossiele brandstoffen en het gebruik van hernieuwbare en andere schone energiebronnen, met inachtneming van het belang van energie-toegang en veiligheid in hun nationaal vastgestelde bijdragen.”

De alinea wordt direct gevolgd door deze, over de G19:

“De leiders van de andere G20-leden stellen dat de overeenkomst van Parijs onomkeerbaar is. We herhalen het belang van het vervullen van de UNFCCC-verplichting door de ontwikkelde landen om middelen voor de uitvoering te bieden, inclusief financiële middelen om ontwikkelingslanden te helpen met betrekking tot zowel mitigatie- als aanpassingsacties in lijn met de resultaten van Parijs en verwijzen naar het OESO-rapport “Investeren in klimaat, investeren in groei ”. Wij bevestigen onze sterke inzet voor de Overeenkomst van Parijs, om zich snel in te zetten voor de volledige uitvoering ervan in overeenstemming met het beginsel van gemeenschappelijke maar gedifferentieerde verantwoordelijkheden en respectieve capaciteiten, in het licht van verschillende nationale omstandigheden en met het oog hierop gaan we akkoord met het G20 Hamburg Klimaat en Energie Actieplan voor Groei, zoals uiteengezet in de bijlage. “

In Hamburg was de BV Trump alomtegenwoordig. Eerst nam dochter Ivanka zelfs een tijdje de stoel over van haar vader tijdens de vergadering terwijl hij even weg was voor bilaterale gesprekjes. Toch had ze ook inhoudelijk succes, toen ze een programma onthulde van $300 miljoen bij de Wereldbank om leningen, begeleiding en toegang tot financiële markten te geven aan start-ups van vrouwen in ontwikkelingslanden. Zowel het Witte Huis als de Wereldbank prezen Ivanka voor het idee.

Los van de helse thema’s en met een zonniger perspectief blijkt dat energie verkregen uit wind en zon bezig is om de goedkoopste vorm van stroomopwekking te worden in de hele G20 tegen 2030. Al in 2017 komt meer dan een derde van de Duitse elektriciteit uit wind, zon, biomassa en water, namelijk 35% (in de VS is dat maar 15%). Duitsland is op dat gebied dus nog niet groen, maar nadert dat in snel tempo.

In Hamburg kon Merkel een overwinning binnenhalen op het gebied van klimaat; een relatieve overwinning op handel (met de zichzelf uitgesloten VS); maar een enorme zeperd op het gebied van massa-migratie. Geen enkele Navo-macht bij de G20 zou het aandurven om een verbinding te leggen tussen de gruwelijke oorlogen van de VS/Navo in Afghanistan, Libië, of de Syrische oorlog via derden die zorgt voor miljoenen vluchtelingen waarvoor Europa de enige hoop vormt.

Geopolitiek gezien snijdt Washington nu in feite Duitsland af terwijl Engeland geen macht meer heeft. De regering Trump beschouwt zowel Duitsland als Japan als vijanden die bezig zijn de Amerikaanse industrie te vernietigen door het manipuleren van hun munt. Op middellange termijn kan goed verwacht worden dat Duitsland langzaam maar zeker opnieuw toenadering zal zoeken tot Rusland. Hoezeer ook Washingtons unipolaire moment snel naar zijn einde aan het gaan is, toch is de Game of Thrones in het rijk van de G20 nog maar net begonnen.

——————–

Pepe Escobar is schrijver van Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War (Nimble Books, 2007), Red Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the surge en Obama does Globalistan (Nimble Books, 2009). Zijn nieuwste boek is Empire of Chaos. Hij kan bereikt worden via pepeasia@yahoo.com.